Iedere fysieke ziekte heeft een psychische oorzaak

Ellen XL

09-05-2006 23:47

Persoonlijk ben ik er van overtuigd dat lichaam en geest hand in hand gaan en dat wanneer er met het één iets aan de hand is het ander er ook een tik van mee krijgt.
Nu was ik de afgelopen jaren nogal eens ziek en had daardoor tijd genoeg om hier liggend in bed nog verder op door te filosoferen. (Vanaf mijn ziekbed heb ik nog meer bedacht, zoals een ontwerp voor design toiletpapier dat ook nog goed veegt)
Wat betreft de mogelijke oorzaken van het ziek zijn, zal ik even wat voorbeeldjes geven;
· rugklachten - een zware last om te dragen
· nekklachten - je wordt teveel op je nek gezeten
· ademhalingsproblemen ? benauwende / verstikkende situatie
· maagprobleem ? onverteerbare situatie
· darmprobleem ? schijterigheid
· last van knie ? je houdt je poot stijf
· blaasontsteking ? je bent pissig
Zo ken ik er nog wel een paar en er zijn in de Nederlandse taal een hoop voorbeelden te vinden, zowel woorden als spreekwoorden die al een toespeling geven.
Verder had ik nogal eens een blaasontsteking, dus ik was pissig.
Dit zorgde voor nogal wat hilariteit bij mij, mijn fantasie ging kompleet aan de rol.
Ik moest denken aan zo?n tegenstrijdig opgevoede hond, die ineens midden op het vloerkleed gaat zitten pissen?
Ik geloof dat teefjes zoiets vaker doen als reuen, want wanneer een reu met z?n poot omhoog tegen het bankstel aanplast dan is het wel heel erg!
In de mensenwereld hebben vrouwen ook vaker last van een blaasontsteking als mannen.
Reuen grommen liever als ze nijdig zijn. Mijn hond, een foxterrier, gromde voor de lol. Als hij rustig in zijn mand lag, zei ik vanuit mijn luie stoel; ?grom nog eens even lekker?. Dan ging hij even liggen grommen, je zag aan hem dat hij het heerlijk vond.
Ik denk dat lekker grommen vast beter helpt als Chranberrysap.
Nu waren er een jaar of 10 terug ook mensen die dit soort denkbeelden bestempelden als de “Oren-Maffia” De (politieke partij) SP was er sterk op tegen om de verantwoordelijkheid voor hun ziekte bij de mensen zelf te leggen.
Terwijl voorstanders van deze denkbeelden juist vonden dat ze hiermee de macht en verantwoordelijkheid over zichzelf en hun ziekte in eigen hand konden houden, dus niet de verantwoordelijkheid bij een arts of iets anders buiten hun zelf legden.
(in dit geval dus ook duidelijk mijzelf, maar ik ben de enige niet die er zo over denkt)
Wat denken jullie ervan?
Hyperactief

10-05-2006 00:03

Hoi Ellen, natuurlijk gaan sommige dingen samen, maar ik geloof er niet in hoe jij het omschrijft. Wel geloof ik in de arts in jezelf, want geen wond geneest als jij zelf het af laat weten, en geen arts kan daar iets mee. De verantwoording bij mensen zelf leggen kan je diverse kanten mee uit, het ging destijds om dezelfde principes zoals nu, oftewel weinig solidariteit voor minder draagkrachtigen, en rijken met voorrang, de natte droom van elke liberaal. Tegen die vorm van verantwoording ben ik tegen, ik draag gezond graag bij aan mensen die hun gezondheid in de steek gelaten is, daar betaal ik graag premie voor. De steeds toenemende kosten door fabrikanten die de boel belazeren heb ik niet meer geld over, en die mogen dan ook keihard aangepakt worden. Zodra mensen zich zorgen moeten maken of ze de rekening niet kunnen betalen, dan komt dat hun genezingsproces niet ten goede. Groetjes v Hyperactief
Ellen XL

10-05-2006 00:17

Zodra mensen zich zorgen moeten maken of ze de rekening niet kunnen betalen, dan komt dat hun genezingsproces niet ten goede.
Dat is precies wat ik met de topic bedoel Hyper. Dat zorgen maken is het psychische en het genezingsproces niet ten goede komen is het gevolg daarvan.
Groetjes Ellen
Hyperactief

10-05-2006 00:32

Dat is precies wat ik met de topic bedoel Hyper. Dat zorgen maken is het psychische en het genezingsproces niet ten goede komen is het gevolg daarvan. Aldus: Ellen XL.
OkÃƒÂ© Ellen, dan had ik het verkeerd begrepen, ik dacht dat jij tegen het SP verhaal was, of dat misschien niet goed begrepen had. Dit ben ik uiteraard helemaal met je eens. Ik zal zo of morgen eens kijken waar ik dat stukje van de inwendige arts heb, is best interessant, daar dat met een ander soort eigen verantwoording te maken heb wat weer wel goed is. Groetjes v Hyperactief
Hyperactief

10-05-2006 01:09

We kunnen constateren dat de artsen in het verleden, hoewel hun middelen zeer beperkt waren en zij zich ver van het priesterdom hadden verwijderd, toch bijna net zo gerespecteerd en gevreesd waren als de moderne artsen; vaak lijkt het erop dat zij dezelfde macht hadden als de moderne arts. We moeten ons daarom afvragen of de macht van de arts, de macht van de geneeskunde niet eerder te maken heeft met een psychologische macht dan met macht die gebaseerd is op wetenschappelijke kennis.
Wij willen dat thema daarom van de psychologische kant benaderen. Gezonde mensen kunnen een zelfstandig leven leiden, op een waardige en fatsoenlijke manier. Een gezond lichaam stelt de mens in staat zich, als het gunstig gesteld is met de andere levensomstandigheden, vrij en onafhankelijk te wijden aan zijn besognes. Als hij evenwel ziek wordt, dan veranderd alles. Hij wordt een patiÃƒÂ«nt; de man veranderd in een klein kind. De eertijds waardige, gezonde mens wordt, nu hij ziek is, beheerst door angst, gekweld door pijn en bedreigd door de dood.
Er vindt een merkwaardige vorm van regressie plaats. Een patiÃƒÂ«nt is niet langer heerser over zijn lichaam, maar het slachtoffer van zijn lichaam. Er lijkt verandering plaats te vinden in de geest, als het lichaam ziek wordt. Vrouwen die voor verpleegster moeten spelen, als hun man een tijdje ziek is, kunnen ons hiervan talloze voorbeelden vertellen.
De sterke man, de beschermer van huis en haard en heer des huizes, wordt gewoon een klein kind dat met een huilerige stem om een glas jus d'orange vraagt. Iedereen die in de verpleging werkzaam is, ziet in ziekenhuizen dagelijks hetzelfde verschijnsel. ZiekenhuispatiÃƒÂ«nten worden kleine kinderen, nu eens met een blind vertrouwen in de doktoren en dan weer ongehoorzaam als schoolkinderen. Het ene moment onderwerpen ze zich gewillig aan de medische voorschriften, het andere moment helemaal niet; zij gedragen zich niet meer als volwassenen.
De arts wordt in deze situatie de grote helper. Op hem vestigt zich alle hoop, hij is de gevreesde, gerespecteerde, gehate en bewonderende man. Hij kan helpen. Zijn raad is zo kostbaar als goud en men ervaart hem bijna als een goddelijke verlosser. De arts kan genezen, pijn verzachten en de ervaring van het sterven dragelijk maken. zonder hem is de patiÃƒÂ«nt, de zieke verloren.
Ook een ander fenomeen moet hier ter sprake komen. Speciaal in ziekenhuis is het voor artsen vaak moeilijk om hun patiÃƒÂ«nten niet te ervaren als onaangename, lastige en enigzins domme kinderen. Zuiver intellectueel weten die artsen natuurlijk dat hun patiÃƒÂ«nten mensen zijn zoals zijzelf. Een eerlijke arts moet tegenover zichzelf vaak toegeven dat hij niet in staat is om een negatieve kijk op de patiÃƒÂ«nt te vermijden.
Vooral voor artsen in ziekenhuizen worden de patiÃƒÂ«nten vaak tot een verzameling domme kinderen, zielige, ongelukkige schepselen zonder status en waardigheid. Het lijkt voor de arts alsof zij een ander soort mensen zijn. We moeten het als een psychologisch gegeven aanvaarden dat voor een arts (en evenzeer voor de verpleegkundigen) de verleiding groot is patiÃƒÂ«nten te zien als een minder slag mensen.
Ze gedragen zich inderdaad vaak dom; ze nemen hun medicijn niet in, ze doen dingen die slecht voor hen zijn en gehoorzamen of gehoorzamen niet, net naar het hun uitkomt, precies als kleine kinderen. De situatie die speciaal in ziekenhuizen bestaat ten aanzien van de relatie tussen arts en patiÃƒÂ«nt, kan daarom in het kort zo beschreven worden: aan de ene kant staat de bange patiÃƒÂ«nt die in een kinderlijke fase is teruggevallen en aan de andere kant de superieure, trotse, gedistantieerde en - in het beste geval - beleefde arts. BRON: Macht als gevaar Blz.: 70 t/m 72.
PatiÃƒÂ«nten die bewust of onbewust voor genezing geheel op de arts leunen, dragen zelf geen verantwoordelijkheden meer. Zij volgen raadgevingen van de arts op of doen het tegendeel, zoals schoolkinderen die denken dat alleen de leraar actief hoeft te zijn gedurende de les. De arts die hierboven staat en de ander ziet als de zieke, kan het genezingsproces stagneren, want aan de ene kant staat de sterke gezonde arts, en aan de andere kant de zwakke zieke patiÃƒÂ«nt. BRON: Macht als gevaar (Blz.: 79-80)
Ellen XL

10-05-2006 01:09

Okidokie Hyper! Ik ben benieuwd.
Wat de SP betreft, ik was het indertijd beslist niet met hun stelling eens. Ik heb ze nog een brief geschreven en mijn lidmaatschap opgezegd . Ze zijn uiteraard voor gezondheidszorg en onderwijs, wat ik ook een warm hart toedraag. Ik had er alleen erg veel moeite mee dat de SP niet kon aanvaarden dat er mensen zijn die de verantwoordelijkheid voor hun gezondheid bij zichzelf zoeken. Wat andere mensen doen vind ik prima, als ze willen dan mogen ze zich als een slaaf aan de gezondheidszorg onderwerpen, maar ik behoud mijzelf het recht toe om mijn eigen grens te stellen.
Als de SP er dan moeite mee heeft dat ik denk als ik een ziekte heb, dat daar een achterliggende psychische oorzaak voor moet zijn, dan knap ik daar op af. Als ze dat hetze gaan voeren met “Ooren-Maffia”, dan word ik boos! Ik ben toch zeker nog wel de baas in mijn eigen kop? (tot ze een zendmast naast mijn huis zetten en de vullingen in mijn kiezen als scanner gaan functioneren) Groetjes Ellen
Ellen XL

10-05-2006 01:32

Dat is ook weer zo'n interessant stuk. Ik ben het er volledig mee eens, zo is het dat de reguliere geneeskunde werkt. Die bron Macht als gevaar, is dat recent geschreven?
Ook een ander fenomeen moet hier ter sprake komen. Speciaal in ziekenhuis is het voor artsen vaak moeilijk om hun patiÃƒÂ«nten niet te ervaren als onaangename, lastige en enigzins domme kinderen. Zuiver intellectueel weten die artsen natuurlijk dat hun patiÃƒÂ«nten mensen zijn zoals zijzelf. Een eerlijke arts moet tegenover zichzelf vaak toegeven dat hij niet in staat is om een negatieve kijk op de patiÃƒÂ«nt te vermijden.
Bovenstaande herken ik ook bij mijzelf, ik ben weliswaar geen arts en waar ik mee om ga zijn ook geen patiÃƒÂ«nten (hoewel?), maar ik heb af en toe ook wel moeite om daklozen en verslaafden of criminelen als positief te ervaren terwijl het ook mensen zijn zoals ik zelf. En ik weet zeker dat iedereen in de omstandigheden kan komen zelf dakloos enz. te worden, ook ik! Net zoals dat de dokter ook ziek kan worden.
Ik heb trouwens vroeger als ziekenverzorgster gewerkt en daar hadden we eens een dokter als patiÃƒÂ«nt, ik kan je verzekeren dat die man stronteigenwijs was!
Groetjes Ellen
Francis

10-05-2006 07:11

Hay Ellen,
Ik ben het gedeeltelijk met je eens..Alleen zie ik het zeg maar als 2 verschillende dingen…..1 je kan lichamelijk ziek worden door psychische problemen ….2 je kan gewoon lichamelijk een ziekte of mankement hebben wat verder niets met een psychische oorzaak te maken hebben …Uhh behalve dat bv een postitieve geest een betere genezing tot gevolg kan hebben of wilskracht om te overleven een grote rol kan zijn…maar niets met de oorzaak van het ziek zijn te maken heeft!!
En natuurlijk ben je als mens voor een groot deel ook verantwoordelijk voor je eigen welbevinden maar er zijn maar weinig mensen die er bewust voor kiezen om ziek te zijn…zowel psychisch of lichamelijk overkomt het een mens vaak!!
En wat je schreef over pijn in je nek er wordt op je nek gezeten …blaasnsteking dus pissig..vind ik heel gaaf bedacht maar kan ik niet ingeloven..
liefs Francis
sunny

10-05-2006 08:25

ik kan wel mee gaan in je stelling, er zijn mensen als Louise Hay Kurt Tepperwein die dat al verder hebben uitgewerkt en er boeken over hebben geschreven.
Simonton heeft zich in kanker verdiept.
De zin van ziek zijn en ik wordt doodziek van jou, zijn titels van boeken.
Ik hoop dat je achterhaalt hebt wat er bij speelde.
Annelies E

10-05-2006 09:02

En kanker dan ??

Iedere fysieke ziekte heeft een psychische oorzaak

Ellen XL

Hyperactief

Ellen XL

Hyperactief

Hyperactief

Ellen XL

Ellen XL

Francis

sunny

Annelies E