Altijd denken dat je pech hebt...

Hannie

11-07-2006 01:46

Een nichtje van mij denkt àltijd dat ze pech heeft, je kunt er werkelijk niet doorheen prikken. En ik heb er al heel wat tijd ingestoken om haar ervan te overtuigen dat ze daar wel degelijk zelf aan kan werken. Het haalt allemaal NIETS uit!
Ook wanneer ik haar probeer uit te leggen dat ze “de eeuwige pech”, zelf aantrekt (door het ook altijd maar te verwachten) maakt dat nauwelijks enige indruk op haar. Het helpt wel heel even, maar kort daarna heeft ze alweer… pech!
Ze doet soms wel pogingen om contact met anderen te maken, maar als die dan even geen tijd voor haar vrij kunnen maken, heeft ze gelijk medelijden met zichzelf. Het is om gek van te worden!
Ze verwacht véél teveel van anderen, dat schiet niet op.
Mijn vraag is nu: Weet iemand toevallig de één of andere site waarop teksten staan die mensen wat inzicht geven over hun eigen “pech-denkpatroon”?
Het is nu eenmaal zo dat als er iets ergens zwart op wit staat… men dat simpelweg eerder aanneemt dan dat iemand het gewoon zegt tegen ze.
Ik weet zeker dat mijn nichtje bij het lezen hierover eerder tot inkeer komt dan wanneer ze het hóórt van een ander.
Ideetjes???
Hendrikje

11-07-2006 12:50

Hallo Hannie,
Het is net alsof ik dit stukje zelf geschreven zou kunnen hebben.
Als je zo'n site gevonden hebt, of iemand anders, dan hou ik me ook van harte aanbevolen. Ik ken iemand in mijn omgeving die een beetje op dezelfde manier een beetje de gebeten hond is. In de trant van: “waar heb ik het aan verdient dat iemand mij zo behandelt” En: “wat stelt mijn leven nou eigenlijk voor?”Ik kan me zo voorstellen dat die persoon zich dat misschien ÃƒÂ©ÃƒÂ©nmaal afvraagt, maar als je jezelf een bepaalde situatie jaren achtereen laat aanleunen terwijl je wel degelijk de mogelijkheid hebt daar iets aan te veranderen dan vraag ik me soms wel eens een beetje af wat dan wel helpt.
Ik en vele anderen hebben die persoon talloze malen de helpende hand toegestoken, maar die werd niet aangenomen. In hoeverre wÃƒÂ¬l iemand dan veranderen en is dit allengs niet meer ÃƒÂ©ÃƒÂ©n grote roep om aandacht?
En dan de hamvraag:hoe ga je daarmee om. Want ik weet het inmiddels niet meer. Het heeft zelfs tot gevolg dat ik elke klaagzang van dit indiviu telkens de kop indruk. Daar schaam ik mij voor, want het is niet bijster sympathiek en niet iedereen is hetzelfde.
Welnu. Ben benieuwd naar de overige reacties.
private shrink

11-07-2006 23:42

Ze heeft groot gelijk dat ze het niet wil opgeven. Zoveel aandacht krijgt ze nooit meer als ze "normaal' zou worden.
azalaia

11-07-2006 23:59

Hoi Hannie, om te beginnen stop hier geen energie meer in, het vloeit er toch meteen weer uit en het helpt ook niet.
Zolang zij steeds aandacht krijgt voor haar……… aandachtopeismanie……., zal ze altijd pech, tussenhaakjes, blijven houden.
Dus geen aandacht meer voor haar als ze weer eens pech heeft, dan gaat dat snel over.
Geef alleen aandacht als ze geen pech heeft en ze normaal in haar vel zit.
Wedden dat ze dan veel minder pech heeft…….
Pech hebben is aandacht krijgen, een verkeerde manier om aandacht naar zich toe te trekken, dus moet dit patroon worden doorbroken.
Praat er ook eens met anderen over die haar ook alle aandacht geven als ze weer eens pech heeft met iets, want deze vrouw is helemaal niet zielig.
Groeten van azalaia.
private shrink

12-07-2006 12:14

Poeh……………….
Lorrie

12-07-2006 16:29

Hoi Azalia,
Jij schreef:
deze vrouw is helemaal niet zielig.
Ben ik niet helemaal met je eens. Dit nichtje zit ontzettend rot in haar vel, alleen weet ze zelf nog niet waar het aan ligt. Dat ze een keer uit die spiraal moet komen is zeker, want het leven is veel te leuk (of kan veel te leuk zijn) om hierin vast te blijven zitten.
Waar ik wel enorm van baal in onze maatschappij is dat wij onze gevoelens niet meer mogen tonen in het openbaar en dat we alles maar als normaal moeten vinden. Ieders ouders komt te overlijden, dus zet je erover heen en verman je alsjeblieft als je de koffiekamer binnenloopt waar de familie zit te wachten. En joh, dat heb ik ook meegemaakt, je bent niet de enige.
Wat dat betreft is onze maatschappij hard en onpersoonlijk. Ik heb meer waardering voor veel andere culturen wat dat betreft die wel hun gevoelens laten en mogen laten zien in het openbaar, vrouwen die soms krijsen van verdriet, zo moet het mogen, waar familile en vrienden je opvangen en je alle steun geven die je nodig hebt!
Wat dit nichtje nodig heeft, een goed gesprek tot op de bodem. Kijken waarom ze zich zo in de steek gelaten voelt door iedereen, waarom ze zich zo alleen op deze wereld voelt. Ze is wel zielig in de zin dat ze zich zo voelt en daar kan de omgeving haar best in ondersteunen. Hannie, ik begrijp dat je dat al hebt gedaan maar het geen vruchten afwerpt. Ga een keer iets leuks doen met haar, verras haar eens met een dagje uit. Ik weet bijna zeker dat als je haar onverwachts ergens mee naar toeneemt of een kleine surpriseparty zou organiseren met al haar vrienden en vriendinnen voor haar verjaardag of wat voor gelegenheid dan ook, dat deze meid hier al enorm mee geholpen heeft.
Klinkt heel simpel, maar het is wel een mooie opstap. De omgeving laat haar immers zien dat mensen wel om haar geven en haar mogen om de persoon en de mens die zij is. Dat neemt al veel onzekerheid bij haar weg.
Ellen XL

12-07-2006 21:22

Pech hebben is niet alleen aandacht krijgen (hoewel het dat ook is), pech hebben kan ook een excuus zijn om bepaalde dingen niet te hoeven doen.
Groetjes van Ellen
De Bie

12-07-2006 21:40

Slechts een klein handje vol mensen geloven dat ze het geluk mee hebben. Of pech vrij zijn. Iedereen die nu moet leven heeft van deze basis uit gezien dus al pech. Het probleem zit hem nu hierin dat jij het voorbeeld voor haar wil zijn van iemand die niet veel pech heeft in het leven (omdat je haar mag). Maar jij weet dat je deze voorbeeld positie niet lang kan handhaven omdat jij ook niet tevreden bent en zij dat ruikt. Ze hoopt je nu binnenkort te winnen voor haar negativisme. Als ik het zo lees ga je binnenkort overstag en terecht want ons leven is al kapot maar niet iedereen wil het zich realiseren. Wel wordt het binnenkort tijd eens wat openstaande rekeningen te vereffenen.
Hendrikje

13-07-2006 12:41

Hoi Lorrie,
Ben het deels met je eens. Iemand mag natuurlijk zijn of haar gevoel uiten. En het hoeft niet allemaal even hard te zijn. Maar de lijn is voor mijn gevoel toch een beetje onduidelijk.
Als iemand in je omgeving overlijdt, dan is dat iets wat je overkomt. Ga je om met “foute”mensen, dan is dat toch meer een keuze. Zeker als je ze al langer kent dan vandaag. Kun je slecht vriendschappen sluiten, omdat je erg verlegen bent, dan kan ik me voorstellen dat je dat weer moeilijk vindt.
Maar wat voor zin heeft het dan om te klagen? In je negativiteit trek je zeker geen mensen aan.
Het is geven en nemen in het leven. Je kan zeker je best doen om iemand te helpen, maar met opmerkingen als: “ik ga mezelf voor de trein gooien”of
“ik heb een ernstige fysieke aandoening, maar ik weet niet wat het is en ik ga niet naar de dokter”, “waar heb ik dit allemaal aan verdiend” (ik haal anekdotes aan uit mijn eigen omgeving) daar kan ik niet veel mee. Voor mijn gevoel gaat dit toch meer de richting uit van trachten iemand emotioneel te belasten.
Er zijn situaties denkbaar dat je een ander echt niet kan helpen. Slechts een handvat toereiken en dan is het aan die persoon om die aan te nemen of niet.
Hoe lang moet je je hand dan nog in het luchtledige uitgestoken houden?
Hendrikje

13-07-2006 12:42

Ach, De Bie. Ignorance is bliss…..

Altijd denken dat je pech hebt...

Hannie

Hendrikje

private shrink

azalaia

private shrink

Lorrie

Ellen XL

De Bie

Hendrikje

Hendrikje