zal er echt iets mis zijn met mij

liekske76

25-09-2006 08:30

Het nadeel van depresie vind ik dat ik begin met graven, waarom, wanneer, hoe of wat. Waar ligt het antwoord op mijn vragen.
Dan zie ik wat ik het enge vind aan alles, het is er al zolang. Het zit zo diep en het is al zo oud. Als kleuter vond ik mezelf al te dik. Ik weet niet waarom maar zo voelde ik mezelf. Heel mijn leven voelde ik me al anders dan andere mensen. Door niemand werd ik gerespecteerd: niet door mijn ouders, niet door mijn broers, niet door kinderen, jonge volwassen. Hele lange tijd had ik niemand tot bijna niemand echt om mij heen.
Conentreren was bij mij altijd al slecht, geheugen liet mij als kind al vaak in de steek. Binnen een paar meter kon ik al vergeten zijn waarom ik eigenlijk die richting op liep.
Ik heb gewoon het idee dat er iets mis is met mij, met mijn hersenen of iets met de stoffen die ik aanmaak
ron

25-09-2006 09:24

De gedachten die je had als klein kind al over jezelf zijn niet vreemd, en zeker niet uniek!
Mijn ervaring met mensen is dat als ze terugzien in hun gedachtenwereld dat het doorspekt is van gedachten als die van jou.
Ook ik had dergelijke gedachten, bv over mijn ouders….
Ik dacht bijvoorbeeld dat ze niet van mij hielden.
Pas in de afgelopen week, na +/- 30 jaar leven met een leugen, kwam ik erachter dat mijn ouders weliswaar van mij hielden maar het gewoon niet aan mij over hebben kunnen brengen. Met ondermeer als oorzaak dat ik geloofde in de leugen dat ze niet van mij hielden!!!!!
Ook aan hun kant zitten oorzaken.
Maar van mijn kant is er een moment geweest waarop ik heb besloten; ‘mijn ouders houden niet van mij’.
Dit was voor mij een geloof dat dus pas vorige week door mijzelf herroepen is!
Om de waarheid over jezelf onder ogen te gaan zien heb je openheid nodig.
Wees eerlijk over je eigen aandeel.
k heb mijn ouders van jongs af aan op afstand gehouden. Het waren (en zijn) feilbare mensen, mensen die me kwetsten door wat ze (soms) deden en/of nalieten.
Ik wilde niet gekwetst worden en bouwde een dikke betonnen muur om mij heen….
Dit soort ‘geloof’ komt soms voor in families en wordt dan door de generaties doorgegeven. Zo kun je als kind al ‘geprogrammeerd’ zijn en geloven dat jij niks waard bent en lelijk en dom….
Leugens natuurlijk!
Ik geloof niet dat er iets mis is met je behalve dan dat je geloof hecht aan leugens.
Om de leugen te doorbreken heb je enkel de waarheid nodig om in te geloven.
Hoop je hiermee wat verder geholpen te hebben, groet Ron
Delug

25-09-2006 18:38

Beste Liekske,
Nee, er is absoluut niks mis met je. Ik herken ook die gevoelens, wie niet, maar het ligt eerder vaak in dingen die vroeg in kindertijd verkeerd zijn gegaan. Denk aan de gezins-relatie bijvoorbeeld of de manier van opvoeden zelf, trauma's of verleden van e'e'n of beide ouders, hun opleidingsniveau enz. Ook de ervaring van het kind buiten het huis, zoals school en andere omgevingen kunnen een enorme rol spelen in diens persoonlijkheid, levensgesteldheid en verhouding met anderen later.
Kortom Liekske, ik ben geen psycholoog maar ik zou meer zelfkennis gaan vergaren door mijn verleden en die van mijn ouders beter te begrijpen.
Tenslotte zou ik je aanraden om dit boek te gaan lezen: Illusies, geschreven door Ingeborg Bosch. Het geeft een geweldige ophelderig over de doolhof van het leven van kinds af aan. Vooral de uitleg in het boek over de therapeutische methode "Past Riality Integration (PRI) is nuttig als je het goed begrijpt, vind ik tenministe.
Kijk maar misschien vind je het interessant. Ik ben benieuwd wat je er van vind en veel succes en geluk met je leven.
Delug
azalaia

26-09-2006 01:26

Hallo Liekske, je kan wel gaan graven, steeds dieper en dieper, maar wie zegt dat je iets vindt? En wat als je niks vindt? Psychologen vinden altijd wel iets, dat moet ook wel, want anders ga je met niks naar huis.
Je kan het ook zo zien:
wat er ook is gebeurd aan positieve en negatieve dingen in je leven, het verleden is het verleden en bestaat in feite niet meer maar sommige mensen torsen hun hele verleden mee op hun rug dat steeds zwaarden en zwaarder wordt om depressief van te worden.
Gooi je verleden overboord, weg met die ballast, ruim de boel eens op in je hoofd zoals je ook je bureau van tijd tot tijd opruimt en alles wat je toch niet meer nodig hebt weggooit. De goeie dingen blijven toch wel, maar die wegen niet zoveel.
Opruimen is een schone zaak, het maakt je leven weer helder en overzichtelijk.
Probeer je te richten op vandaag en morgen, leef en eet gezond, niet te veel, rook en drink niet, ga sporten en neem voor mijn part een hond waar je lekker mee kan gaan wandelen door het bos…. ik noem maar iets.
Zoek afleiding, je leeft NU en niet gisteren.
Lachen is ook heerlijk, vooral om niks bijzonders, dat lucht op, maakt je geest ook vrij en je ziet alles weer van de vrolijke kant.
Neem het leven niet altijd zo serieus, probeer wat zorgelozer te leven, maar eerst moet zoveel jaar aan bagage weg. Lekker een lege en lichtgewicht rugzak met nieuwe dingen erin, wat moet dat heerlijk zijn.
Laat nog eens iets horen.
Groeten van azalaia.
liekske76

26-09-2006 08:35

Dat ik weer ben begonnen met graven heeft een reden. Ik had alles achter me gelaten, alles uit mijn verleden. Eigenlijk heb ik nu nog steeds het geloof dat dit niet uit mijn verleden voorkomt. Maar uit mijn hart. Ik wil zo graag gewoon iemand zijn en ook het gevoel hebben dat ik aanwezig ben, dat dingen niet meer zomaar langs mee heen gaan. Dat ik ook voel dat mijn emoties echt zijn of het nou huilen is of lachen. Ik mis het om mij te zijn en wil het waarschijnlijk weer veel te hard mezelf zijn dat het mij volledig door de war brengt.
Op mijn vorige werkplekt maakte ze iets los in mij ik begon ook echt mezelf weer worden. Maar het werk hield op. De grootste angst overkwam mij, zonder dat ik ermee bezig was viel ik weer terug alleen leek ik wel lager te vallen dan voorheen. Ik merkte zelfs dat ik een beetje mensenschuw begon te worden, ik probeer het te verbergen er niet aan te denken. Het gaat wel over en dan vergeet ik het weer. Maar het probleem is dat het gewoon niet over ging en dat het alleen maar erger lijk het wel.
azalaia

26-09-2006 16:00

Hoi liekske, ik denk toch dat het iets te maken heeft met de-realisatie/ de-personalisatie m.a.w: de voelt niet de persoon die je bent, je voelt wel iets, maar je voelt niet dat JIJ het bent.
Als je deze woorden nu eens op google opzoekt, dan wordt je misschien een heleboel duidelijk(er).
Er moet dan toch iets gebeurd zijn in je verleden kort of heel erg lang geleden dat onverwerkt is gebleven.
Zoek dit onderwerp eens op, je herkent misschien wel iets hiervan.
Groeten van azalaia.

zal er echt iets mis zijn met mij

liekske76

ron

Delug

azalaia

liekske76

azalaia