Ik heb er geen enkele moeite mee om opzij te gaan. Mijn eigenwaarde/mannelijkheid hangt niet samen met het al of niet opzij moeten voor anderen…Ik zie het als een eer de ander hoger te (kunnen) plaatsen danm mijzelf.
Dat veel mensen totaal geen respect/oog hebben voor hun medemensen blijkt wel vaak uit dit soort (kleine) dingen. Waar mensen op zichzelf ipv op de ander gericht zijn kun je eigenlijk ook niks anders verwachten he!?
Onzekerheid over je eigenwaarde kun je op vele manieren bewust worden, zelfs bij het lopen over straat. Er is geen enkele manier waarop wij anderen op straat verantwoordelijk kunnen stellen over onze minderwaardigheidsgevoelens, ook niet als we vrouw zijn tov mannen.
Mannen hopen hun mannelijkheid aan zichzelf te bewijzen door ronduit onbeschoft gedrag tov andere mannen/vrouwen.
Dit werkt tegen hen.
Vrouwen hopen hun vrouwelijkheid weer terug te krijgen door hun onzekerheid bespreekbaar te maken.
Mannen zouden hen moeten horen en zich eens verdiepen in het missen van bevestiging in hun mannelijkheid (een groot maatschappelijk probleem).
Weinig mannen zijn in staat hun zoons te bevestigen in hun mannelijkheid waardoor ook deze op hun beurt op zoek blijven naar die bevestiging.
Vrouwen missen de bevestiging van mannen van hun waarde.
Ik geloof dat al deze dingen meespelen in je verhaal (ben net een enorm gaaf boek erover aan het lezen, toevallig?)