psychologie.startpagina.nl

Gek van wantrouwen

  • Anonymous avatar

    AnneRo

    Hallo allemaal,

    Drie jaar geleden leerde ik mijn vriend kennen. Een geweldige jongen die helemaal gek op me werd en nog steeds is. Ik was nog nooit in mijn leven echt verliefd geweest maar vanaf dat moment wist ik: zo voelt het en dit is hém!

    Met het verliefde gevoel kwam een ander gevoel, waarvan ik nooit had gedacht het in me te hebben. Ik werd onzeker, voelde me op momenten depressief en werd gek van wantrouwen.

    Ik bedacht dat hij er relaties op na zou houden, of als ik hem naar huis bracht bleef ik rondjes in zijn straat rijden om te kijken of hij wel zou thuis blijven. Natuurlijk confornteerde ik hem daarmee, maar daar werd hij alleen maar heel verdrietig van en hij had ook geen enkele reden om er geheimen op na te laten. We waren toch immers heel gelukkig? Ik had ook eigenlijk nooit redenen om hem te wantrouwen maar ik bedacht ze gewoon. Hij vond me vast niet leuk genoeg en zocht daarom vast naar andere vrouwen.

    Na twee jaar besloten we een jaar te gaan reizen en inmiddels zijn we een paar dagen terug. Een prachtige ervaring, en dat rotte gevoel liet ik eindelijk los!

    Toch kwamen mijn ergste verwachtingen weer uit toen we thuis kwamen.. Ik heb het gevoel van wantrouwen weer helemaal terug. Ik moet constant zijn mobieltje nalezen, zijn mail checken en hem op zijn thuisnummer bellen. Ik denk zelfs dat hij er een aparte simkaart op na houdt om anderen te kunnen smsen.

    .. Ik ben echt helemaal, compleet ten einde raad. Ik wil dit gevoel niet meer hebben, het maakt me doodongelukkig en ben bang hem kwijt te raken als dit zo doorgaat.

    Kan iemand hier over meepraten of mij advies geven?

    Liefs, AnneRo

  • Anonymous avatar

    azalaia

    Hallo AnneRo,

    Als je zo doorgaat raak jij je vriend zeker kwijt en dat wil je niet.

    Ik denk dat het niks met hem heeft te maken maar alleen met jezelf, met je eigen onzekerheid.

    Je zoekt bevestigingen van je eigen onzekerheid door steeds op hem te zitten letten, op het obsessieve na en dat is niet gezond.

    Ik vermoed dat je ook een contrôlefreak bent, dat je moet weten waar hij is, wat hij doet, wie hij belt etc etc.

    Het lijkt er ook op dat jij jezelf aan het kastijden bent…..

    Als iets heel normaal lijkt te gaan dan ga jij juist zoeken naar afwijkingen, naar onregelmatigheden om je zelf wijs te kunnen maken dat je wel gelijk had dat je hem niet kon vertrouwen…..

    Als je hem alleen vertrouwd als jullie samen zijn, dan klopt er iets niet.

    Ik zou je willen aan raden om je niet meer zo met hem bezig te houden, ga zelf dingen doen, leidt je zelf af van deze hele kwestie door iets te gaan doen wat jouw dachten helemaal in beslag neemt.

    Dit is een ongezonde relatie en je wordt hier dood en dood moe van en hij ook.

    Je hebt geen reden zo te doen, dus doe het dan ook niet.

    Je bent toch niet verslaafd aan die contrôledrang veroorzaakt door onterecht wantrouwen?

    Stop hier mee, het lijdt toch niks of erger: je verliest hem voorgoed.

    Sterkte ermee en laat het nog eens weten.

    Groeten van azalaia.

  • Anonymous avatar

    Ronald Kremer

    Ja, hier kan ik over meepraten vanuit eigen ervaring!

    De strijd in je denken, daar gaat het om.

    Je denken geeft aan wat er in je hart leeft; bij mij was dat angst voor afwijzing/teleurstelling en daaruit voortkomend wantrouwen met als gevolg dat ik me (liever niet teveel) bond (verleden tijd van binden, weet niet of ik dat goed schrijf).

    Jouw wantrouwen lijkt vooral op te leven als je minder dicht bij elkaar leeft, klopt dat?

    Mijn vrouw is 8 maanden vreemd gegaan en heeft dit afgelopen nov. met mij gedeeld (en tijdens haar doop in onze gemeente heeft ze dit in haar getuigenis genoemd voor de gemeente met zo n 700 mensen in de zaal).

    Wij zijn voor ons huwelijk een sexuele relatie aangegeaan zodner dat we daar emotioneel aan toe waren. We vertrouwden elkaar nog helemaal niet, onze relatie was slechts gebasseerd op verliefdeheid (en dat heeft weinig te maken met een diep verrouwen wat je nodig hebt om je helemaal aan elkaar te geven zeg ik nu achteraf).

    Mijn vrouw is misbruikt rond haar 16e, ik was sexverslaafd vanaf mijn 16e ongeveer…

    We waren op dat gebied dus beide flink belast en van echte eenheid kon toen nog geen sprake zijn (met alle gevolgen van dien!).

    Soms moet je in je relatie door een zwart diep dal…wij zijn daar de afgelopen drie jaar doorheen gegaan en dus achteraf gedeeltelijk apart van elkaar (al woonden we ook toen samen).

    Mijn wantrouwen kwam meer en meer aan het licht, en mijn vrouw haar moeite om mij toe te laten daardoor…ik stelde altijd eisen (meestal vooral intern, dat hing dan in de lucht) en was nooit tevreden…

    Ik hoop dat je herkenning vind in wat ik schrijf.

    Er staat geen instant fix in, die heb ik ook niet.

    Ik kan alleen zeggen: wordt eerlijk en stop met dingen als het controleren van je vriend.

    Spreek uit wat er in je hart leeft voor angst/twijfel en realiseer je dat dat ws. vooral te maken heeft met je eigen oude wonden!

    Neem verantwoordelijkheid voor je eigen gedachten.

    Overigens moet ik erbij noemen dat voor mij en ons inmiddels gold:

    Dingen worden pas goed opgelost als je ze samen bij God brengt….

    Wij zijn samen aan het herstellen van oude diepe wonden en direkt wordt ns huwelijk herstelt.

    Ik heb mijn vrouw vergeven, zij is eerlijk geweest.

    Het mooie hierbij is dat mijn vrouw, sinds ze hierover eerlijk is geworden, genezen is van fybromialgie!!

    Ik bid je wijsheid en volhardig toe!

    Gr. Ronald (vooral ervaringsdeskunige met een hart voor mensen en relaties!)