Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's
Man23
Hoe lang houd ik de kwellingen van mijn geest nog vol?
Hoe lang kan ik dit leven nog aan?
Ik heb het idee dat ik gewoon langzaam gek aan het worden ben.
Denk alsjeblieft een beetje aan mij.
Een hopeloze man van 24 jaar.
Okee, ik denk dat het tijd nodig heeft om weer beter te worden. Dat is natuurlijk vervelend als je je zo rot voelt. Probeer afleiding te zoeken. Wat dingen te plannen die je leuk vindt, dan kan je daar naar toe leven. Hopelijk gaat het gauw wat beter.
Sterkte en hou je taai hoor, groetjes van Ellen
Bedankt voor jullie (lieve) reacties.
Dat is tenminste al weer iets positiefs in mijn donkere dagen.
Bij mij spelen natuurlijk een hoop zaken psychisch mee.
Maar wat ik bijvoorbeeld ook klote vind is dat ik uit een zeer welgestelde familie kom.Mijn vader,moeder en broer hebben allemaal geweldige banen en veel geld.
Neem bv mijn broer die gast is 35 jaar en woont in een villa in een villawijk.De waarde van zijn pand komt toch snel in de buurt van de 1 miljoen gulden.Hij behoort tot de 75 beste werknemers van zijn bedrijf waar maarliefst 30.000 mensen werken en een internationaal goed bedrijf is.
Ik denk dat ik nooit tegen de druk heb gekund van het moeten presteren.Ik heb dan wel een gymnasium diploma maar daarna is het ook helemaal mis gegaan met mijn “carriere” en nu ben ik ziek thuis.
Mijn ma gaat zo'n 10 weken per jaar op vakantie van Afrika tot Mallorca, van Can. Eilanden tot Kreta.
Je hebt willen presteren om door je moeder gezien te willen worden en je hebt haar niet willen teleurstellen daarin.
Hoogtste tijd voor jouw om aan je moeder duidelijk te maken dat je een onbetaalbaar uniek mens bent; gewoon om wie je bent.
Presteren is in een gezonde mate belangrijk, maar veel belangrijker is dat je gewoon jezelf mag zijn en dat je gelukkig bent met jezelf ondanks je tekortkomingen.
Sterkte.
Groet,
Jmf
Heb je wel eens aan bidden gedacht? Je kunt gewoon bidden, “God, ik voel me zo wanhopig, ik weet niet wat ik moet doen. Help me, laat me weten dat U bij me bent. Amen”. (dit is maar een voorbeeldje, je kunt ook je eigen woorden gebruiken en het hoeft ook niet hardop) Ik denk dat je (kort) daarna rustig wordt.
Stel je open voor wat er gebeurd, wat heb je te verliezen tenslotte?
Mensen kunnen je niet (direct) helpen.
Zoals Azalaia al zegt, je blijft maar met het probleem terug komen..
Niet dat ik het erg vind hoor, ik snap best hoe verloren jij je voelt.
God is er altijd voor jou, op welk onzalig uur dan ook. Hij is juist blij dat je Hem roept en om hulp vraagt.
Laat nog maar eens weten wat je ervaren hebt, misschien heb ik dan nog wel wat tips voor je.
Groetjes van Ellen
