sociaal isolement

Ruud

18-02-2007 13:02

Hallo,
Ik zit met het volgende: mijn broer is na een lange periode van psychoses, drug en medicijngebruik in een isolement terechtgekomen. Zijn leven bestaat nu voornamelijk uit slapen, nietsdoen, tv kijken en proberen geen bier te drinken. Daarnaast heeft hij psychiatrische hulp.
Nu is voor hem de stap om tot iets te komen erg groot. Nieuwe contacten maakt hij niet, hobbies of intereses heeft hij niet of nauwelijks. Hoewel hij wel wil komt hij tot niets.
Mijn vraag is dan ook aan mensen die in een soortgelijke situatie hebben gezeten wat zij hebben gedaan om in ieder geval weer iets om handen te hebben. Daarbij doel ik dan wel op heel laagdrempelige aciviteiten die de motor weer een klein beetje op gang hebben gebracht. Ik denk dan eerder aan bv ‘chatten’ , ‘ sudoku’ , dat soort dingen en niet aan ‘ eens een cafe binnen stappen’, of ‘ boeken lezen’, want dat ligt allemaal nog vele stappen in het verschiet.
Ruud.
azalaia

18-02-2007 13:51

Ik denk dat ‘een cafÃƒÂ© binnen stappen’ nou juist niet de beste activiteit is voor je broer.
Laat hem voorlopig in zijn waarde, hij heeft bezinning nodig, juist slapen en niets te hoeven doen kunnen hem tot rust brengen, zoiets van alles mag maar niets moet.
Als hij van de alcohol kan afblijven is dat al heel wat.
Er komt vanzelf wel een ommekeer dat hij iets wil gaan ondernemen alleen of met jou of met anderen.
Gun hem de tijd die hij nodig heeft en probeer met hem in contact blijven met je begrip en steun.
Als hij merkt dat niemand aan hem ‘trekt’, dan komt het wel als hij er aan toe is.
Groeten van azalaia.
wanna

18-02-2007 14:02

Niet iets waar je meteen aan zou denken maar misschien is het wel een hele goede keuze om een hondje aan te schaffen.
Wel afwegen of ie dat aan kan maar het is een manier om jezelf wat te focussen in het dagelijks leven.
Ik spreek uit eigen ervaring,ik heb een lichamelijke handicap en merkte dat ik afstompte zo overdag.
Met een pup moet je je inlezen over gedrag en opvoeding (andere hondeneigenaren kun je op internet ontmoeten maar ook tijdens het uitlaten), je moet je bed uit en zeker in het begin erg intensief in de weer met het beestje.
Puppytraining kan alles heel goed ondersteunen (structuur en motivatie) ÃƒÂ©n je komt in contact met anderen.
heel veilig gaat het allemaal om je pup en niet direct over jou.
Mensen spreken je aan en komen naar je toe.
Eenmaal zindelijk en wat ouder moet je het even strak houden wat je je hondje hebt aangeleerd want die gaat puberen!
Je hebt een maatje,kan veel liefde kwijt maar krijgt het ook terug en het brengt structuur aan in je leven.Zelf was ik geen ‘hondenmens’ maar ben helemaal om en vertetederd door het dier!
Als je broer het aankan zou ik het zeker voorstellen! kies wel een ‘makkelijk’ hondje
qua ras. Misschien een iets ouder hondje uit het asiel waar ze je wat over zn karakter kunnen vertellen.
Misschien een bezoekje naar het asiel als verrassing?
neem t besluit niet meteen maar misschien is het een goeie optie.
azalaia

18-02-2007 16:55

Dat lijkt mij een goede optie, maar de broer van Ruud is wel apatisch, heeft nergens zin in.
Een dier mag nooit gebruikt worden om iemand weer overeind te helpen; iemand moet al overeind zijn om zelf te kunnen beslissen dat hij dolgraag een hond wil hebben en ook in staat is de verantwoordelijkheid op zich te nemen.
Dan komt er ook nog de financiÃƒÂ«le kant om de hoek kijken.
Een honden-eigenaar/es, moet geduldig zijn, met respect kunnen omgaan met het dier, tegen blaffen kunnen en beseffen dat een dier geen omruil artikel is.
Maar ik snap jouw bedoeling heel erg goed wanna,want soms kan iemand geweldig ‘'ontwaken’' als er weer een doel is gevonden om voor te leven.
Groeten van azalaia.
Ellen XL

18-02-2007 18:24

Hoi Ruud,
Hij heeft psychiatrische hulp. Mij (ik heb in een vergelijkbare situatie gezeten) lijkt mij het beste “lotgenoten contact”. Hij kan de psychiater eens vragen of er een praat of doe groepje is voor lotgenoten bij hem in de buurt. Misschien maakt hij er vrienden of doen ze samen leuke dingen, zodat hij het weer ziet zitten.
De rest is allemaal te hoog gegrepen voor hem. Hij moet juist (negatieve of opwindende) prikkels vermijden.
Groetjes Ellen
Ron

18-02-2007 19:12

Ik ben in 1992 psychotisch geweest waarna een aantal jaren volgden met zeer veel paniek(aanvallen).
Inmiddels 4 jaar geleden ben ik de ‘waarom Jezus’ cursus aan doen via internet (ik maakte moeilijk kontakt met anderen, dit was laagdrempelig voor mij).
Ik ben tot geloof gekomen.
Nu werk ik in mijn gemeente mee met een pastoraal programma waarin ik andere mannen mag begeleiden op hun reis uit verslaving/emotionele problemen enz.
Ik ben zeer begaan met mensen met een dergelijke problematiek als die jij beschrijft (laat zich raden waardoor…).
Ik weet uit ervaring hoe het is om zeer gevoelig in het leven te staan en in leugens te geloven.
De waarheid maakt je vrij heb ik gemerkt.
Weet niet in hoeverre het je broer genezing zou opleveren maar je vraagt naar mogelijkheden en ik kon daarom mijn mond niet houden…gezien wat ik ervaren heb…
groet en het beste!
Ron
Tineke

19-02-2007 21:34

Hallo Ruud,
Dit is een heel herkenbare situatie voor mij. Onze zoon is door wietgebruik psychotisch geworden alhoewel dit er in aanleg zal zijn geweest. Niet alle wietgebruikers worden psychotisch hoor. Dit vermeld ik even voor we daar een oeverloze discussie over krijgen. Ook hij lag dagen op de bank, slapen eten en slapen en in deze situatie komt echt niet zomaar een ommekeer: ze zijn ziek ook al zie je niets aan de buitenkant.
Psychotisch zijn is voor de patient een zeer angstige ervaring. (om ook maar niet van de familie te spreken). Ze komen tot niets en verwaarlozen zich nogal eens. Dit lees ik ook een beetje in jouw bericht. Daarom is een hondje nemen al helemaal niets. Als ze zichzelf al niet goed kunnen verzorgen!
Wij hebben via de GGZ een sociaal psychiatrisch verpleegkundige gevonden die samen met onze zoon naar een dagbesteding is gaan zoeken die bij hem past.
De verpleegkundige bezocht hem regelmatig, regelde een aantal zaken zoals uitkering, ging soms met hem lopen om hem maar even van die bank af te halen en de frisse lucht in te zijn, en als hij zwierf dan zocht hij hem op zijn fiets de halve stad door. Deze man heeft vreselijk veel gedaan voor onze zoon. Als familie, hoe graag je ook zou willen, kun je hem niet echt goed helpen. Je staat te dichtbij en als hij dan niet doet wat jij denkt dat goed voor hem zou zijn (denk je) en vervolgens doet hij niets dan is je frustratie erg groot. Wees zijn broer en niet zijn hulpverlener. Omdat psychotische mensen nog wel eens aanleg hebben voor verslaving of anders gezegd zich totaal ergen op kunnen storten dan lijkt me chatten ook niet zo'n goed idee. Na veel afwijzingen voor (vrijwilligers) werk door onze zoon, omdat hij bang was dingen te gaan ondernemen en er ook zich er niet toe kon zetten, heeft hij toch vrijwilligerswerk met behoud van uitkering gevonden. Ook dit is via de GGZ tot stand gekomen. Het begon met een halve dag per week. ging het goed dan een halve dag erbij. Nu werkt hij vier halve dagen, meer kan hij nog niet aan, maar er is weer structuur in zijn leven en dat hebben ze echt hard nodig. Probeer eens in jouw gemeente of in die van je broer of daar ook een project is waar hij terecht kan. Er zijn zg. zorgboerderijen. In Twente is er Surplus en voor zover ik weet heeft Surplus meerdere projecten. Ik hoop dat dit je een beetje opweg helpt. Succes en sterkte
Dries

21-02-2007 02:33

He Ruud,
Ik zit in de zelfde situatie als je broer. Teveel geblowd ooit prachtige plannen
voor het leven maar nu zit ik ook al 3 maanden thuis met niksdoen.
Mensen dieme willen helpen ervaar ik juist als bemoeials niet dat ik slecht over hen denk maar het moet zelf opgang komen.
Wat voor mij belangrijk is rust geen gemoet of gedit of gedat. Als mensen je de deur uit sturen om weer eens wat te ondernemen was een vaak leuk maar blijft een inicident de volgende dag is weer het zelfde en van teveel gemoed raak je juist weer in een dip dat iedereen aan je hangt en weer lucht nodig hebt.
Voor mij is het belangrijk dat ik met iets bezig ben en daar gelijk positieve resultaten van zie. Dat ik er nog niet helemaal uit ben maakt me niet heel veel uit
Dat klote gevoel is gewoon weg en dat geeft me voor mijzelf weer kracht
om aan mijn eigen ambities te beginnen. En danis het ook omdat ik het zelf wil en niet omdat ik gestuurd word. Spelletjes helpen wel je bent ermee in contact met mensen het is iets wat leuk is en je ervaart jezelf weer van een andere kant en je denkt niet aan je problemen.
Voor mij hielp het juist er niet over te praten anders concentreerde ik me er teveel op en ging ik me ook zo voelen. Iedereen wilt er uit komen al kan dit verdomd lang duren. En zal het niet precies voor andere zijn hoe zij over hen dachten.
Maar dit is maar wat ik denk misschien moet hij er juist over praten. Maar voor mij hielp afleiding,

sociaal isolement

Ruud

azalaia

wanna

azalaia

Ellen XL

Ron

Tineke

Dries