uitstelgedrag.

wana

01-08-2006 16:10

ik wil jullie iets voorleggen:
ik ben tekenaar en werk altijd het beste met een deadline.
krijg ik een opdracht zonder moet ik m een jaar later nog maken.
het is een heel getreuzel voor ik begin, een soort plankenkoorts…
na uitstellen door andere zaken te gaan doen (de afwas..het keukenkastje soppen en opnieuw indelen…) dwing ik mezelf te gaan zitten en komt er bagger uit mn potlood !
vind alles wat ik maak even beroerd en begin steeds overnieuw!
ik kom tot grote frustratie en druk mn snor door te gaan koffie leuten dan moet ik weer beginnen en er is geen tijd om nog eens opnieuw te beginnen en neem genoegen met wat ik aan t tekenen ben.
als t af is vind ik dat het beter kan en ben niet trots op t gemaakte en lever het in bij de redactie.
later vind ik m zo slecht nog niet die tekening.
ik walg van die strijd en het lukt me niet de ‘lat lager te leggen’ en minder kritisch te beginnen daadoor gewoon aan de slag te gaan.
ik wil dit doorbreken want het gaat me opdrachten kosten omdat ik altijd op t laatste nippertje inlever..iemand suggesties?
azalaia

01-08-2006 17:16

Ik denk dat het uitstellen voortkomt uit onzekerheid over je eigen prestaties, dat je altijd weer bang bent het niet goed genoeg te doen en er eigenlijk al niet eens meer aan wil beginnen.
Kruip dus eerst uit die onzekerheid en dan zal het beter gaan ( denk ik ).
Groeten van azalaia.
remco

01-08-2006 18:44

Het is natuurlijk nog maar de vraag, of als je het niet op het allerlaatste moment laat aankomen, en ruim op tijd begint met je opdrachten, je prestaties ook echt beter worden. Veel mensen komen tot grote prestaties, juist onder tijdsdruk.
Je schrijft dat je niet tevreden bent, en het beter kan. Of dat ook werkelijk zo is, dat kan ik niet beoordelen, maar het kan natuurlijk ook zo zijn, dat je werk prima is, maar dat je vanuit onzekerheid en perfectionisme, je je werk steeds maar niet goed genoeg vindt, terwijl het misschien wel goed is.
Waarom probeer je het niet eens tijdelijk uit? Zou het zoveel moeite kosten om eens 3 maanden iets anders te gaan leven, en ruim op tijd met je opdrachten te beginnen? Dat vergt wel discipline, maar aan de andere kant: je kunt na 3 maanden weer terug. In die 3 maanden zou je eens kunnen kijken, of je resultaten daadwerkelijk beter zijn, en je ook meer tevreden bent over je werk.
Ik herken veel in je verhaal. Ik laat sommige dingen ook op het laatste moment aankomen. Ik heb er dan geen last van, dat mijn werk niet goed genoeg is, maar ik word er wel erg onrustig van. Andere dingen doe ik daarom maar direkt: dan hoef je er niet meer over na te denken. Allerlei zaken steeds maar uitstellen, kost je eigenlijk veel meer tijd, omdat je bewust of onbewust, ook als je niks uitvoert, er toch in gedachten mee bezig bent.
Dries

01-08-2006 19:40

Volgens mij komt het dat jij je werk als je het terug ziet niet goed vind doordat
je de energie er niet inziet als je het weer ziet ( ik praat puur uit eigen ervaring-beleving omdat dat alleen mijn wereld kan zijn )
Als je aan het tekenen bent en je gaat de lijnen zien raakte ik er zelf ook een beetje opgewonden door het gaat zo lekker je gevoel laat je voelen en je handen doen het werk, misschien mis je die beleving als je het af is maar dat komt volgens mij omdat je de tekening zo puur hebt opgebouwd andere mensen zien er weer een andere vormen in en zo geven ze jou hun energie weer door dat je er best tevreden mee kan zijn, maar ze halen niet uit de tekening jou ideale vorm maar dat is ook kunst.
Over dat je niet van aanpakken weet volgens mij ben je iemand die reflectie nodig heeft en anders het nut er niet van inzien omdat er niet naar toe word geleefd en je dus niet op iets moois kan concentreren. Ik vind het wel een mooie eigenschap ik ken je verder niet en misschien klopt er ook niets van wat ik heb gezecht.
Daardoor weet je het leven te relativeren en dus ook de bergen te zien.
wana

01-08-2006 22:04

alvast bedankt voor alle reacties, ik zal wat meer uitleggen..
als ik een tekening maak,hoort die meestal bij een verhaal ik heb dus een sterk kader als het bijv over personeel gaat ofzo.
Mijn ideeÃƒÂ«n zijn meestal niet het probleem maar de uitvoering.als ik klaar ben en m nog een keer maak is ie nÃƒÂ©t even beter.
Een hand, een hoofd, een perspectief..
Als ik eerder begin (vaak genoeg geprobeerd) heb ik op een gegeven moment wel zeven ‘dezelfde’ tekeningen voor me en wel tig schetsen met alle zeven hun verschillende plus- en minpunten..
tevens ben ik er dan zolang mee bezig (ik blijf opnieuw beginnen tot ie weer ingeleverd moet worden..) dat ik niet meer objectief kan kijken en steevast een andere kies dan de opdrachtgever.
daar komt bij dat als ik hun altijd laat kiezen ze automatisch meer zeggenschap gaan nemen over wÃƒÂ¡t ik de volgende keer moet maken en ik als een soort ‘apparaat’ overkom die er altijd toch wel een paar tekeningen ‘uitpoept’ (kosten voor mij want ze nemen er maar ÃƒÂ©ÃƒÂ©n!!)
ik ben niet alleen erg kritisch (nooit tevreden,kan altijd beter) maar een tweede keer een ‘liedje zingen’is bij mij vaak ook iets beter.
het is deels onrealistisch, de leek vindt het al snel mooi wat me altijd weer verbaasd want mensen bewaren biÃƒÂ©rviltkrabbels van me en vinden t prachtig.
ik vind t ook moeilijk om vrij werk te laten zien,alsof iemand netzo naar dat werk kijk als ik, ik link het beeld met de tijd,stemming en gevoel of bedoeling waarin ik het maakte.
te perfectionistisch dus. hoe leg ik de lat iets lager en lever ik eens rustig, ÃƒÂ©ÃƒÂ©nmalig gemaakt ‘benedenmaats’ werk in en neem ik daar genoegen mee??
iemand tips of trucs?
Dries

01-08-2006 22:39

Even snelle reactie Als je je werk met passie doet en ik heb het alleen over het tekenen niet het succes gevoel dat je opdrachtgever je kan geven in een glimlach dan wel salaris.
Nee puur het bezig zijn met het papier dat is op zich al prachtig dan begrijp ik niet dat je beneden maats werk wilt afleveren of jij je baas maar even moet terug pakken om dat hij niet tot jou gevoelsredeneringen komt.
VOlgens mij werkt dat dubbel tegen jezelf je laat je eerst beinvloeden en doordat je beinvloed bent ga je je passie ervoor nog verliezen ook.
wana

01-08-2006 23:01

dat terug pakken van mn baas snap ik niet helemaal..
'benedenmaats' is mijn formulering op dat moment, als ik er afstand van heb gedaan en weken later terug kijk vind ik het helemaal geen onaardig werk.
tekenen vind ik heerlijk en vrij werk is voor mij een ander verhaal,dat is als het ware mn kop leeg maken,ontspannen en een dagboek bijhouden.
Ik heb moeite met het woord ‘passie’ maar ik vind tekenen sowieso zalig,ÃƒÂ©ÃƒÂ©nmaal bezig.
door mn perfectionisme kan het altijd beter,een opdracht en doordat ik de definitieve keuze van een illustratie aan een ander overlaat (als ik er bijv. drie laat zien..)geef ik diegene inspraak over mn werk.
Dan gaan ze zich dus voor een volgende opdracht ‘bemoeien’ met wat ik (zou kunnen) maken bij een verhaal of zelfs hoe ik het in beeld moet brengen.
je brengt het zeer romantisch Dries, maar mn hobby is wel mn werk en moet dus ook beter met mn tijd om leren gaan en zelf keuzes te maken,dit laat ik nu van omstandigheden buiten mezelf afhangen en dit gaat me tegen werken.
wil dus echt concrete handvaten om hier mee om te gaan en dit te doorbreken.
Amaranth

02-08-2006 11:25

Hoe leg je de lat wat lager? Nou, je pakt hem vast, tilt hem nog een klein beetje hoger, haalt hem uit de beugels, en legt hem dan twee of drie stapjes lager weer terug……
Maar zonder spot: ik denk dat je de spijker op de kop slaat, met je opmerking over je perfectionisme. Ik denk echter dat Azalia die spijker nog net wat beter te grazen had, met haar analyse dat je wellicht op die manier je eigen onzekerheid probeert te ontlopen.
Perfectionisme is immers ook alleen maar een manier om aan die onzekerheid te ontkomen. Het is diep van binnen meestal niet: ik wil echt alles wat ik doe perfect doen, maar: als ik nou alles maar perfect doe, dan krijg ik geen kritiek, en hoef ik me nooit onzeker te voelen.
Wat je doet is - in psychodynamische termen - een afweer; een beschermingsmechanisme tegen het niet-fijne gevoel van onzekerheid (dat vaker wel dan niet terug te voeren is op een existentiele angst: ben ik wel goed genoeg om te mogen leven????). Ergens in je leven was je ergens zo onzeker over, dat je dat perfectionisme hebt ontwikkeld om er mee om te gaan.
Het is dus ook aangeleerd gedrag, dat je (gelukkig!!) weer kunt afleren. En dat kan op allerlei manieren, met reguliere methoden, en met meer complementaire vormen van hulp en begeleiding.
Je moet het wel zelf doen, maar hoeft het niet alleen te doen. Zoek dus iemand die je daarbij kan helpen. Vraag in je omgeving of iemand goede ervaringen heeft - je zult er nog verbaasd van staan hoeveel mensen ooit wel eens een therapeut of zoiets bezocht hebben, met goede ervaringen!
Douce

02-08-2006 15:47

De (om het maar eens plastisch te verwoorden) gedachtenkronkel zit hem volgens mij in het geloof ik de lat. De lat hoger en lager leggen etc. Er is helemaal geen lat, er heeft nooit een lat bestaan. Uitsluitend JIJ denkt dat er een lat is. Als je dat gaat toepassen in je leven (op elk gebied) ga je veel vrijer om met je talenten etc. Dan is dat wat er is het beste, niet wat was en niet wat komen gaat. Dat geldt ook voor je werk.
Gr. Douce
wana

05-08-2006 12:18

Maar die lat is zo concreet!
Het is het visuele plaatje, ik zie wat niet klopt,slecht naar voren komt of verhoudingsgewijs is het niet helemaal je-van-het.mijn werk kan duidelijk beter als ik het dan nog eens doe. met minder genoegen nemen??

uitstelgedrag.

wana

azalaia

remco

Dries

wana

Dries

wana

Amaranth

Douce

wana