Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's
Marja
Ruim 7 mnd geleden is mijn schoonvader overleden. Mijn schoonmoeder (88 jaar) wil niet meer verder, zij zou haar man het liefst achterna gaan.
Zij kan, wil èn durft niet meer alleen te zijn in haar zelfstandige woning. Sinds begin juni zijn mijn man en zijn broer nu (om de beurt) 24 uur per etmaal bij haar in huis. Ze hebben op deze manier allebei nauwelijks een privéleven meer en het is simpelweg niet uit te houden.
Omdat mijn schoonmoeder diverse gezondheidsproblemen heeft (o.a. hartklachten, duizelingen en neiging tot vallen) is er een urgentieverklaring aangevraagd voor verblijf in een verzorgingstehuis. Na fouten hierbij van het CIZ, werd de urgentieverklaring in eerste instantie afgewezen. Nu is de verklaring er inmiddels wel, maar er zijn hierdoor bijna 5 maanden verloren gegaan.
Het zal nog minstens 6 maanden duren eer zij een plaatsje kan krijgen in een verzorgingshuis, al die tijd zullen mijn man en zijn broer dus beurtelings 24 uur per dag bij haar moeten blijven.
Het is niet alleen een buitengewoon zware vanwege het totaal inleveren van hun eigen gezinsleven, mijn schoonmoeder is ook geheel afhankelijk van hen.
Ze gaat wel zelf naar de wc en trekt zelf haar kleding aan, maar daar blijft het wel zo'n beetje bij. De gehele dag zit zij in haar stoel en is nergens toe te brengen.
Zelfs als mijn man met haar aan de arm een beetje door de woning wil gaan lopen (vanwege het hele kleine beetje beweging dat ze toch echt nodig heeft!) weigert ze dat vrijwel altijd.
Het is steevast: Ik kàn het niet, ik ben te moe, ik heb er geen behoefte aan en… láát mij nou maar! Dat zijn de uitdrukkingen die ze hierbij altijd gebruikt.
Het lopen en bewegen gaat dan ook in een rap tempo achteruit.
Ik moet zeggen dat mijn schoonvader haar altijd alles uit handen heeft genomen, ze heeft nooit ergens moeite voor hoeven doen. En nu heeft ze natuurlijk verdriet door zijn overlijden en doet geen spoortje moeite om ook maar 'n héél klein beetje de draad weer op te pakken.
Zelf een boterham klaarmaken is er niet bij, koken doet ze al jaren niet meer en sinds het overlijden van haar man is ze pas drie keer naar buiten geweest. Nou ja, naar buiten… ze is in een auto gestapt en meegereden.
Straks met Kerst ga ik (met het eten dat ik ga maken) ik de eerste dag naar haar toe met mijn kinderen -mijn man is daar dan al- en mijn zwager de tweede dag. Met oud en nieuw gaat mijn man de nacht bij zijn moeder doorbrengen in plaats van thuis, bij ons gezin.
Met vakantie gaan is er voor ons natuurlijk ook niet bij, zelfs geen dagje weggaan.
Dit houden we allemaal geen half jaar meer vol. Heeft iemand enig idee wat je zou kunnen doen om dit te doorbreken?
