psychologie.startpagina.nl

erger me zo..

  • Anonymous avatar

    wana

    aan mn ouders!

    geen drama hoor, ik heb n fijne jeugd gehad e.d. maar ik ben erg veranderd en zij ook.

    nadat ik chronisch ziek werd ben ik directer en emotioneler geworden.

    nadat mijn ouders grootouders zijn geworden is alle aandacht en liefde ‘verschoven’ en hun leven voor de rest gevuld met eigen activiteiten,ergens fantastisch maar er is maar weinig over voor ons (volwassen) kinderen in de vorm van échte interesse, inleving of aardigheid.

    waarschijnlijk hoort deze ‘wisseling van de wacht’ bij t leven en ik realiseer mij dat mn ouders niet zullen veranderen.

    ik blijf alleen maar steken in hoe graag ik het had willen zien, die relatie met mn ouders en het gemis van wat niet is.

    daar baal ik van,ik wil verder, ze accepteren zoals ze zijn en dat irieële verlangen loslaten.

    Regelmatig lukt me dat aardig maar net zo vaak ook niet.

    ik wil afstand doen van wat niet is en nooit zal komen,waarom lukt dat niet?!

    het zijn schatten van mensen heus,maar zal ze nooit ‘bereiken’.

    dat wéét ik,waarom laat ik t dan niet los..

  • Anonymous avatar

    ron

    In een dergelijke situatie bleek dat wat ik niet (genoeg) had gedaan was rouwen om het gemis….Misschien geldt dat voor jou ook?

    Voor mij was het nodig mensen te vinden (en je weet waar uit welke bron ik buiten mensen nog put) die in staat zijn me in mijn verdriet te kennen. Deze mensen zijn er niet veel, de meesten sluiten hun hart en leven over pijn heen….(zelfs veel psychologen ed.).

    Vergeving hoort bij een dergelijk proces en maakt het af.

    Rouwen om je verlies is daarvoor wel echt noodzaak!

    Groet en heel veel kracht en wijsheid hierin toegewenst.

    ron

  • Anonymous avatar

    azalaia

    Hallo wana, kun je niet eens praten met hun over je gevoelens, en niet om je ouders te willen veranderen, maar om ze te vertellen hoe jij dit ervaart en dat je verdriet hebt met hun houding.

    Zet de eerste stap, zoek een goed moment uit maar maak het ook weer niet al te zwaar, zet je ouders niet onder druk, maar vraag en vertel ze dit met beleid maar wel spontaan.

    Tegen je ouders moet je toch alles kunnen zeggen vind ik…..en ouders moeten open kunnen staan voor de gevoelens van hun kind(eren).

    Wie weet lucht het op voor beide kanten en kan er toch iets positief veranderen.

    Groeten van azalaia.

  • Anonymous avatar

    azalaia

    Ron, ik lees dat jij, zoals vaak, begint te antwoorden door eerst over je eigen persoon te gaan praten i.p.v. meteen inhoudelijk op hààr probleem in te gaan, in dit geval Wana.

    Waarom cijfer je jezelf niet eens een keer helemaal weg en concentreer je op diegene die een probleem heeft en ga daar dan mee aan de slag zonder je eigen IK er bij te halen.

    Ik denk dat jij aandacht te kort komt op de één of andere manier en dit prikbord gebruikt om over jezelf te beginnen.

    Ik vind het prima als je hier met een probleem komt, maar niet als antwoord op iemand.

    Prikkers vragen om meedenken voor hun probleem. Ik zou graag eens van je willen horen waarom je begint te antwoorden door eerst over jezelf te beginnen.

    Misschien kan je dit eens laten weten zodat ik het beter begrijp.

    Zie dit niet als een aanval maar als een (scherpe) opmerking van mijn kant, niet alles hoeft altijd even lief en aardig te zijn.

    Groeten van azalaia.

  • Anonymous avatar

    ron

    Beste Azalia,

    Het enige wat ik kan is putten uit eigen ervaring en dat meedelen aan de ander in de hoop dat de ander (h)erkenning vindt in mijn verhaal. Ik geloof niet dat ik de ander dien als ik mijzelf volledig erg zou cijferen.

    Vwb aandacht tekort, ja ik heb inderdaad een hevig gemis aan aandacht/warmte/geborgenheid enz. dat draag ik mee.

    Is geen geheim….

    Ken jij een mens die niet met gemis leeft op dit gebied?

    Vriendelijke groet ronald

  • Anonymous avatar

    wana

    ron had een tijdje terug een topic over zn ouders waar ik ook vanuit eigen persoon op reageerde,ik begrijp t wel.en idd is er best sprake van een soort rouw.

    beetje raar want ze zijn er allebei nog!

    zulke gesprekken heb ik al vaak gehad azalaia met helaas weinig effect.

    zelfs geen opluchting,ik raak er alleen van slag van.

    zelfs brieven en een gesprek met maatschappelijkwerk erbij was allemaal maar éénmalig.

    hun bereidheid om te komen of me aan te horen heeft me hun liefde doen inzien en dat het geen onwil is maar onkunde.

    De maatschappelijkwerker en een vriendin van de familie,die er ook eens bij heeft gezeten, gaven me wel een beetje feedback, dat ik niet alleen zo ervaar maar dat ze zo ZIJN! mijn ouders ontkrachten elk gevoel wat je uitspreekt met een uitleg waarom dat logisch is dat je je zo voelt of waarom dat volkomen overbodig is en daar blijft t bij.

    ze kunnen niet troosten of goede vriend voor iemand zijn.

    ik blijf ook altijd kind op een manier van mij corrigeren en ik moet ‘u’ zeggen.

    ze zijn wel lief en bedoelen t echt goed maar het is hun niet geleerd écht contact te hebben (als ik bel hebben ze het over het weer en die-en-die die zó ziek is..ik ook..denk ik dan.)

    weet je wat moeilijk is Ron, mijn moeder heeft ook mensen uit de kringen waar jij het over hebt (..je hield het ‘preekloos’ dus ik ook!)

    daar loopt ze dr benen voor uit dr lijf en geeft ze steun en tijd,allemaal zeer barmhartig en liefdevol maar wel afstandelijk en mi niet echt.

  • Anonymous avatar

    azalaia

    Hallo ron,

    Natuurlijk, er bestaan geen ideale omstandigheden dat je werkelijk niets te kort komt.

    Ik zal ook dingen, zoals aandacht, te kort komen, maar als ik een probleem lees van iemand op dit prikbord, dan ben ik op dàt moment bezig met die ander, en niet met mijzelf.

    Jij bent altijd met jezelf in de weer, ook als je antwoord op een ander en dat is mij opgevallen.

    Let maar eens op mijn antwoorden aan mensen hier, ik heb, het voor zover ik weet, het nooit over mijzelf, want het gaat dan niet om MIJ maar om die ander.

    Als ik aandacht wil hebben maak ik wel een nieuwe topic.

    Het is ook zo dat als je ergens op reageert en jezelf l wegcijfert, je op het moment dat mensen jouw antwoord lezen, je dan óók aandacht krijgt, alleen je bent er niet bij, maar het gebeurt toch.

    Alles wat hier wordt neegeschreven krijgt aandacht van lezers, dus hou op met zielig doen en geef oprechte aandacht aan een ander, dan krijg je die ook weer terug.

    Als ik naar een psychiater ga en ik vertel hem mijn probleem en ik krijg zijn sores te horen, hoe erg het bij hem niet allemaal was is hij dan een goeie psychiater?

    Wie goed doet, die goed ontmoet.

    Groeten van: a z a l a i a….;)

  • Anonymous avatar

    Angie

    Misschien moet je niet teveel van jezelf eisen, je zegt toch al dat het je soms lukt? Dat is toch een prima begin? Als je zo doorgaat is de kans groot dat je het na een tijdje wel helemaal kunt. Je kan niet rennen voordat je lopen kunt.