hee hoi
ik las ergens dat jullie het een beetje stil vonden…ik heb misschien nog wel een grappig stelling. ik ben benieuwd wat jullie mening erover is.
Ik hoor steeds vaker mensen zeggen: je wordt alleen geboren en je gaat alleen dood… en daarmee bedoelen ze te zeggen: je moet het gewoon alleen doen in deze wereld…verwacht dus niet teveel van je medemens.
Wat vinden jullie hiervan?
groetjes nieke
Hoi nieke, hier ben ik het wel mee eens, zodra de navelstreng is doorgeknipt, word je geacht zelf te ademen, dus zelf te leven en in leven te blijven zo goed als maar mogelijk is.
Je hebt hier wel hulp bij nodig,
maar de basis dat ben jezelf..
Verwacht niet te veel van anderen, maar verwacht wel iets van jezelf. het is min of meer je plicht goed voor jezelf te zorgen, als een goed mens in het leven ta staan; dat straal je dan uit naar andere mensen en hebben die ook nog iets aan je.
maar de basis ben jezelf.
De dood zal je ook alleen beleven, ook al heb je 100 mensen om je heen, het stervensproces zit in jouw lichaam op dat moment en jouw lichaam is bezig hier weg te gaan, en niemand gaat met je mee, dus ga je alleen.
Maar de basis ben jezelf en die blijft maar dat is een ander verhaal.
Groeten van azalaia.
Een grote ontkenning van de waarheid.
Je wordt geboren in een gezin uit een man en een vrouw in een familie in een cultuur/stad/dorp of wat dan ook.
Je leeft temidden van mensen met wie je een relatie hebt (bedoeld bent om te hebben iig).
Als je sterft heb je als het goed is mensen die om je treuren en die je tijdens het sterven bijstaan en na het sterven begraven en je herinneren. Ook leven er mensen door omdat jij er was (als je kinderen hebt gehad of als je mensen tot nut bent geweest).
Teveel van je medemens verwachten is ook in mijn ogen niet goed.
Het alleen willen doen en jezelf als basis en centraal punt in je leven stellen maakt je leven doelloos en nutteloos.
Maakt dat anderen niet op je kunnen bouwen en maakt jouzelf een zeer kwetsbaar persoon.
Er spreekt grote teleurstelling in dit soort ‘waarheden’ door. Het maakt dat mensen zich isoleren om zodoende niet (opnieuw) teleurgesteld te raken.
Het beste wapen tegen tegenvallende relaties (en ook tegenvallende eigen prestraties daarin) is het verbreken ervan (of het vermijden).
Er spreekt fatalisme in door.
Het is een geloof zonder hoop.
Ik ben blij dat ik hierin anders heb leren leven/staan/geloven. (want ook ik heb zo een poos gedacht/geleeft)
Hoi ron, wie zegt dat ik de waarheid verkondig….., ik verwoord alleen hoe ik denk, niets meer en niets minder
Jouw waarheid is God enb God zij met ons, stond toch op de gulden?
Dan kan deze discussie gelijk wel stoppen want alleen jouw waarheid is de enige waarheid.
Hou toch op, jij haalt dingen aan zoals dat je leven doelloos en nutteloos zou zijn als je de dingen zelf wilt doen…….
IK stel mijzelf als centraal punt met mijzelf als basis waar ik steeds veilig op terug kan vallen en ik doe heel veel voor anderen en ben dus zeer nuttig.
Jij ziet het veel te zwart/wit. Natuurlijk heb je mensen om je heen als je doodgaat, maar doodgaan doe je wel alleen en niet in collectieve zin, je familie drinkt koffie na afloop van de crematie dat was het dan met je.
Groeten van azalaia.
ron schreef:
>
> Een grote ontkenning van de waarheid.
> Je wordt geboren in een gezin uit een man en een vrouw in een
> familie in een cultuur/stad/dorp of wat dan ook.
> Je leeft temidden van mensen met wie je een relatie hebt
> (bedoeld bent om te hebben iig).
> Als je sterft heb je als het goed is mensen die om je treuren
> en die je tijdens het sterven bijstaan en na het sterven
> begraven en je herinneren. Ook leven er mensen door omdat jij
> er was (als je kinderen hebt gehad of als je mensen tot nut
> bent geweest).
>
> Teveel van je medemens verwachten is ook in mijn ogen niet
> goed.
> Het alleen willen doen en jezelf als basis en centraal punt
> in je leven stellen maakt je leven doelloos en nutteloos.
> Maakt dat anderen niet op je kunnen bouwen en maakt jouzelf
> een zeer kwetsbaar persoon.
>
> Er spreekt grote teleurstelling in dit soort ‘waarheden’
> door. Het maakt dat mensen zich isoleren om zodoende niet
> (opnieuw) teleurgesteld te raken.
> Het beste wapen tegen tegenvallende relaties (en ook
> tegenvallende eigen prestraties daarin) is het verbreken
> ervan (of het vermijden).
> Er spreekt fatalisme in door.
> Het is een geloof zonder hoop.
>
> Ik ben blij dat ik hierin anders heb leren
> leven/staan/geloven. (want ook ik heb zo een poos
> gedacht/geleeft)
hee hoi
tja ik denk ook dat je als basis wel jezelf moet hebben en niet teveel van anderen moet veranderen (te - is nooit goed he..). En pas als je jezelf als basis hebt, je er ook echt voor anderen kan zijn (bijna belangenloos?).
Gezin en vrienden zijn voor mij wel super belangrijk. Maar ben er bijna (te) afhankelijk van…tenminste van hun bevestiging, hulp, liefde… en dat is dan weer niet handig he…
Ik denk ook…je bent er voor elkaar…maar de basis ligt wel in jezelf (tevredenheid met..)..pas dan kun je echt van je van je omgeving genieten en zij van jou. Maar dat is toch soms best lastig?
Wat dat betreft denk ik niet dat wat Azalaie en Ron zeggen, dat het elkaar tegenspreekt?
Nou doeii
Tevredenheid met jezelf komt in mijn overtuiging/ervaring pas wanneer je niet jezelf als basis neemt….
Omdat het focussen op jezelf je confronteerd met je gemis en je steeds opnieuw voor dat gat in jezelf plaatst…
Mensen zijn dan ook meestal bezig hun hele leven vulling te vinden voor het gemis in zichzelf.
Deze focus maakt dat je steeds weer in cirkeltjes rondom je eigen ego blijft draaien waardoor je niet toekomt aan je eigenlijke doel: er zijn voor anderen.
Een mens leeft niet voor zichzelf.
Een vader niet, een moeder niet, een opa niet, zelfs een kind niet.
Dat is niet het doel van de mens(heid).
Dit is wel het doel wat de mensen zich stellen en waar ze naar wensen te leven, helaas.
Dit kan anders!
Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's
