Een grappig artikel, wat ik ergens tegen kwam.
———————
Wie ben ik? Zelfkennis is vaak zelfbedrog
?Ken u zelve?, gebood Socrates al, en tot op de dag van vandaag worden we doodgegooid met persoonlijkheidstesten, trainingen ?zelfverwezenlijking? en zelfhulpboeken als Worden wie je werkelijk bent. Maar kan het wel: jezelf kennen?
In 1948 nodigde de Amerikaanse psycholoog Bertram Forer zijn studenten uit om deel te nemen aan een persoonlijkheidstest, waarin ze vragen moesten beantwoorden over hun hobby?s, karaktereigenschappen, stille ambities en verlangens. Een week later ontvingen ze de uitkomst, een persoonsbeschrijving van een halve pagina. Forer vroeg ze vervolgens op een schaal van 0 tot 5 aan te geven in hoeverre de beschrijving overeenkwam met hun karakter. De studenten waren dik tevreden over de resultaten: de gemiddelde score was 4,2 (goed tot zeer goed). De grap: iedereen had exact dezelfde persoonsbeschrijving gekregen. Wat ze ook hadden ingevuld, ze lazen allemaal: ?Je wilt graag dat mensen je aardig vinden en je bewonderen, en tegelijkertijd heb je de neiging om kritisch op jezelf te zijn. Je beschikt over een behoorlijk potentieel dat je nog niet helemaal hebt aangewend, uiterlijk ben je zelfverzekerd en gedisciplineerd, maar van binnen ben je soms onzeker en maak je je zorgen. Soms ben je extravert en sociaal, maar op andere momenten in- trovert, op je hoede en gereserveerd (?)? En alle studenten herkenden zich er precies in.
Zelfbedrog
Hoe kan dat? Beschikte deze groep over uitzonderlijk weinig zelfkennis? Waren ze in 1948 nog niet zo met zichzelf bezig? Misschien. Maar de test is sindsdien honderden keren herhaald en de gemiddelde beoordeling lag steeds op 4,2. Forer ontdekte dat het met de zelfkennis van mensen maar matig is gesteld en dat ze de neiging hebben om algemene vaagheden rond hun persoonlijkheid zonder blikken of blozen te accepteren en ze zelfs als unieke eigenschappen te zien.