Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's
Ronald Kremer
In deze maatschappij gaat ieder voor zich en moedigt iedereen elkaar aan dat te doen.
Dit heeft gevolgen.
Want wie is er nog gericht op de ander?
Er liggen soms mensen wekenlang dood in hun huis…hoe kan dit in een zo n dichtbevolkte wereld??
Er wonen bij mij in de straat drie mensen eenzaam en alleen te zijn, het straalt ervanaf….ik ken ze alle drie en denk er al een poosje over ze elk apart van elkaar uit te nodigen voor een bakje koffie bij ons thuis.
Ikzelf ben ook vrij eenzaam opgegroeid in een enorm groot gezin waarin weinig oog en hart was voor elkaar. Dit heetf me lang verbitterd en me mijn hart doen sluiten voor anderen.
Dit heeft me gekwetst.
Nu ik daarvan aan het genezen ben merk ik dat het zin heeft en zin geeft voor anderen te zorgen. Dit geeft voldoening!
Maar het blijft pijnlijk te leven in een wereld waarin mensen zo enorm op zichzelf gericht zijn….
De gemeente waarvan ik sinds een paar jaar lid van ben heeft een pastoraal programma waarmee we de stad willen bereiken. Mensen kunnen kosteloos een programma meedraaien van zo n 2,5 uur waarbij ze elkaar kunnen ontmoeten. Er is onderwijs en mensen geven een getuigenis.
Er is een heel open sfeer waarin alles bespreekbaar is. Zonder dwang in een veilige omgeving!
Er komen wekelijks zo n 80 mensen op af!
Mensen met allerlei verslavingen/psychische ziekten/eenzamen enz.
Alles wat er in een mensenleven kan gebeuren hebben deze mensen meegemaakt.
Het is fantastisch zo naar elkaar om te mogen zien met elkaar te delen, samen te eten en zingen, huilen en lachen!
In deze harde maatschappij waarin de meeste mensen bezig zijn met overleven ipv leven is grote behoefte aan omzien naar de ander.
Hoe ervaren jullie dit?
Of is dat ieder zijn eigen schuld en moeten mensen zichzelf maar redden?
