psychologie.startpagina.nl

stilte

  • Anonymous avatar

    Dries

    Goedemiddag lezers

    Ik zit met een probleem en vraag me afwat het is.

    Ik kan moeilijk praten en dat komt door een gevoel waar ik eigenlijk alleen maar tegen aan het vechten ben. Inplaatsvan dat ik lol met mensen maak zit ik vastin dit gevoel en ik weet niet wat ik er mee aanmoed val vaak stil maar als ik stil ben praat ik wel maarhet gepraat komt niet verder dan mijn gedachtes.

    Waardoor ik altijd stil lijk. Het gene dat in mijn gedachtes zit is niet van een aard

    dat humor of lol inhoud dat ik enkel mijn mond open hoef te doen en dat er plezier uitkomt. Misschien ben ik welconstant aan het rekenen wat iemand zegt plus de reactie hoe snel iemand op iets reageerd en daardoor via tijd iemand willen te begrijpen maar een gesprek haal ik er niet uit.

    En misschien komt dat wel doordat ik ongeveer toch weet wat er in iemands hoofd speelt en dat ik mij eigenlijk niet meer geintresserd ben in iemands mening omdat ik daar zelf een mening over heb.

    Alleen mijn mening geef ik niet prijs als ik met mensen ben kan ik mezelf ook helemaal wegcijferen voor mij lijkt het gewoon niet of ik er ben.

    Ben als ware een spook, dood al probeer ikde hele tijd en elkedag er te zijn maar uitspreken kan ik het niet.

    Dus opeen gegeven moment wordje er ook onzeker door en dangaatde hele spiraal beginnen.

    Dus de vraag aan jullie herkend iemand dit ? Het is als datje voor het eerst een mooi meisje tegenkomt en er komt niets uit je mond alleen ligt het niet aan hetmeisje maar aan jezelf en ofje nu op werk thuis of bij vrienden bent altijd speelt zoiets jeparte.

    Zie ik misschien iets niet ??

    thx

  • Anonymous avatar

    Laika

    Hallo Dries, ik begrijp wel wat je bedoelt al is dit moeilijk te omschrijven.

    Ik denk dat jij van nature erg serieus bent, en dat je niet echt kan lachen om de grappen waar de meeste mensen dubbel van liggen.

    Je voelt je ook niet zo betrokken bij mensen waarvan hun mening en ideeën voorspelbaar zijn.

    Zoek je vrienden in een klein select groepje, daar ben je beter mee af, maar die moet je dan wel zelf vinden.

    Ga je vooral niet onzeker voelen, dat is nergens voor nodig, dan doe je jezelf te kort.

    Groeten van azalaia.

    P.S.Let niet op de naam Laika, zo heet mijn hond.

  • Anonymous avatar

    ron

    Ben als ware een spook, dood al probeer ikde hele tijd en elkedag er te zijn maar uitspreken kan ik het niet.

    Je lijkt in een leugen te geloven die je hiervoor beschrijft. Het lijkt me dat je bevestiging nodig hebt en gemist hebt. Iemand wil je laten geloven dat jij er niet bent en er niet toe doet.

    Ik geloof dat je zeer waardevol bent en dat je gedachten dat ook zijn!

    Dat anderen ze vaak niet kunnen volgen ligt aan hen, er is Iemand die ze stuk voor stuk begrijpt, jou begrijpt.

    Ik wens je nieuw inzicht over jezelf, je identiteit toe!

    Gr. en succes Ron

  • Anonymous avatar

    Michel

    Dries,

    Wat is dat gevoel waartegen je aan het vechten ben?

    Wanneer ontstaat dit gevoel? Want dit gevoel wordt door jouzelf

    aangewakkerd. (en indirect door de mensen met wie je in contact komt).

    Anders gezegd:

    Er zit een overtuiging binnenin jou die in werking treedt als je in de buurt van mensen komt, en dit veroorzaakt dit (zeer beklemmende??) gevoel?

    Dit houd je gevangen, je kunt er wel over nadenken, maar er komt niets je mond uit. Heb ik dit goed begrepen van je?

    Het voorbeeld dat je geeft: dat ene meisje. Ik zie ze nog staan. Ze werkte in een bloemenwinkeltje en was gekleed in een kerstpakje. TWOING zei mijn binnenste.

    Die oogopslag, de sfeer, haar uiterlijk….. (zucht…. ;-) )

    Het beklemmende gevoel dat er toen was, is het zoiets? Ik zie nu dat het gevoel

    “angst” heet. Het kostte me maar drie maanden (en zeker tien bossen bloemen voor m'n moeder :-D ) om m'n gevoel voor haar te uiten. Het is nooit iets geworden. Maar ik ben apetrots dat ik me wel over m'n angst heen heb gezet. Is het zoiets dat je steeds ervaart?

    Kan het zijn dat je heel veel angst voelt om een gevoel te uiten dat heel diep weggestopt zit? Als er iets is dat je belemmerd, zul je moeilijk relaxed contact kunnen hebben met anderen. Probeer 's na te denken NAAR WIE je iets zou willen zeggen. Het is zo belangrijk voor je, en het is ZO GOED weggestopt dat je jezelf er constant voor aan het wegcijferen bent.

    Misschien een tip om een professionele praatpaal op te zoeken? Weet niet hoe ernstig dit voor jou is natuurlijk.

    Succes. Ben benieuwd Dries.