Sociaal onhandig zijn

Hallo, ik ben nieuw hier, ik ben 21 jaar oud en ik heb een zeer lastig probleem: Volgens ben ik van nature sociaal erg onhandig. Ik vrees dat mijn klassiek autisme, ADD of mijn negen jaar lange verblijf op het speciaal onderwijs daar wat te maken heeft. Ik merk gewoon aan het leven dat ik weleens met elk persoon waarmee ik contact heb gehad, er iets kan gaan gebeuren, waardoor die persoon een soort van afkeer van mij krijgt. Enkele voorbeelden zijn dit:

Op mijn werk leek mij het een goed idee om buiten de pauzetijd om, koekjes te pakken. Dit werd ontdekt en boos op gereageerd.

Ik moest ooit aan mijn enige vriend die ik heb, vragen of hij ooit door een vriendinnetje was afgewezen. Dit wilde hij niet beantwoorden, want het zou een te intieme vraag wezen.

Ik had ooit midden in de nacht iemand geappt. Eerst vergaf deze persoon mij gewoon, maar toen ik het veel later het nog een keer deed, verbrak deze persoon daarom voor een bepaalde tijd al haar contact met mij?

Zo zijn er nog veel meer voorbeelden over hoe sociaal onhandig ik ben met andere mensen. Het is absoluut NIET mijn bedoeling ze kwaad te doen, maar toch vallen ze het zo op, waardoor ze mij gaan afwijzen, kwaad op mij worden of zelfs hun contact met mij verbreken. Dit maakt mij alleen maar onzeker en woedend. Daarom wil ik deze personen diep van binnen op de meest gruwelijkste manier mogelijk alleen maar pijn gaan doen, zoals hun baby levend villen en kapot trappen.

Ik had ooit in het dorp waar ik woonde een verre buurvrouw gehad, die zo'n 8 of 7 jaar geleden een nieuwe buurman kreeg. Het was een autist die totaal NIET tegen geluiden van andere mensen of dieren kon en ook nog eens met 8 buren ruzie had gehad. Al voordat hij in het dorp ging wonen, zocht hij mijn buuvrouw op, om haar op een gemene manier duidelijk te maken dat hij autistisch is en niet tegen geluiden kan. Toen hij later eenmaal naast mijn buurvrouw woonde gebeurden er de meest ergste dingen: Hij stuurde de politie op haar af, om het geblaf van haar honden, hij had last van de geluiden van spelende kinderen, hij werd door iemand in het gezicht geslagen, nadat hij diegene had geduwd, hij daagde mijn buurvrouw expres uit, door s'nachts met lepels op haar raam te tikken en zo haar honden te laten blaffen, thuis rende hij keihard de trap op en neer en schold hij de gehele boel bij elkaar, hij klom op het hek van mijn buurvrouw, waardoor die omver viel en hij bedreigde mijn buurvrouw ooit keihard met de dood. Ik had deze autist ooit één keer gezien en hij leek sprekend op een echte zwerver: Oude, dikke kleding, grijz haar en een lange baard.

Tot juni 2021 had ik ooit een ambulante begeleidster gehad die ik achteraf gezien zeer slecht vind. Hoe dan ook, ze vergeleek mij ooit met die autistische buurman van mijn buurvrouw, door te zeggen dat hij ruzie had met heel wat gezinsleden. Ik heb ook meerdere keren ernstige ruzie gehad met mijn vader en met mijn broer (Mijn broer wil ik immers ook nooit meer in mijn leven zien). Ik had ook ooit eens van dezelfde persoon begrepen dat jongeren die naar het speciaal onderwijs zijn geweest, het moeilijk krijgen als ze na hun schoolperiode de “gewone” maatschappij in gaan, omdat ze op het speciaal onderwijs nooit hadden geleerd hoe ze zich moeten gedragen in de maatschappij.

Ik wil echter gewoon met mensen om kunnen gaan, zonder ruzie met ze te maken. Ik vrees alleen dat dat een te grote utopie is, want ik denk nou eenmaal anders dan andere mensen en ik zie er gewoon geen probleem in, om buiten de pauze koekjes te pakken, aan iemand te vragen of hij ooit door een vriendin is afgewezen of om iemand s'nachts te gaan appen?

Hoe moet ik er nou voor gaan zorgen dat ik met mensen om kan gaan, zonder ruzie met ze te krijgen?

Als ik je verhaal lees klinkt het alsof het niet voor de volle 100% aan jou ligt. De reacties van mensen klinken buitensporig. Ook ik zie geen problemen in wat jij beschrijft te hebben gedaan. Waarom zo boos worden als je s nachts appt? Zet dan zelf je telefoon op stil! Waarom zo boos als je een koekje buiten werktijd pakt, dat kun je toch ook normaal bespreken? Vragen of iemand eerder is afgewezen moet kunnen, maar het is belangrijk om dat op een tactvol moment te doen en niet zomaar uit de lucht te grijpen.

Als je iets wilt vragen waarbij het antwoord voor de ander een emotionele lading heeft (zoals afwijzing!) dan zeg je erbij:

“Ik weet niet of je het vervelend vindt dat ik dit vraag. Als je het niet gepast vind of niet wilt antwoorden is dat ook prima, maar… ik vroeg me af of jij wel eens hebt meegemaakt dat je bent afgewezen door een partner?” Zoiets

Bij mij rijst dan de vraag of het misschien niet zozeer de gebeurtenissen zelf zijn, maar de manier waarop het contact verloopt. Misschien ben je sociaal onhandig in de zin dat je anders overkomt dan je bedoelt?

In ieder geval lijk je mij een heel vriendelijk en redelijk persoon, en vind ik het heel jammer voor je dat je deze problemen ervaart en dat er onnodige ruzies ontstaan. Maar zelfs al hebben die vervelende ADD of autisme kenmerken daar een aandeel in, het is nooit van een kant. De ruzie ontstaat ook, omdat de ander dit laat ontstaan. Misschien omdat zij een rotdag hebben, of (ook) sociaal onhandig zijn!

Leg vooral niet alle schuld bij jezelf en blijf je best doen om vriendelijk te reageren en open te staan voor de ander, zelfs als er ruzie is gekomen. Sommige mensen zijn heethoofden en reageren zich even af, maar hebben niet door dat dit zo'n effect op jou heeft. Zij zijn het zelf misschien al direct vergeten

Knuffel, je bent goed bezig.

Johan

Maria