Het leek me wel eens een interessant onderwerp te discusseren over zeggen wat je denkt. Als je als kind zegt wat je denkt, dan wordt dat vaak al afgestraft, afhankelijk van de persoon en diens incasseringsvermogen en ervan uitgaande dat je met zo'n uitspraak over diens tolerantievermogen heen ging. Leren wij eigenlijk al heel vroeg hierdoor om onze gevoelens niet te uiten. Want wie kan het niet van de vraag hoe gaat het, 9 van de 10 keer zegt iemand goed, terwijl het in de praktijk kl.o.te kan gaan. Gaat iemand op kraamvisite, en er ligt daar een oerlelijk kind, zullen er maar weinig mensen zijn die dat ook uiten. Wat is dat zelfbedrog, zelfbescherming of gewoon liegen. Zelf ben ik nogal een flapuit, recht voor zijn raap, iets waar je zeker ook niet bij iedereen populair mee wordt, het zij zo. Maar om heel eerlijk te zijn, zeg ik ook niet alles wat ik denk, maken we het juist mede daardoor niet erg moeilijk:? Groetjes v Hyperactief