Wat een negatieve kijk op de wereld, als ik om me heen kijk zie ik een wereld vol aardige mensen, ik hou ontzettend veel van mensen. Er zitten altijd mensen tussen waar je het niet mee kunt vinden maar die kan je ook negeren, je kan het niet met iedereen vinden.
Niemand weet hoe je liefde moet geven?
Je spiegelt de wereld naar hoe je zelf in elkaar zit, doordat je het zelf niet kunt voorstellen denk je dat de rest van de wereld dat ook niet kan, zo zit de wereld niet in elkaar, iedereen is anders.
De kracht van liefde is ontzettend groot, liefde zal alles overwinnen. Ik ben iemand die ontzettend in liefde geloofd, liefde voor jezelf, voor je familie, voor de mensen om je heen, we kunnen niet zonder liefde. Hierdoor zijn veel mensen erg gelovig, ze hopen zo dat er iemand wat om ze geeft. Ik ben zelf trouwens ook gelovig en misschien wel om diezelfde reden. (ik ben er nog niet uit) Het is prettig als je denkt dat er iets/iemand is die altijd van je houdt
Jij generaliseert wel ron, want je zegt “ waar gaat de wereld naar toe als NIEMAND meer weet hoe die liefde moet geven ”
Hoe weet je dat dan zo zeker van mijn persoon? Hoe weet JIJ nu of ik wel of geen liefde kan geven……
Kom op zeg, vul iets niet in voor een ander.
Ik voel em al aankomen ron, want je zegt nog net niet:
“Richt je tot GOD en HIJ zal je tonen wat liefde is en hierin een voorbeeld voor je zijn”
Je zegt het niet, maar ik hoor het wel……
misschien kan ik goed luisteren…..
Groeten van azalaia.
Ja, er zijn momenten dat ook ik geen liefde ervaar voor de mensen om me heen.
Soms drukt het op me (vaak als ik in een winkelcentrum geweest ben en ik heb de ene na de andere moeder haar kind zien meeslepen/afsnauwen/negeren enz., zoals nu voordat ik dit stukje schreef)
En ja, ik generaliseerde enorm!
Toch zie ik, ook als ik wat minder emotioneel geladen ben, erg weinig mensen liefdevol omgaan met hun geliefden…..
Soms kan ik me van binnen verscheurd voelen als ik veel onrecht heb gezien/gevoeld en nog meer als het me in zijn greep kreeg en ikzelf mee ben gaan doen….kennen jullie dat dan niet?
Soms vraag ik me af; waar moet deze wereld heen als niemand meer weet hoe lief te hebben omdat dat beeld zich aan me opdringt!
Of dat nu de waarheid is, of dat ik me even volledig laat gaan in zwartkijken doet er voor mij dan ff niet toe…..ik vind het dan prettig het ff te spuien, hebben jullie dat dan nooit? Eigenlijk vraag ik dus erkenning voor mijn gevoel…
Groet ron
Ja ik snap het wel hoor, als je je hart wilt luchten dan let je niet meer zo op hoe je de dingen verantwoord zegt.
Ik heb het ook wel eens als er wéér iets gebeurt waarbij marokkanen bij betrokken zijn, dan zeg ik óók : wéér die k*t marokkanen, alsof elke marokkaan slecht zou zijn….. niet dus.
Als ik niet oppas dan neig ik ook naar pessimisme, sla de kranten er maar op na en je weet en leest weer genoeg om dat gevoel te rechtvaardigen.
Zie de reacties alleen al op die golver die een 1 jarig hondje 3 kwartier bewusteloos sloeg met zijn golfstick omdat dit hondje even los liep en zijn vrouwtje hem al bijzich riep, maar net te laat voor dit hondje.
Ik kon me ook dus niet inhouden en schreef ook een regel neer, voor mezelf om even iets te uiten/verwensen in dit geval…… om er daarna beter mee om te kunnen gaan en het weer los te laten.
Loslaten is wat veel mensen niet goed kunnen, in relaties merk ik dit, in vroegere problemen die steeds maar weer moeten woren opgerakeld al dan niet bij een psycholoog.
Als iedereen nu alles wat dwars zit loslaat en vandaag in geestelijke vrijheid opnieuw de goede dingen oppakt, dan is er ineens veel minder frustratie in de mens denk ik.
Ik kan mij NU hopeloos ergeren aan iets, over een uurtje ben ik het kwijt normaal gesproken tenzij het iets is dat de wereld schokt zoals 9/11 of gruwlijke moorden of vooral dierenmishandeling.
Er bestaat voor mij bijna niets ergers dan dierenmishandeling / kindermisbruik.
Dat houdt mij wel bezig een tijdje als ik zoiets weer eens lees.
Ik zou een paradijs willen maken op deze aardbol waarin iedereen het goed heeft en mens en dier / natuur samen in vrede en harmonie kunnen leven met genoeg voedsel voor iedereen.
Maar helaas is dit een sprookje waarin ik graag zou willen geloven maar niet in geloof helaas. Het is ook nooit zo geweest, de eerste mens sloeg zijn broer al dood, volgens het boek……, dus ik maak mij geen enkele illusie en dat is best frustrerend af en toe.
Ik voel mij soms een gevangene van deze maatschappij, altijd op mijn hoede als ik buiten loop, afreken bij de kassa wie er achter mij staat of bij het pinnen.
Groeten van azalaia die ook weer even iets kwijt kon.
Weet je….ik heb gemerkt hoe bevrijdend erkenning voor gevoelens zijn!
Die mistte ik de eerste 33 jaar, deels omdat ik er zelf niet open voor stond, deels omdat de mensen om me heen alleen bezig waren met oordelen (van zichzelf en adneren).
Erkenning voor gevoelens die bij je leven maakt dat je ze kunt spuien en inderdaad loslaten.
Veel mensen (incl. ik in de eerste 33 jaar van mijn leven) reageren direkt vanuit pijn.
Dat werkt eigenlijk altijd aafrechts.
Het eerst uitten bij iemand die in staat is je gevoelens te erkennen/bevestigen maakt dat je daarna weer redelijk kunt kijken naar hetzelfde feit.
Het maakt het zelfs mogelijk helemaal niet meer te reageren en te vergeven.
Vaak is daarmee onnodige schade te voorkomen.
Ik merk het in de relatie met mijn vader die ik 33 jaar lang gehaat heb…..
We kunnen nu eindelijk beginnen een relatie op te bouwen!
is ook een stuk liefde he!? als je elkaar erkenning kunt bieden voor pijn.
He doei!
Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's