Gisteren heb ik mijn gedrag weer eens bekeken van de afgelopen dagen en merk ik dat ik de strijd weer eens aan het verliezen ben tegen een depressie en dat ik me er weer midden in bevind. Daarnaast bedacht ik net dat ik als kind al geregeld had dat ik geen zin had om te gaan slapen of om uit bed te komen. Dat ik toen al met gedachten en hoop rond liep van dat er iets ernstigs mij zou overkomen, zoals een ongeluk of ernstige ziekte. Toen ik dat bedacht schrok ik eigenlijk wel, vooral omdat ik nu weet dat ik het niet altijd onder controle heb. Paar weken terug toen er iemand veel druk doormiddel van ruzie op mij begon uit te oefenen, kwamen die gedachten weer terug. Bij mij moet je niet zoiets zeggen ik wou dat ze je die avond hadden neergestoken. Dan gaat er onmiddelijk bij mij een schakelaartje om en ja wat als het nou echt zou gebeuren, met de plan hoe zou ik dat moeten bewerkstelligen?
Ook daar schrok ik heel erg van omdat ik dacht dat ik ervan af was, kom ik er ooit nog vanaf en wat is het eigenlijk dat ik het al van kindsaf aan last van heb
Ik schaam me er eigenlijk voor net als voor mijn depressie, gisteren vertelde ik het voor het eerst aan vrienden dat ik er midden in een zat.
Ze weten alleen niet hoe gevaarlijk ze kunnen zijn, meeste mensen denken dat het alleen maar somberheid is.