relatie met ouders

Michel

14-11-2006 19:36

Beste mensen,
Af en toe schrijf ik een stukje, maar nu loop ik zelf
tegen iets aan wat ik heel, heel moeilijk vind om te doen.
Ik zit een beetje afgebrand thuis, deels in de ziektewet,
dus even tijd voor nadenken, uitrusten en herstellen zeg maar.
Ik ben al lange tijd bezig op te klimmen uit een inktzwart dal, en
dat lukt steeds beter, al doende leert men.
Toen ik begon met “zelfonderzoek” ontdekte ik al snel dat de
lege relatie tussen mij en mijn vader de oorzaak was van de vele
problemen die ik ondervond in m'n leventje.
Ik ontdekte ook dat boos zijn en schuld verwijten niet hielp.
Ook ontdekte ik dat ik hem niet kan veranderen (dit duurde even :-) )
Ook leerde ik hem los te laten.
En ook leerde ik het moeilijke: hem liefhebben.
Een heel natuurlijke reactie op dingen die je ouders je hebben aangedaan
is je verzetten, boos worden etc.
Oke, allemaal dingen, ik wil even laten zien wat er speelt.
Ik begin steeds dieper te beseffen dat ik een keer naar mijn vader toe
moet gaan voor “een gesprek” ofzo. Ik weet het niet precies. Ik wil hem mijn
liefde voor hem laten zien. Maar dit, lieve mensen vind ik zo ontzettend moeilijk!
Hier zie ik echt heel erg tegenop. Het betekent dat ik al m'n verzet, al m'n trots
moet laten varen. En dat ik de enorme afstand met hem ga doorbreken.
Wie herkent dit? En wie wil me aanmoedigen? Er iets over zeggen?
Ik weet dat ik dit een keer moet doen. Ik weet ook dat het m'n leven
zal veranderen. En dat ik weer lekker aan het werk kan later.
Alvast heel erg bedankt!
Ellen XL

14-11-2006 21:57

Hoi Michel,
Misschien heb ik een tipje voor je die ook niet moeilijk is om uit te voeren.
Je zou hem gewoon een kaartje kunnen sturen met iets liefs er op.
Zelfs al schrijf je alleen maar “groetjes van Michel” dan weet ik zeker dat het de man heel veel goed zal doen, want hij weet dat je nog eens aan hem denkt.
Het zal jou ook goed doen, dan kun je altijd later nog eens met hem gaan praten.
Groetjes van Ellen
azalaia

14-11-2006 23:44

Hallo Michel, dan heb ik er ook nog wel eentje voor jou:
Heeft je vader een pc met internet? Zo ja, dan zou je met hem kunnen chatten via msn, en dan kun je praten over allerlei luchtige dingen om te kijken hoe dit voelt. later kun je meer over dieper gaande dingen praten of voorbeelden geven van iets wat toevallig op jullie slaat.
Je zou hem ook om raad kunnen vragen hoe hij denk over bepaalde dingen die in de wereld gebeuren en hoe dit zijn weerslag heeft soms op mensen.
Er zijn dus ingangen genoeg om op een niet dwingende manier hernieuwd kennis te maken met je vader en wie weet hoe leuk dit gaat worden.
Maak hem nooit geen verwijten, rakel zelf niks op uit het verleden, blijf in het hier en nu en/of nodig hem eens uit om te gaan bowlen met nog 2 mensen of zo.
Vind uit waar hij van houdt, wat hij leuk vind en wat niet.
Maar doe het rustig aan, heel geleidelijk en natuurlijk, dat is het beste denk ik.
Nou, laat het nog eens weten.
Groeten van azalaia en nog bedankt voor je lieve antwoord op dit bord.
hendrikje

15-11-2006 12:31

Hoi Michel,
Als je al die dingen geleerd hebt ben je er vast en zeker klaar voor om het inderdaad op een rustige manier misschien op te bouwen. Het hoeft toch niet noodzakerlijkerwijs direct een intens gesprek te zijn. Ga zonder verwachtigen, dan zul je ook niet teleurgesteld worden, (denk ik) en blijf dicht bij jezelf. Dan raak je jezelf zeker niet kwijt.
Sterkte daarmee.
ron

17-11-2006 19:22

Hoi Michel,
Ik ben door een diep rouwproces gegaan ivm het missen van van alles in de relatie met mijn vader. Hij is nu 75, ik 36. We hebben nooit echt dicht bij elkaar kunnen komen, deels door zijn angst voor emoties en deels door mijn gevoelige karakter.
Ik heb mijn vader moeten leren vergeven.
Dit betekend aan de ene kant onder ogen zien en ook doorleven wat ik aan gemis/pijn heb opgelopen in onze relatie en de gevolgen daarvan voor mijn functioneren vroeger en nu.
Ook onder ogen zien waarin ikzelf verantwoordelijk was/ben voor allerlei disfunctioneren. Welke overlevingsstrategieen ik ontwikkeld heb waardoor ik steeds minder (met name) sociaal functioneerde. Mijn vader vergeven betekend de schuld die hij wel degelijk heeft loslaten. Dit is pijnlijk!
Zeker als je vader er niet/nauwelijks open voor staat zijn aandeel te erkennen.
Mijn vader doet/deed dat niet. Hij is niet benaderbaar hierover.
Dat maakt het zwaarder dan als hij te benaderen zou zijn.
Ik heb ideaalbeelden en verwachtingen moeten opgeven. Wel mag ik naar het ideale verlangen (dat komt ook nog immers!).
Je vader je liefde willen tonen is mooi, houdt er rekening mee dat hij daar misschien niet mee om kan gaan. Kan zijn dat hij hier erg nerveus/ongemakkelijk van wordt. Dat zal dan vast te maken hebben met zijn eigen gemis…
Liefde kan zeer bedreigend zijn voor mensen weet ik uit ervaring.
Mensen zijn soms meer vertrouwd met haat dan met liefde, helaas!
Je mag me hierover mailen als je wilt! Ik wil je hierin heel veel wijsheid en kracht toewensen. Groet Ron
Michel

18-11-2006 18:03

Ik wil jullie danken voor de reacties.
Ik geef het de tijd. En als het juiste moment daar is,
kan ik misschien m'n zegje doen.
Intussen ga ik verder, althans dat probeer ik ;-)
Ron, ik herken je in je verhaal.
Ik denk dat ik al een aardig eindje op weg ben.
Ik heb vergeven. En losgelaten. En begrepen.
Groetjes
Michel

relatie met ouders

Michel

Ellen XL

azalaia

hendrikje

ron

Michel