Wie herkent deze paniek/woedeaanvallen?

B.

27-08-2007 05:43

Ik ben een man van 27 jaar en ben erg ongelukkig in het leven. Ik heb een bepaalde ziekte die mijn leven kwalitatief minder maakt en waardoor ik veel lichamelijke en phychische klachten heb.
Ik heb een aantal vrienden die enigzins bekend is met mijn toestand maar aangezien ik het niet makkelijk vind om op die manier over mezelf te praten en niet van klagen houd, weten ze niet precies wat ik doormaak.
Ik merk de laatste 2 jaar dat ik regelmatig bepaalde aanvallen krijg. Ik zou ze paniekaanvallen kunnen noemen, ware het niet dat ze niet de kenmerken bezitten van de klassieke paniekaanvallen (hartkloppingen, beven e.d.). Wat ik ervaar is dat ik van het een op het andere moment een enorme woede voel. Ik begin te schreeuwen hoewel ik mij in probeer te houden (uiteraard vooral ‘s nachts). Ik krijg behoefte mezelf de slaan, begin als een bezetene te bewegen, word doodsbang en ben soms na een halve minuut uitgeput. Meestal wordt zo’n aanval getriggered door een beeld dat door mijn hoofd flitst, iets wat ik lees of zie of een plotselinge gevoel van jaloezie (als ik iemand zie die is hoe ik wil zijn). Het grootste probleem is dat ik na zo'n aanval niet meer in slaap kan komen. Mijn lichaam zit dan zo ontzettend voor stress dat tot rust komen echt niet meer lukt.
Is er iemand die dit herkent of er wel eens iets over gelezen heeft? Ik zou hier graag iets voor krijgen maar ik weet niet zo goed wat. In een psycholoog geloof ik niet meer, ik ben het praatstadium al lang voorbij. Het enige wat ik wil is deze aanvallen onder controle krijgen en daarna goed kunnen slapen. Iemand goede raad?
B.
Laura!

27-08-2007 08:28

Ik zou eens informeren naar een anti-psychoticum.
Collie

27-08-2007 11:10

oef… nogal een heftig advies voor iemand die je verder niet kent…
Want alle problemen die beschreven zijn, kunnen met een goede praattherapie heel goed aangepakt worden, maar dan zul je wél heel consequent de adviezen van je psycholoog op moeten volgen en niet meteen gaan roepen van ‘ja maar’…
Enkel een ‘pilletje’, lost over het algemeen erg weinig op.
Maar goed, hoe je het ook wendt of keert, of je gaat voor het pilletje of de gesprekken, een verwijzing halen bij je huisarts voor een psychiater (of psycholoog) lijkt me de aangewezen weg…
Lezer

27-08-2007 11:13

Zou het een neurologische oorzaak kunnen hebben ?
wana

27-08-2007 11:45

tja. ik herken het toch wel enigzinds.
het valt me op dat de antwoorden allemaal n oorzaak zoeken en n snelle oplossing.Dan denk ik: antwoorden van ‘gezonden’!!
mijn ervaring (zelf chronisch ziek) is dat de gevoelens er gewoon moeten zijn.
ze horen bij je en zijn er.
nou is dat misschien wel erg eenvoudig gezegd en zijn angsten en hartkloppingen behoorlijk ernstig dat het me voor jou ook erg van belang lijkt met iemand te gaan praten.
dat heeft mij erg geholpen.Na een bezoek aan de huisarts naar een psycholoog gestuurd (ik wilde niks slikken)
het leven zoeft aan beide kanten langs me heen, heb te maken met vele ongemakken als pijn en hulpbehoevendheid.Maar ook onbegrip en vereenzaming.
giftig kan ik er soms om worden en ook strontjaloers op ‘gezonde’ anderen.
maar ook intense paniek ken ik..HET GAAT NIET OVER!! het gaat nooit over en dat grijpt je naar je strot.
Mijn manieren om daarmee om te gaan is het van me af te schreeuwen met keiharde muziek of intens te janken en dat ‘optewekken’ als ik me zo voel dmv een film of ook muziek.Ook ademhalings- en ontspannings oefeningen helpen om te kalmeren.
Door het gevoel er te laten zijn heb ik gemerkt dat het me niet meer zo overvalt en dat het ook nog eens korter duurt, zulke ‘aanvallen’
het IS gewoon af en toe niet te behappen het leven en altijd positief en dapper je ellende dragen is niet te doen.
erover praten doet erg goed, iemand kan je helpen door je te sturen in je emoties maar je ook helpen met de dingen anders te bekijken.
lotgenoten vind ik nog steeds erg moeilijk om te ontmoeten, erg confronterend en voel niet dat ik daarbij ‘hoor’.
op internet is het op een forum wel prettig voor mij om eens stevig te klagen of mn hart te luchten.
ik ben t kwijt en word er in het dagelijkse leven een prettiger mens door voor anderen.
ik zeur niet tegen hen, ik ben t kwijt en voel me beter.
hou je taai en hopelijk kun je iets met mijn verhaal.
B.

27-08-2007 16:37

Lieve Wana,
Al ben ik iedereen dankbaar die op dit berichtje heeft gereageerd, ben ik blij om een verhaal te lezen van iemand die het echt begrijpt.
Zeker met je opmerking over de intense paniek van ‘het gaat nooit meer over’ en hoe dat je naar de strot grijpt, sla je voor mij de spijker op de kop. Dat is een onbeschrijvelijk beklemmend gevoel, temeer omdat ik twijfel in hoeverre ik nog echt in God en een hiernamaals geloof; een mooiere/betere periode hierna.
Uit jouw verhaal krijg ik het idee dat jij ook geen aanstellerig type bent die haar handicap/ziekte tentoonstelt en sympathie probeert op te wekken bij anderen. Zelf probeer ik me zo leuk en normaal mogelijk voor te doen naar de buitenwereld en ben wars van klagen en ‘zwak’ zijn. Daarom is het juist ook zo frustrerend dat ik de laatste tijd merk dat mijn toneelstukje mij aan het opbreken is. Zoals je zelf al zo mooi zei; ‘altijd positief en dapper je ellende dragen is niet te doen’
Hoewel het idee van praten en hulp inmiddels weerstand bij mij oproept, immers heb ik dat allemaal gehad, kan ik al relativeren als de beste en weet ik waar de bronnen van mijn problemen liggen en wil DIE aangepakt zien, geef ik je toch gelijk dat het misschien de enige optie is. Ik sluit ook absoluut niet uit dat ik hier toch opnieuw voor zal kiezen, al ben ik ook erg bang voor die komende gesprekken. Er is namelijk teveel gene bij mij.
Hoe dan ook, je berichtje heeft mij zeker goed gedaan! Jij ook heel erg veel sterkte en kracht toegewenst. Dat is alles wat we elkaar kunnen bieden!
Liefs,
B.
Ronald Kremer

27-08-2007 18:27

Beste B,
Wil je God nog een kans geven?
Ik ben ook een ervaringsdeskundige en ben behalve jarenlang geteistert door paniekaanvallen ook eenmalig psychotisch geweest.
Ik wil je graag wijzen op de mogelijkheid van bevrijdingspastoraat via:
http://www.bevrijdingspastoraat.nl/site/
Ik leef inmiddels zonder angstaanvallen, het kan dus!
En in de bijbel staat; volmaakte liefde drijft de angst uit.
Die liefde vinden we niet in onszelf en andere mensen maar bij God.
SInds ik de cursus waarom Jezus deed ben ik er achter dat God onvoorwaardelijke liefde heeft voor mensen.
Mensen geloven dat alleen vaak niet omdat ze misleid zijn in hun overtuigingen…
Ik wens je het Beste!
Ronald
Douce

27-08-2007 18:51

Ronald je bedoelt het waarschijnlijk allemaal erg goed, maar ik moet je wat betreft je insteek toch even in de rede vallen.
Die liefde van de Eeuwige is wel in onszelf, dat is ons aller bestaansrecht.
Wat betreft psychische en andere aandoeningen, is het altijd een goede zaak om daar hulp voor te zoeken in het circuit van mensen die weten wat er aan de hand is. Dat de angst in een liefdevolle relatie (ook die tot God) af kan nemen, ben ik met je eens, maar dat doe je dan altijd nog zelf. Loslaten is ook hier het sleutelwoord. Je geeft nu een idee dat een aandoening geneest door het geloof, dat is niet realistisch en wekt valse verwachtingen.
Het is bij jou zo gegaan, maar niet iedereen is hetzelfde.
Wat betreft je drang tot apologia, daar is zoals je weet, een ander prikbord voor.
PS het is wel erg prettig dat jij zo goed functioneert*D
Gr. Douce
Collie

28-08-2007 10:46

Ben ook al jaren chronisch ziek en nee, dat wordt niet meer beter… sterker nog… over een jaar of 10 zal ik een onwetende kasplant zijn… (als ik het zover laat komen tenminste)
Maar dat wil niet zeggen dat je woedeaanvallen niet kunt leren beheren… niet beheersen, daar heb je geen drol aan… maar je kunt je woede en angst zéker op minder heftige manieren leren uiten zodat je ze tóch kwijt bent…
En een last is ook met een vriendelijk gezicht en opgewekt hoofd te dragen… zolang er een kleine kern van mensen is waarbij je ook af en toe mag huilen, bang zijn… steun vindt…
wana

28-08-2007 11:59

mee eens collie.
fijn B. dat je er wat aan had, ondanks dat ik over ‘praten met iemand’ begon!
let wel, het moet klikken met zo'n persoon! drie heb ik na een eerste gesprek medegedeeld dat ik een ander wilde. onder t mom IK moet iemand vinden waar ik me ok bij voel.
om misschien niet meteen te hoeven praten eerst es wat lezen?? (is minder eng)
kan ik je ‘over ziek zijn’aanraden van ruth miltenburg.
die pakt t aan als een ‘vak’ en leert je met de omgeving om te gaan, heb zelf veel aan dat boek gehad, terwijl ik de meeste boeken met dat onderwerp helemaal niks vond.
en t is heel mooi toch? elkaar sterkte en kracht toe te kunnen wensen?!
enne ron, i know. Je (even oneerbiedig) ‘zendingsdrang’ is bekend hier hebben we het wel es over gehad..heeft ie onze ziektes ook geschapen of zie je t als een straf of nobel lot?
gewoon interesse in jouw visie hierop,maar let wel mij bekeer je niet tot handen vouwen voor dit fijne leven, dus alleen je eigen visie.
liefs wana.

Wie herkent deze paniek/woedeaanvallen?

B.

Laura!

Collie

Lezer

wana

B.

Ronald Kremer

Douce

Collie

wana