Eenzaam in relatie

Margo

16-03-2008 11:45

Hallo allemaal.
Ik zit in een relatie waarin ik me heel eenzaam voel. Mijn partner is emotioneel vaak niet aanwezig . Ondanks zijn vele bezigheden is hij ook wel vaak thuis maar hij zal niet vaak uit zichzelf (diepgaande gesprekken) voeren waardoor we dichter bij elkaar komen. Hij stelt zich buitenshuis wel heel sociaal op en maakt zelfs makkelijker contacten dan ik! Oppervlakkig weliswaar want vrienden heeft hij niet.
Ik verwijt echt zijn ouders dat zij zich emotioneel ook nooit uitten en zich altijd hard opstelden, ook naar hun kinderen. Ook broers en zus zijn wat dat aangaat (zeer) slecht bedeeld en dat zie ik ook in hun relaties terug. Ik heb het gevoel dat ik steeds de kar moet trekken en dat wordt me steeds zwaarder na zoveel jaar samen te zijn. Ik ben degene die steeds een gesprek moet starten over moeilijkheden met de kids etc en hij zit me dan aan te kijken na het zoveelste verwijt van….waar heb je het over… Hij ziet het soms écht niet. Soms denk ik dat het een stoornis is en hij er werkelijk niets aan kan doen. We zijn ook wel in therapie geweest en hij ook wel alleen in een mannengrope maar het resultaat is slechts van (zeer) korte duur. Soms was het me ook te zweverig. We hebben kinderen en zij vragen ook weleens waarom hun vader emotioneel zo slecht te bereiken/betrokken is. Ik zou willen dat hij uit zichzelf eens stappen zou ondernemen maar dat doet hij niet. Daar zou ik (weer) om moeten vragen. Ik voel me vaak machteloos en weet soms niet meer wat te doen…Durf het ook niemand te vertellen want ik schaam me ervoor. We lijken van de buitenkant zo “gezellig”
Misschien zitten hier lezers tussen die me wat op weg kunnen helpen?? Misschien links naar websites?
Margo
azalaia

16-03-2008 18:16

Ik begrijp wat je bedoelt. Soms is er ‘'iets’' nodig om hem ‘'los’' te krijgen, los te maken. Hij zit vastgeroest in een bepaald emotiepatroon of het onderdrukken van emoties.
Dit type mensen worden soms wakker geschuld als hen iets overkomt, een bijna ongeluk, of iets met de kinderen wat net goed afliep of een echt trauma of iets in de familie van hem… ( dit als voorbeeld hoor…)
Dan ontdooien ze soms spontaan en komt de diepverborgen gehouden emoties naar de oppervlakte, de tranem komen dan tevoorschijn en durven ze zich over te geven aan hun innerlijke ‘zwakte’'….. zoals ze dit zelf zien maar wat natuurlijk niks met zwakheid of zo te maken heeft.
Je hoort wel eens mensen vertellen dat ze na een ongeluk ze totaal zijn veranderd, dat ze nu kijken naar de kleine maar o zo belangrijke dingen binnen het gezin en dat ze emotioneel veel meer openstaan voor hun vrouw, hun kinderen, de natuur, de dieren om hun heen, omdat ze dan weten hoe betrekkelijk eigenlijk alles is in het leven, dat je van de één op de andere dag alles kwijt kan raken, voorgoed…..!
Laat je man dit maar eens lezen, misschien raakt het hem ergens en is dit een ingang om iets open te maken bij hem.
Jij hoeft je nergens voor te schamen, je man ook niet, maar vooral jij hebt hier een groot probleem mee omdat je man afgevlakt leeft, ogenschijnlijk zonder diepgang….
Alleen je man weet hoe het zit, maar hij moet er klaar voor zijn om er met jou over te willen praten zonder gène, voor jullie kinderen is het ook niet goed om hun vader zo te zien. Ze zullen best iets missen in hem waar ze wel behoefte aan hebben.
Een vader of moeder die emoties van verdriet, opluchting, verwondering, kwaadheid op z'n tijd kan tonen naar de kinden toe is een echt mens, en dat spreekt kinderen heel erg aan.
Ik hoop dat je iets kan met mijn reactie.
azalaia.
Els

16-03-2008 23:23

Bij ons in de familie is het ook niet de gewoonte om met je gevoelens te koop te lopen
Je kunt 10 jaar therapie volgen maar ik kan je verzekeren dat het gewoon NIET helpt.
Het zit niet in je.
Toch vond mijn moeder (God hebbe haar ziel) altijd dat je met elkaar moet praten, zeker in een relatie maar ik weet zelf niet eens wat ik voel.
Ja, als ik kwaad ben komt er alles uit maar dat moet dus eigenlijk eerder.
Heb een burnout gehad twee jaar geleden en ga nu nog naar een psycholoog. Hiep hoi voor de nieuwe regels, hoef ik tenminste geen verwijs kaart te halen.
Ben al van mijn ad af, nu nog de laatste stap en dat is precies waar jij ook last van hebt en mij nog niet lukt.
Wens je verder strekte maar ik vrees dat je niet je man kan veranderen, een karaktertrek is iets wat de denk ik toch moet accepteren.
Margo

17-03-2008 09:58

Hoi hoi,
Ik denk dat je gelijk hebt dat ik mijn partner niet kan veranderen maar wilde dat hij zelf de moed had om op zoek te gaan naar een iemand waar hij wat van kan leren.
Hij ziet ook wel dat ik er niet gelukkiger op wordt en dat doet hem erg veel pijn.
Ik weet dat niet iedereen hetzelfde in elkaar steekt en dat is maar goed ook. Ik heb vaak het hart op de tong en dat kan ook averechts werken. Ook al is het mijn aard ik zal ook moeten opletten mijn reacties wat af te zwakken.
Ik denk dat een mens veel (bij) kan leren mits je maar een goede hulp treft die met concrete dingen/oefeningen komt. Het is hard werken dat weet ik uit het verleden.
Nee, zijn moeder heb ik altijd een harde vrouw gevonden ( God hebbe ook haar ziel) en dat zal haar opvoeding weer met zich meegebracht hebben vermoed ik. Ruimte voor gevoelens was er niet. Werken en niet zeuren. Viel er een kind huppakee weer in de beentjes…is je broek niet stuk?? Hij is nooit bij zijn ouders te rade gegeaan want ze stonden altijd met een oordeel klaar. Het best deed je wat zij zeiden , welke leeftijd je ook had.
Ik denk niet dat het erg is om de rest van je leven naar iemand toe te gaan voor raad. In principe denk ik dat wanneer je zo/n iemand niet in je fam/vriendenkring hebt je daar best gebruik van mag maken mits je wel het gevoel hebt dat het geen gebed zonder einde wordt. Je moet voor jezelf vooruitgang zien hoe klein ook. Ik zie het dan meer dat wanneer iemand 100 kilo moet afvallen dat dat ook het best over een langere periode kan gebeuren en vooral niet met een crashdieet. Je patroon van leven moet langzaam veranderen en dat zal zeker met ups en downs gepaard gaan maar met goede hulp zal de aanhouder winnen. Het hoeft niet perfekt te zijn maar als hij zo af en toe om zich heen zou kunnen kijken en werkelijk zou kunnen zien, uit zichzelf, dat er rondom hem nog meer zielen leven, met hun behoeftes dat zou al helemaal goed zijn!!
Oh lees ik dat je geen verwijsbrief hoeft te halen???
Groet
MargotEls schreef:
>
> Bij ons in de familie is het ook niet de gewoonte om met je
> gevoelens te koop te lopen
> Je kunt 10 jaar therapie volgen maar ik kan je verzekeren dat
> het gewoon NIET helpt.
> Het zit niet in je.
> Toch vond mijn moeder (God hebbe haar ziel) altijd dat je met
> elkaar moet praten, zeker in een relatie maar ik weet zelf
> niet eens wat ik voel.
> Ja, als ik kwaad ben komt er alles uit maar dat moet dus
> eigenlijk eerder.
> Heb een burnout gehad twee jaar geleden en ga nu nog naar een
> psycholoog. Hiep hoi voor de nieuwe regels, hoef ik tenminste
> geen verwijs kaart te halen.
> Ben al van mijn ad af, nu nog de laatste stap en dat is
> precies waar jij ook last van hebt en mij nog niet lukt.
>
> Wens je verder strekte maar ik vrees dat je niet je man kan
> veranderen, een karaktertrek is iets wat de denk ik toch moet
> accepteren.
Saskia

17-03-2008 19:31

Je voelt je schuldig en je voelt je machteloos.
Waarom doe je dat ? Helpt dat je de relatie te verbeteren ?
Duidelijk niet . Niemand die jou verplicht je zo te voelen.
Je hebt vanaf het begin geweten dat je man niet in staat is te voldoen aan jouw behoeften. Dat is niet fout van hem. Wat hij niet kan , dat kan hij niet.
Als hij steeds maar opnieuw van jou moet horen dat hij het niet goed doet terwijl hij ,blijkbaar, niet anders kan, maak je hem ongelukkig. En jezelf ook.
Ga op zoek naar het goede in hem. De eigenschappen waarom je met hem getrouwd bent. Waardeer hem. Laat dat blijken. De kans is groot dat je dichter bij hem komt en hij meer uit zijn schulp durft te komen.
Hoe zou jij je voelen als je altijd te horen krijgt dat je het niet goed doet ?
Zou je dan niet de moed verliezen ? Ik wel. Ik zou mij terugtrekken en niets meer (durven) zeggen.
Marloes

19-03-2008 23:15

Beste Margo,ik vermoed dat je man trauma's te verwerken heeft gehad in zijn jeugd,waardoor hij bij zijn ouders geen veilig gevoel door heeft gekregen,ik denk dat hij intimiteit en geborgenheid heeft gemist,vandaar dat hij weinig vertrouwen in diegene heeft die het korts bij hem staat.En een hele hoge muur heeft op gebouwd,bij buitenstaanders is hij aardig en vriendelijk omdat die ver genoeg van hem afstaan,en thuis geeft hij jou het gevoel of dat jij niet bestaat,hij geeft jou geen emotionele voeding om het zo te zeggen,Hij zou eens naar een psychotherepeut kunnen gaan,er is een nieuwe methode in ontwikkeling en die heet EMRD,dit verschijnsel van je man kan met angsten en trauma's te maken te hebben uit zijn jeugd,waardoor hij zo onzeker is geworden.Ik wens je veel succes,je hebt een lange weg te gaan,als hij niet mee wil werken.Dan zou je zelf keuze's moeten gaan maken,want dit kost heel veel energie. Gr.Marloes
Sanne

29-05-2009 22:39

Ik weet precies wat je voelt…(althans, dat denk ik)
Ik heb ook een relatie waarin ik erg eenzaam ben.
Mijn vriend is een persoon die ook geen emoties toont, een heel erg trots gevoel heeft welke hij niet opzij schuift en die heel erg zijn eigen ding in zijn eigen wereld doet.
We zijn nu zo'n 4 jaar samen, maar ik heb alleen zijn vrienden en “per ongeluk” zijn vader ontmoet.
Als er bruiloften, sterfgevallen of geboortes zijn, mag/kan ik niet mee.
En hij heeft redelijk vaak een bruiloft.
Als ik hem vraag waarom ik niet niet mee kan, antwoord hij: “dat week ik niet”.
Ik heb daardoor het gevoel dat hij mij buitensluit en soms wel eens dat hij iets te verbergen heeft.
Het feit dat hij 70 Kilometer bij mij vandaan woont, niet praat en niet zo een emotioneel persoon is, maakt dat niet makkelijker.
Het enige wat hij kan is zijn eigen ding doen in zijn eigen dorp, met zijn eigen mensen.
We zien elkaar alleen in het weekend, en dan wil hij alleen maar naar mij toen komen en het liefst heel het weekend niets doen.
Ik vind het heel vervelend dat ik zijn familie niet ken en dat we nooit eens naar zijn dorp gaan en zoals elke vrouw dat waarschijnlijk zou doen, “zeur” ik daarover.
Maar hij heeft zijn trost welke hij niet opzij schuift en zegt min of meer: “Hoe meer jij zeurt, hoe minder ik eraan verander!”
Dat doet zeer… Vooral omdat ik altijd zoveel voor hem doe.
Ik zou zelfs naar zijn dorp verhuizen, maar op dit moment ben ik niet zo zeker van “ons”.
Dat komt allemaal doordat hij al heel onze relatie beloofd dat het “binnenkort” en “snel” zal veranderen.
Behalve dat hij wat liever is geworden is er niets verandert.
Ik mag in dit geval in mijn handjes knijpen dat er geen kinderen in het spel zijn.
Hij wil wel met me trouwen, kinderen krijgen en oud worden, maar ik kan niet mee naar mijn schoonfamilie terwijl die wel op onze bruiloft zullen zijn.
Dat is toch krom?
Als iemand hier ervaring mee heeft of gewoon advies wil geven, dan hoor ik dat graag.
ALEX

14-11-2009 12:19

Wat goed om iets over je relatie te kunnen melden. Ik ben een vader van een 3 tal kinderen waarvan 2 jongens ADHD hebben.
Katleen

30-11-2009 17:23

hoi allemaal
heb zelf ook een gelijkaardig gevoel in mijn relatie, n soort leegte, hoewel alles schijnbaar op rolletjes gaat.
Ik ben zelf 4 jaar samen met mijn vriend. We zijn gelukkig samen, maar wel enkel als er geen conflictsituaties zijn. Van zodra ik een emotioneel geladen onderwerp wil aankaarten (gewoon van gedachten wisselen, zonder verwijtend te willen zijn), worden we ineens als vijanden voor elkaar: hij reageert defensief, ik praat tegen een muur, hij loopt weg… Ik snap dit niet, want ben zelf altijd gewoon om dingen uit te praten om daarna een bevrijd gevoel te hebben en zelfs dichter naar elkaar te groeien.
Gevolg, ik heb niet het gevoel dat we soulmates zijn, want voel me geremd om over emotionele dingen te praten. Vb Iets uitpraten voor het slapengaan doen we nooit, het gaat de dag nadien vanzelf wel over, maar die nacht doe ik geen oog dicht en word ik werkelijk uitzinnig van machteloosheid.
Weet niet of ik mag verwachten dat je in je relatie soulmates van elkaar bent…
Verder weet ik dat hij niet van kwade wil is, hij doet soms echt zijn best, maar reflexmatig reageert hij nooit zoals ik verwacht. Misschien zijn alle mannen zo?
ik weet het echt niet meer. Binnenkort ga ik naar n relatietherapeut. Heb gevraagd of hij mee wou, en hij antwoordde (uiteraard): als je daar naartoe moet gaan, is dat een teken dat je verkeerd bezig bent. Pfff
Geen idee hoe dit verder moet, we hebben nog geen kinderen, dus zou wel klaarheid willen voor mezelf alvorens hieraan te beginnen!
Iemand een mening hierover?
Tom

09-12-2009 16:08

Hoi Katleen,
Ik herken mijn situatie zeer sterk in jouw verhaal. Alleen dan precies vanaf de andere kant. Ik ben een man en heb de gevoelens en gedachtens die jij uit precies zo met mijn vrouw. Dus nee, mannen zijn niet nu eenmaal zo, vrouwen kunnen precies hetzelfde zijn. Ook ik heb aangekaart naar een relatie bemiddelaar te gaan, omdat ik er met mijn gesprekken met haar niet meer uitkom. De reactie is dan dat ze vind dat we dan wel heel erg diep gezonken zijn. Dus meteen die muur opwerpen met een indirect verwijt. Terwijl mijn doel alleen maar is om eruit te komen met haar. Omdat ik om haar geef. Al jaren proberen ik met te praten over van allerlei zaken, maar de eerste reacties zijn mild, doet alsof ze er voor open staat, maar na de tweede zin van mij kant gaat ze al in de verdediging en praat alles weg. Daar wordt ik dan weer gefrustreerd van, dat halve zachte afpoe-erige reageren. En dat eindigt ieder keer dus in strijd en een grote stilte. Kom ik na een stilte erop terug, dan is er in eerste instantie geen begrip. Pas als ik daarna echt dus heel teleur gesteld ben in die reactie omdat ik toch probeer te praten, ziet ze dat even in en komt tot reden. Dan start ik dus een nieuw gesprek, eerste reactie is mild en daarna meteen weer alles afpoeieren. Een vicieuze circel dus. Ik ben daar nu zover mee klaar, dat ik haar voorgesteld heb om relatie bemiddeling te zoeken. Maar ECHT inzien dat dat nodig is om er uit te WILLEN komen is er niet. Zo teleurstellend. Ik heb nu iets gelezen over EFT, emotionally focussed therapy. Hopelijk gaat dat iets brengen. Maar dan moeten beiden zich er wel ECHT voor open stellen. En dat merk ik nog niet… Misschien een tip ook voor jou.
Sterkte, Tom

Eenzaam in relatie

Margo

azalaia

Els

Margo

Saskia

Marloes

Sanne

ALEX

Katleen

Tom