wat gebeurd er toch met me???

• 

  me

  15-12-2006 21:32

  Wil even een vraagje stellen:

  Ik snap niet wat er met me aan de hand is maar het lijkt wel alsof ik me het verdriet / leed van de hele wereld aantrek. Er hoeft maar iets treurigs te gebeuren en ik voel me superverdrietig. Zeker als t gaat om sterven, verlies van kinderen, dierenmishandeling, arme kindjes, etc..het is echt te erg voor woorden, het beinvloed mn hele zijn. Heb zelf 3 kinderen en wil graag een optimistische en leuke lieve mama zijn maar ik voel me zo snel verdrietig. Maar soms lijkt het ook net alsof ik het nodig heb, dat ik me veilig voel in mn verdriet. Ben van mezelf uit best een optimistisch persoontje, best wel actief..soms te..vroeger dacht men dat ik adhd had maar dat is het zeker niet. Ben ook niet manisch depressief want ik heb geen manische periodes naar eigen weten en een echte depressie is het niet.

  Ik snap mezelf ff niet meer, dit is al heel lang zo maar het lijkt nu erger te worden, wie heeft advies?

  xxxxx

  Rapporteren
• 

  azalaia

  16-12-2006 00:36

  Hallo me, ik voel dat precies zo en ik denk te weten bij mijzelf waar dit vandaan komt.

  Als je de wereld om je heen bekijkt met alles wat daarin gebeurt, dan is dat soms zo erg dat je het niet meer kan begrijpen en ga je je erg veel zorgen maken over de toekomst, de toekomst van je kinderen en kleinkinderen die ook een goed en veilig bestaan moeten kunnen opbouwen.

  Je huilt in feite om al het leed, het onnodige leed van mensen, dieren, vooral ook dieren en kinderen die zo onschuldig zijn en zo mishandelt worden. Ik hoef dit alleen maar op te schrijven of de tranen komen al in mijn ogen.

  Doordat je ook ouder wordt en meer besef krijgt van al dit soort van dingen ga je je dit steeds meer aantrekken en kun je het niet meer loslaten.

  Je wordt dan overgevoelig voor alle ellende die er bestaat.

  Ik praat in de je-vorm maar bedoel niet specifiek jou maar praat in het algemeen.

  Ik kan ook in de Ik-vorm praten, blijft hetzelfde.

  Je zou een hemel op aarde willen hebben voor iedereen, alle dieren, alle vissen, alle bomen, alle oerwouden die niet meere gekapt gaat worden, m.a.w. je zou een paradijs willen hebben waarin mensen zorgzaam zijn voor elkaar, hun omgeving, de dieren die ze hebben, geen kou, geen lijden, geen hongere en geen verdriet.

  Omdat je ziet dat het tegenovergestelde waar is, heb je verdriet om wat er niet is maar er wel zou moeten zijn.

  Je maakt je grote zorgen en zelfs een tekst van een liedje of een mooie melodie kan je al ontroeren.

  Je hart staat open voor het goede, niet voor het kwade en dingen raken jou tot in het diepst van je hart.

  Probeer de liefde die je in je hebt door te geven, een klein paradijsje te kweken in je eigen omgeving, leer kinderen lief te zijn voor dieren, een cavia lief te aaien om een voorbeeld te noemen, dan breidt dit zich wel uit.

  Maar je zal zelf moeten beginnen juist ook met mensen waarvan je denkt dat ze er niet voor open zullen staan.

  En praat hierover, ik vind jouw geen probleem want met jou is helemaal niets aan de hand.

  Ik hoop dat ik je een klein beetje gerust heb gesteld en laat nog iets van je horen.

  Groeten van azalaia.

  Rapporteren
• 

  Ronald Kremer

  16-12-2006 09:58

  Qoute:

  Maar soms lijkt het ook net alsof ik het nodig heb, dat ik me veilig voel in mn verdriet.

  In deze donkere onveilige wereld vol onrecht en verlies heb je inderdaad behoefte aan veiligheid en erkenning voor je pijn/verdriet/moeiten.

  Dat is heel menselijk.

  Ik wens je toe dat je dat allemaal gaat ontdekken deze komende kerst!

  Gr. Ron

  Rapporteren
• 

  Me (mama van 3 en 1 engeltje)

  16-12-2006 16:19

  Bedankt voor jullie reacties..ik ga het even allemaal laten bezinken en dan kom ik erop terug..Kusjes, Me

  Rapporteren
• 

  Common Sense

  16-12-2006 20:06

  Ik zou ook een positievere naam gebruiken, want je hebt “Me” kennelijk afgeleid van mama en engeltje. Daar is opzich niks mis mee, maar het klinkt objectief en passief als hem, haar, ons enz. Het lijkt dus alsof je alles onbewust je schouders wilt opnemen, denk ik.

  Trouwens, van jouw verhaal is af te leiden dat je van nature een goed mens bent. Jouw inlevingsvermogen is kennelijk te groot. En daar is ook niks mis mee, maar doe dat met mate en verstand, want je kan de wereld niet alleen verbeteren.

  Succes.

  Groeten van Common SenseMe (mama van 3 en 1 engeltje) schreef:

  >

  > Bedankt voor jullie reacties..ik ga het even allemaal laten

  > bezinken en dan kom ik erop terug..Kusjes, Me

  Rapporteren
• 

  Me, mama van 3 en 1 engeltje

  16-12-2006 20:22

  Hi!

  Nee, eigenlijk is ME afgeleid van het engelse woord voor IK..hihi! Nee, ik ben moeder van 3 gezonde koters en van 1 engeltje maar dat engeltje heeft een heel mooi plekje in mn hart.

  Bedankt voor je reactie/advies! xx

  Rapporteren
• 

  Elektra

  19-12-2006 11:06

  Je kunt niet alle leed van de wereld dragen. Je helpt er niemand mee door zelf zo van streek te raken. Er is helaas veel ellende in de wereld, maar ook zoveel moois. Probeer je te concentreren op de dingen die wél de moeite waard zijn, juist de kleine dingetjes maken iets bijzonder.

  Heb je wel eens aan een dysthyme depressie gedacht? Ik weet natuurlijk niet of je zoiets hebt, maar ik heb wat voor je gekopieërd. Misschien heb je er wat aan:

  Bij iemand met een dysthyme depressie doen zich minder verschijnselen voor dan bij iemand met een ‘gewone’ depressie. En de verschijnselen díe zich voordoen zijn minder intens. Wanneer de klachten van zo’n milde depressie zich tenminste twee jaar voordoen, wordt gesproken van een dysthyme depressie. Kenmerkend is dat een dysthyme depressie in ernst kan wisselen: lange perioden waarin men somber is kunnen worden afgewisseld door korte perioden waarin het wat beter gaat.

  Overigens kan bij een dysthyme stoornis nog een ‘gewone’ depressieve stoornis komen. We spreken dan van een depressie die gesuperponeerd (opgestapeld) is op de dysthyme stoornis. Dit wordt ook wel een dubbele depressie genoemd.

  Welke klachten treden op?

  In vergelijking met de ‘gewone’ depressie zijn er, naast de sombere stemming, bij de dysthyme depressie veel minder bijkomende klachten. Bovendien wisselen de verschijnselen bij een chronisch depressieve stemming sterk. Ze zijn afhankelijk van de persoon en situatie. Over het algemeen kan men stellen dat naast de sombere stemming die tenminste twee jaar duurt, er sprake is van twee (of meer) van onderstaande klachten:

  slechte eetlust of teveel eten;

  veel of juist heel weinig slapen;

  weinig energie of vermoeidheid;

  gering gevoel van eigenwaarde;

  slechte concentratie of moeilijkheden om tot een besluit te komen;

  gevoelens van hopeloosheid.

  Dat de verschijnselen van een dysthyme stoornis relatief licht zijn wil nog niet zeggen dat iemand met een dysthyme depressie niet lijdt Het lijden is juist zwaar, omdat er geen perioden zijn dat diegene zich echt goed voelt. Daarnaast ondervindt hij/zij ook behoorlijke beperkingen in het functioneren, zowel privé als op werk. Mensen met een dysthyme depressie voelen zich in het algemeen zeer ongelukkig en eenzaam. Nog meer dan bij de ‘gewone’ depressie is het moeilijk om erkenning te krijgen voor de dysthyme depressie.

  Rapporteren
• 

  sunny

  19-12-2006 15:22

  misschien zit het verlies van je engeltje nog veel dieper dan je zelf beseft en komt het verdriet af en toe naar boven.

  Het is ook niet niks, en zal altijd een lidteken blijven.

  Geef er aan toe en neem tijd om je verdriet te ervaren…

  Rapporteren