verlies van vader..iemand ervaring

willem

25-08-2006 16:51

beste lezers,
hierbij de volgende vraag…misschien een beetje een vreemde maar neem even de tijd om te lezen..
ik heb op 19 jarige leeftijd mn vader plotseling verloren..in die periode waren mijn vader water en vuur en hadden een haat liefde verhouding..en nu…14 jaar later, besef ik dat we juist zoveel op elkaar leken..qua geest, denkwijze,karakter en uiterlijk. Volgens vele ben ik een copie van mn vader.
Hoe ouder ik word hoe meer levensvragen. Ik heb na het overlijden van van vader een redelijk turbulent, heftig en vrijgevochten leven…ik haal fysiek,mentaal het maximale wat erin zit.
Juist nu merk ik dat ik op(uit) geleeft ben…ik heb alles eruit gehaald wat er te behalen viel..onverwachts wordt ik nu pappa…en juist nu merk ik dat ik mijn vader vreselijk veel mis….ik kan er nu..na 14 jaar..erg emotioneel van worden..ik barst van de vragen aan mn vader. met mn moeder heb ik een oppervlakkige..slechte relatie…ik stel me contineu de vraag ..aan wie moet ik de kleine laten zien..ik zou juist willen dat mn vader hem zou zien..zou hij trots zijn, etc
Om meer duidelijkheid te krijgen in mn eigen ik ben ik ( met lood in de schoenen) naar een psycholoog gegaan. Conclusie…bewijzingsdrang, een hoog vermogen om beslissingen te overdenken en af te wegen en langs 100 kanten te belichten..maar emotioneel zwak..(beschermingsmechanisne..???)….
anyway…wie heeft er ervaring en herkend deze dingen…
sunny

25-08-2006 18:01

Ik vind het niet zo gek dat je op het moment dat jezelf vader wordt aan je eigen vader herinnert wordt, je kinderen halen je eigen jeugd weer naar boven en zijn daardoor erg confronterend.
Is er geen broer of zus van je vader waar je mee kan praten?
Zelf zou ik in gedachten hele verhalen tegen mijn vader vertellen of schrijf ze op, dit moet volgens mij wel helpen in het verwerkingsproces waar je tot nu toe nog niet aan toe bent gekomen en voor weggelopen bent (denk ik).
Het heeft gewoon tijd nodig en aandacht…helaas.
Je vader ziet de baby echt wel en zal zeker trots zijn, al is hij aan de andere kant.
Annelies E

26-08-2006 11:51

Ik ben mijn vader ook kwijt geraakt toen ik nog jong was
Ik hield vreselijk veel van hem
Ik mis hem nu nog
Hij is al 24 jaar dood
Ik kan jou heel goed begrijpen
Jammer dat de relatie met jouw moeder minder is
Ik zelf houd erg veel van mijn 2 zonen
En investeer veel in onze moeder zoon relatie
Maar ik laat ze wel los
Zij hebben nu hun eigen leven
Lorrie

26-08-2006 23:06

Hoi Willem,
Mijn moeder is ruim 2 jaar geleden overleden. Wij hadden ook een haat-liefde verhouding. Hoe langer het nu is, hoe meer ik haar begin te begrijpen.
Ikzelf heb (nog) geen kinderen, maar ik weet nu al dat als het moment (hopelijk) ooit daar is, ik haar heel erg ga missen en mijn zwangerschap heel dubbel zal zijn.
Hoe je hier mee om kunt gaan……je vader is wel degelijk bij je, zoals ik het zie en ervaar (ervaren heb) met mijn eigen moeder. Misschien is het meet de gedachte dan de werkelijkheid die me hierin sterker maakt hoor, het idee hebben dat ze alles ziet en bij me is, daar kan ik veel uithalen.
Als jouw kleintje wordt geboren, denk er dan aan dat je vader er bij is en beretrots op je is. Het klinkt misschien allemaal wat zweverig, maar het helpt jezelf ook en wie weet wat er allemaal is tussen hemel en aarde.
Sterkte, maar vergeet ook niet te genieten van deze tijd Willem.
Groetjes Lorrie.
Ad

27-08-2006 16:17

Heb je nog contact met je moeder ? MIsschien kun je door met haar te pratene.e.a. verwerken
Lorrie

27-08-2006 17:09

Hoi Ad,
Ik heb de dood van mijn moeder al verwerkt. Mijn moeder was ÃƒÂ©ÃƒÂ©n van de 7 mensen die in het Radboud ziekenhuis is overleden na een openhart operatie in 2004 waarbij het “anders” had gekund, wat een poosje geleden in de media is geweest, misschien heb je het wel gehoord toen.
We hebben een heel goed gesprek gehad met het Radboud en of mijn moeder nog geleefd zou hebben als ze haar behandeling na de openhart operatie anders hadden gedaan, is niet zeker.
Het klinkt misschien heel raar, maar na dit gesprek heb ik het kunnen verwerken en heb ik het achter me kunnen laten. Tuurlijk mis ik haar, begrijp me niet verkeerd, maar ben er nu niet dagelijks meer mee bezig.
Maar het belangrijkste in dit item is dat Willem het een plekje kan geven denk ik.
Ron

28-08-2006 19:17

Hoi Willem,
Heb enige ervaring als zoon en vader na een (in mijn geval) zeer moeizame relatie met mijn vader (hij leeft nog wel maar hebben,nog steeds, nauwelijks kontakt, jammer genoeg).
Moet vreselijk zijn zo je vader verloren te hebben terwijl jullie relatie zo slecht was!
En dan nu zelf vader worden, logisch dat je veel vragen hebt.
Je zit in heel wat processen zo te lezen.
Pittig!
Goed dat je hulp zoekt dus.
Mooi dat je je vaderschap serieus neemt!
Je zoon is het waard om voor hem te knokken.
Het is goed mogelijk dat je veel op je vader lijkt en dat je daardoor behalve moeite met hem ook moeite met jezelf hebt.
Het is ingewikkeld een goede, zorgzame en betrokken vader te zijn als je die zelf niet gehad hebt.
Aandacht en erkenning geven, geduld hebben, meeleven, jezelf wegcijferen en nog veel meer, dingen waarin je blokkades kunt ervaren.
Ik heb lang gedacht nooit een goede vader te kunnen worden omdat ikzelf een afstandelijke en afwezige vader had (en nog heb).
Dit heeft me getekend, ik ben erdoor verwond.
Het is nodig de pijn van het gemis onder ogen te zien en het te verwerken dmv rouw.
Je bewijzingsdrang is een poging geliefd te worden, bevestiging te krijgen die je vroeger gemist hebt.
Dit gemis moet een plek krijgen.
Ik wens je veel kracht en wijsheid!
Gr. Ron
joyce

01-09-2006 08:43

lieve willem,,
Waarschijnlijk lees je dit niet meer maar toch…
ik vind het vreselijk om jou zo te zien , je pijn die je stiekem hebt , het gevoel dat ik wel alles nog heb en jij zo weinig..
het feit dat ik onze kleine kan laten zien en jij niet..
maar ik weet zeker dat je vader met ons meekijkt al is het van de andere kant!
en trots zal ie zeker zijn!!
willem knok ervoor en ik hoop echt dat de psych daarin kan helpen om je op een goede weg te helpen of om misschien anders te gaan denken of op een andere manier dan..
en ik hoop dat die kleine meid je straks wat rust , verlichting kan geven..
x joyce
Karin

02-11-2006 13:36

Mijn beide ouders leven niet meer. Onze oudste was net 1 jr toen mijn moeder overleed. Hij heeft feitelijk dus geen herinnering aan haar. Onze jongste is 1jr later geboren.
Mijn vader is 3 jaar geleden overleden. Daar hebben ze wel leuke herinneringen aan.
Ik vind het nu juist zo moeilijk ze te moeten missen. De oudste begint bijna te puberen (is 11 jr) en en de jongste is 9.
Opvoeden is vaak zo moeilijk. Hoe deden mijn ouders dat? Met een groot gezin en geen vaatwasser, droger enz.
En kinderen die heel wat streken uithaalden.
Ik zou het zo graag nog met ze bespreken. Nu mis is ze meer dan ooit. Mijn moeder is al 13 jr weg……
Wel weet ik dat ze “meekijken”. Ze zijn evengoed bij ons. Niet fysiek maar wel qua liefde.
Willem, zelf een kind krijgen is zo heftig. Geen wonder dat je je vader nu meer dan ooit mist. Jouw leven staat op zijn kop. En je kind is je trots die wil je delen met je ouders. Want dan zijn ook mensen die onvoorwaardelijk om je geven. Ook als de verstandhouding niet goed lijkt/leek.
Je kunt ze niet terughalen helaas. ZOek mensen in je omgeving die je na aan het hart liggen en deel het daarmee. Misschien broers of zussen, of goed vrienden, ooms of tantes.
Probeer de band met je moeder te verbeteren, zij kan je nog zoveel vertellen. Ik heb ze allebei niet meer, maar jij kunt je moeder “er nog bijhalen”. Heel veel geluk met je kindje en sterkte met de situatie.!
Karin

02-11-2006 13:38

Voor de snelle rekenaars: mijn moeder is 10 jr weg ipv 13 jr.

verlies van vader..iemand ervaring

willem

sunny

Annelies E

Lorrie

Ad

Lorrie

Ron

joyce

Karin

Karin