Eenzaam in relatie

  • mary van den Hoek

    Hallo, ik herken het ook allemaal ,het buitengesloten voelen ,het gevoel hebben dat het eigenlijk allemaal van een kant komt ik heb zelf zo'n relatie gehad en je wordt steeds eenzamer ,ook de mensen om je heen mijden je omdat ze het waarschijnlijk niet begrijpen dat je je zo laat gebruiken ,na 21 jaar door een hel te zijn gegaan en er toch per ongelijk kinderen van gekomen zijn heeft hij mij gewoon laten zitten heeft een jonge griet opgepikt in de kroeg waar hij altijd zat, en bleef van de een op de andere nacht weg heeft mij laten zitten met een dochter van 10 en een zoontje van net 2jaar achteraf besef ik dat hij nooit van mij gehouden heeft ,ik was zijn bezit,en hij gaf me net genoeg aandacht om in leven te blijven ik ging wel weer door.Hij heeft me wel tot de laatste dag toe aan het lijntje gehouden,en verklaard dat ik de enige voor hem was terwijl hij al een paar weken met haar in de weer was.

    Geloof je gevoel nou maar ,dit soort mannen of vrouwen weten niet wat liefde houden van of genegenheid betekent.

    Ze willen het(jou) wel vasthouden maar ze weten er geen raad mee.vaak ook nog zo van ik niet dan niemand niet.

    21 jaar verspilde moeite en onbeantwoorde liefde hoe stom kon ik zijn.

  • Michel

    Hallo Margo,

    Ik herken ook jouw verhaal.

    Ik ben ook zo'n vent. Net als de jouwe. Ik was ook gesloten als een deur.

    Zei niet veel. Deed ook niet veel. Trof een leuke vriendin. En de problemen begonnen.

    Wij hebben nu ook relatie-hulp. Omdat ik zag dat ik het anders niet ging redden.

    Dat doet ons erg goed. Zonder hadden we het sowieso niet gered.

    Nu hebben we een zeer grote kans dat we er beiden uitkomen.

    Ik wens jou en jullie heel veel sterkte. En voor jou heel veel liefde en geduld en wijsheid toegewenst.

  • Michel

    Jullie schijnen beiden iets met God te hebben, zo te lezen.

    Als je gelooft, bid dan. Als je niet gelooft, bid dan ook.

    Bid om liefde eerst voor je eigen hart. Bid daarna om liefde voor het hart van je man.

    En zorg ervoor dat God ook jouw ziel heeft. Hier en nu inderdaad.

  • wana

    Dat ik degene ben die het gesprek aanwakkert heb ik nu wel geaccepteerd.

    Mijn man heeft nu eenmaal niet de behoefte zich zo te uiten en ‘een boom op te zetten’ over het leven en toekomstplannen.

    Hij kan mij ook niet motiveren in mijn doelen en keuzes al steunt hij me wel in wat ik doe, de diepgang van ‘hoe,waartoe,waarvoor’ en dergelijke gesprekken zou ik erg fijn vinden.

    Gelukkig voel ik me niet eenzaam hierin want er zijn genoeg dingen die ons verbind waardoor het een fijne prettige relatie is.

    Er is wederzijds respect,liefde,humor en een sterk maatjes-gevoel.

    Ik denk niet dat er een partner voor mij bestaat die alles waar ik behoefte aan heb en wat mij leuk en prettig lijkt in zich heeft.

    Ik heb een aantal hobby's en vriendschappen echt voor de dingen die ‘van mij’ zijn.

    Ik heb vrienden voor die diepgaande motiverende gesprekken,dat mooie concert waar manlief niks aan vind en zo zijn er meerdere dingen die wij los van elkaar ondernemen.

    We houden elkaar wel op de hoogte en praten over en weer over wat we doen maar wel heel mededelend,mannen gebruiken (althans de meeste die ik ken) communicatie ter informatie uitwisseling en niet het emotionele delen.

    Dat accepteer ik dat hij dat niet heeft en hij dat ik dat wel heb.

    Hij de behoefte aan rust,ik de behoefte aan gesprek waardoor ik weleens een weekendje lekker bij een vriendin op de bank doorbreng en klets tot diep in de nacht terwijl manlief lekker zn rust heeft. Op “was het gezellig schat?” antwoordden we beiden “Jaah,zalig”.

    Misschien een goed idee voor jou?

  • louise

    ik ben al meer dan 40 jaar getrouwd met en man met autistische neigingen waardoor hij zich, volgens de huisarts, niet in een kander kan verplaatsen en indenken wat erg moeilijk is. Ook f onderhouden.heb ik na een buitenbaarmoederlijke zwangerschap nooit geen kinderen meer kunnen krijgen en heb alleen broers. Waarvan er ruim 3 jaar geleden een van is overleden. Ook leven mijn ouders niet meer. Heb in mijn jeugd, volgens psychiaters de rol van ouder moeten spelen omdat mijn vader veel moest werken en mijn moeder het gezin geestelijk niet aan kon waardoor ik nooit kind heb kunnen zijn. Mijn moeder was wel erg zorgzaam maar kon geen geestelijke liefde geven en heb nooit een knuffel gekregen. Ben zelf juist erg knuffelig. In ons gezin werd ook niet gepraat of gevoelens getoond. Sommige dingen waren zelfs taboe zoals lichamelijke aanraking en seks. Nuhb nieder was jaloers en afgunstig op mij en mijn vriendinnetjes of vriendjes deugden, net als ik, nooit, waardoor ik steeds voor de verkeerde mensen kies en geen vriendschappen heb. Ook nooit gehad, weet niet hoe ik ze moet aangaan of onderhouden waardoor ik me minderwaardig voel en eenzaam,

  • Tanja

    Ik vraag me af of we wel bewuste keuzes maken, waar het partners betreft. Je wordt verliefd, maar ben je dan zo blind? Ik denk het wel. En duurt het zolang voordat je in de gaten krijgt dat je partner er niet meer voor je is of was hij er eigenlijk al nooit?

    Ik vind mezelf wanhopig, zo langzamerhand. Ik zoek contact, zowel op een positieve als uiteindelijk negatieve manier, maar het wordt genegeerd. Of hij wordt kwaad en loopt weg.

    Ik ben iemand die heel graag praat over wat me bezighoudt, maar hij luistert niet. Ruzie? In bed met de rug naar me toe. Ik wil het uitpraten voordat ik ga slapen. Hij niet.

    Tijdens dinertjes met vrienden, vooral na een stevige slok op, ga ik hem aanvallen. Vreselijk. Maar ik wil zijn aandacht! Ik krijg het niet voor elkaar. Is het tijd om op te stappen?

    We zijn 18 jaar bij elkaar en de afstand is mijns inziens onoverbrugbaar geworden. Ik houd nog steeds van hem, maar dit houd ik niet vol!

  • ifso2

    Wat een herkenbaar verhaal van Margo.

    Mijn vriend en ik zijn nu ruim 2 jaar samen en hoewel ik niet twijfel aan het feit dat hij van me houdt, zou ik wel eens willen dat hij dit liet blijken. Hij zegt wel, ik hou van je, maar hij laat het verder niet blijken of zo. Als we hier over praten, geeft hij ook wel toe dat ik gelijk heb, maar er verandert dus niets. Ik ben zijn tweede langdurige relatie en de eerste was nogal een veeleisend type, bij wie hij 3 dochters heeft die hij niet mag zien. Hij zegt zich daarbij neergelegd te hebben en hij hoopt dat ze zelf ooit contact met hem zullen opnemen. Hij heeft dus wel het een en ander meegemaakt. We praten ook wel over zijn dochters en hij weet dat hij altijd bij me terecht kan. Maar ik vind het dus echt een gemis dat hij totaal niet romantisch is. Ik accepteer dat hij niet de man van de vele bossen rozen en het goede gesprek is, maar zoals iedere vrouw, wil ik wel eens in de watten gelegd worden. In het begin kocht ik wel eens kleine cadeautjes of kaartjes voor hem, maar dit doe ik nooit meer, want ondanks dat hij zegt dat hij het leuk vind om verwend te worden, komt het niet in hem op dat dit wederzijds is. Welke kant gaat dit op. Gelukkig bestaat onze relatie niet alleen hier uit, we hebben samen ook een hoop lol en een gezamelijke passie voor reizen, kortom niet alleen maar ellende, maar toch….

  • pappa59

    Beste margo als je samen thuis bent met een lekker glas wijn of een goed biertje komt het denk ik wel goed want mijn vriendin en ik kunnen dat ook heel goed die heerlijke gesprekken doen en als het dan een beetje laat wordt breng ik haar koffie of thee de volgende dag op bed heel veel sterkte ik hoor hiier misschien nog wel van vr.gr.