Tja

Faatje

05-06-2007 13:03

Hai,
Ik heb even wat wijze raad nodig en hoop dat jullie mij kunnen helpen.
Ik ben een jonge meid van 30 jaar en heb sinds 4 maanden een relatie waarvan ik er al 3 samenwoon. We kwamen elkaar tegen en het was gelijk raak.
Nu weet ik het niet meer. Ik weet niet of ik nog verliefd ben! Ik word er gek van. Lig soms 's nachts wakker, voel me rillerig, last van rusteloosheid/onrustigheid. OM gek van te worden. Dit is pas van de laatse week. Hiervoor dacht ik weeleens mmm ik weet het niet maar dan keek ik naar m en dan dacht ik ja.
Nu heb ik dat nog steeds. Het ene moment denk ik: ik wil niet meer en het andere moment heb ik vlinders in mijn buik en smeek ik m in tranen om me alstjeblieft niet te laten gaan. Gek word ik er van. Als je niet meer verliefd bent vooel je dat toch. Nu is het zo dat deze gevoelens het sterkste opspelen een week voor ik ongesteld moet worden en een week na mijn ongesteldheid, ook heb ik het idee dat het sinds het plaatsen van een spiraaltje erger is geworden. Zou het iets hormonaals kunnen zijn, maar als dat zo is dan zit de gedachte er toch of..
Ik kan mezelf met deze gedachtes helemaal gek maken.
Met vrienden heb ik het er overgehad en zij zeggen: Je straalt nog als je over m praat en je glunderd. Zij denken dat het aan de hormonen ligt of aan dat ik iets mis in mezelf.
Had voor dat ik aan deze relatie begon namelijk ook al vaak een onrustig gevoel en weet niet waardat vandaan komt, op één of andere manier had ik verwacht dat dat door een relatie weggenomen zou worden. Niet dus..
Qua relatie heb ik nooit een goed voorbeeld gehad; mijn ouders hadden altijd ruzie en geen liefde in huis, ik had veel ruzie thuis, mijn broer heeft nooit een goede relatie gehad.. Ik heb wel eens het idee dat ik een verkeerd voorbeeld van relaties heb.. Dat ik er teveel van verwacht.
Soms denk ik ook dat ik het mezelf niet gun. Wie ik zo'n relatie maar ik, ik kan toch niet gelukkig zijn.
Ik heb hierover ook met mijn vriend gepraat en hij vind het allemaal moeilijk en hoopt dat het aan de hormonen ligt. Hij wil graag dat ik er achterkom waar de twijfel vandaan komt. Hij wil niet nog een keer alleen staan. Hij is echt echt gek op me, daar twijfel ik niet aan en is heel heel lief voor me.
Ik hooop dat dit een beetje een duidelijk verhaal is. Kan iemand mij helpen of zal een psycholoog goed voor mij zijn om een beetje inzicht in mij zelf te krijgen.
azalaia

05-06-2007 17:06

Tsja…… daar sta je dan met dit vervelende probleem.
Verliefdheid gaat over, soms na een maand al en soms na een paar jaar.
Wat er dan overblijft is genegenheid, maatjes zijn van elkaar, door dik en dun gaan, elkaar niet meer willen missen, echte vrienden zijn.
Dat is een ander maar dieper gevoel dan verliefd zijn, al kan verliefdheid echt heel hevig zijn.
Dat je niet meer zo verliefd ben is helemaal normaal en zegt niks over de liefde die je voor je vriend voelt.
Probeer er eens achter te komen of je van hem houdt zoals hij is, zoals jullie relatie er nu uitziet.
Is hij de man met wie je oud wilt worden, heb je zijn mindere kanten geaccepteerd en hij de jouwe.
Hebben jullie plezier met elkaar?
Ga eens een paar weekjes op vakantie binnenkort , even bijtanken, even heel iets anders dan thuis, dat een beetje een sleur is geworden.
Even een mentale en lichamelijke oppepper, dan hebben mensen nodig.
Of het iets met je hormonen te maken heeft kan ik niet zeggen.
Maar ook eens een afspraak t.z.t. met je huisarts, vraag het en leg hem dit probleem eens voor, maar ga er eens op uit met z'n tweetjes.
Dat zal jullie goed doen.
Groeten van azalaia.
Inge

08-06-2007 19:08

Hey Fati,
Herkenbaar probleem, een vriendin van me heeft hier ook mee geworsteld. Op een gegeven moment was het genoeg en heeft ze de knoop doorgehakt en zijn ze apart gaan wonen. Ze hebben de relatie nog wel voortgezet maar ze had ruimte nodig, te snel samenwonen en te ontstuimig in het avontuur gestort had ze dezelfde soort symptonen die jij nu beschrijft.
En nu, na 1 jaar apart gewoond te hebben, een heerlijke vakantie van 3 weekjes samen hebben ze toch maar besloten om weer lekker te gaan hokken saampjes. En het gaat super. Ze zegt nu: om weer apart te gaan wonen is het beste wat ik had kunnen doen, had ik dat niet gedaan dan was het kapot gegaan tussen hem en mij.
Misschien is het iets voor je, of misschien niet…………maar door eventjes afstand te nemen en toch een relatie te houden ben je hem niet kwijt maar heb je toch de tijd om samen een stevige relatie op te bouwen.
Groetjes
Inge
Fati

12-06-2007 09:21

Dag Inge,
Bedankt voor je reactie. Weet jij of ze alleen aan haar gevoelens twijfelde of dat ze ook bang was om hem kwijt te raken.
Ik merk dat ik er alles aan doe om ‘m van me af te stoten. Ik hebgeleerd dat je gaat handelen naar waar je bang voor bent, en dat doe ik nu. Ben bang om m kwijt te raken en daardoor handel ik daar na. Heel onzeker, lig ’s nachts wakker en pieker me suf. Wil dat helemaal niet want ben m echt van me af aan het stoten maar weet ook niet wat ik er aan kan doen.
ZIt echt in de knoei. WIl m niet kwijt maar handel daar echt na. Het ene moment denk ik, ik ben niet verliefd, het andere moment als de doods om m kwijt te raken. Hij weet oook niet wat ie er mee aan moet en handeld daar weer naar waardoor ik nog onzekerder word. Hij ziet het ook niet zitten als het zo doorgaat.
Zit in een visieuze cirkel.
Baal van mezelf omdat ik maar niets onderneem maar weet ook niet waarom ik dat niet doe. Net alsof ik het mezelf niet gun. Ik ben momenteel gewoon niet tevreden met mezelf en weet niet wat ik er aan kan doen..
Wort er gek van.
Fati

12-06-2007 16:16

Heb een gesprek gehad met een collega en ja.. je moet gelukkig met jezelf zijn en je geluk hangt niet van de ander af. Ik maakte me zo zorgen om hem kwijt te raken door dat ik niet tevreden ben met mezelf. Vanaf nu ga ik iedere dag in de spiegel tegen mezelf praten. Zeggen dat ik van me hou en dat ik er toe doe!
Snap nu ook niet hoe ik bijna aan hem kan vragen of hij me nog wel lief vind. Dat moet vanuit hem komen en ik moet er niet omsmeken. Ga nu aan mezelf werken dat is het belangrijkste, met of zonder man. Als ik me vrolijke zelf ben komt dat vanzelf.
Als jullie nog tips hebben!
Groetjes
Inge

12-06-2007 17:15

Ze was in eerste instantie niet bang hem kwijt te raken, eigenlijk had ze besloten om niet verder te gaan met hem maar kwam daar zeer snel op terug omdat ze hem vreselijk ging missen.
Ik herken het trouwens ook wel hoor, ik ben jaren gehuwd (dus dat is wel anders weer dan dat je kort bij elkaar bent) maar ik heb dan ook het gevoel van: is dit nu wat ik wil en dan ga ik twijfelen en piekeren. Ik heb ook best moeite om mezelf te geven aan mijn partner en dat heeft hij mij wel ook eens gezegd dat ik me er zo voor afsluit.
Het blijft lastig volgens mij omdat je gevoel geen duidelijkheid biedt en dan blijf je in zo'n cirkeltje zitten. Even afstand is dan volgens mij wel goed omdat je dan vaak wel tot een besef komt, tenminste dat ik hoor ik van velen om mij heen.
Inge

Tja

Faatje

azalaia

Inge

Fati

Fati

Inge