Omgaan met kritiek

snoopy

18-03-2008 00:52

Hallo,
Ik zit met een probleem. Ik ben een rustige ‘vrolijke’ jongen van 26. Ik werk in de zorg en doe dat graag. Maar zoals vandaag was de planning niet goed opgezet en moest er snel iets geregeld worden, dus ik heb een collega gevraagd of die mij uit de brand wilde helpen en duidelijk gemaakt waarom. Dit heeft die collega ook gedaan, maar met tegenzin en met kritiek naar mij toe van dat beter gepland moest worden.
Probleem was opgelost, maar ik ga dan aan mezelf twijfelen van "ik had het anders moeten doen…' Het ergste is nog dat ik het gevoel heb dat mijn collega's dan achter mij om negatief over mij gaan praten.
Dat negatieve gedenk (en steeds met mezelf bezig zijn) belemmerde mij vandaag in mijn werk wat zich vooral uitte in concentratieverlies. kortaf reageren, vergeetachtigheid, geen zin om te praten en vrolijkheid van 0,0.
En dan werk ik later deze avond nog met een collega die wel vrolijk is en veel praat en ik probeer die dan te ontwijken , want het lukt mij niet om ook vrolijk te zijn en om mee te babbelen.
————-
Wat ik bedoel is dat als ik kritiek krijg of kritiek geef, dan ga ik me klein voelen en onzeker en krijg ik het gevoel dat mensen ook negatief over mij gaan denken. Ik kan dit dondesrgoed relativeren en heb hier vroeger ook therapie (assertiviteitstraining) voor gehad, maar het gevoel blijft:(
————–
Ook was ik voordat ik begon met werken erg moe (slecht geslapen) Kan slaaptekort ook aanleiding om sneller negatief te denken/chagrijnigheid? (als ik moe ben lijkt het wel of ik onzekerder ben)
Ik heb dit gelukkig niet elke dag, maar zit er best mee als ik die momenten heb en voel me dan schuldig tegenover andere collega's dat ik niet vrolijk ben en stil ben.
Zijn mensen die zich hierin herkennen? Ik ben op dat moment zo met mezelf bezig dat ik bijna alles rondom mee heen gebeurt niet goed meer mee krijg.
Tips zijn welkom Ik hoor het graag:)
gr snoopy
azalaia

18-03-2008 01:14

Ik denk dat je nog steeds een gebrek hebt aan zelfvertrouwen en daar zal je zelf aan moeten werken.
Zo kun je van alles wel een punt maken.
Als die collega kritiek moest uiten op jou omdat hij er eigenlijk geen zin in had, dan is dat ZIJN probleem.
Jij was uit de brand geholpen, jouw probleem was opgelost…… maar eigenlijk heb jij er andere problemen voor in de plaats gekregen.
Probeer de volgende keer er niet meer zo op te letten en sluit iets af als het gedaan is. Het klusje is klaar en iedereen gaat weer verder met andere dingen.
Vat het allemaal niet zo persoonlijk op, misschien was die collega wel met zijn verkeerde been uit bed gestapt en had zijn reactie het niks met jou persoonlijk te maken.
azalaia
Jmf

18-03-2008 13:28

In de eerste plaats zijn we allemaal mensen en mensen kunnen fouten maken. Geef jezelf ook de kans om die fouten te mogen maken en te herstellen.
Nu, je hebt het probleem van de planning opgelost en zie het als positief om daar lering uit te trekken.
In hoeverre is het kritiek van je collega terecht? Als hij geen zin heeft om dat klusje te klaren dan hoef je daar niet jouw probleem van te maken en laat je het probleem bij hem liggen. Je hoeft van zijn probleem niet jouw probleem te maken.
Laat wel je collega duidelijk merken dat je het fijn vond dat hij je uit de brand geholpen heeft en dat je het vervelend vond dat er fouten gemaakt zijn en daarmee de discussie sluiten en loslaten.
Dat rotgevoel krijg je omdat je van zijn probleem jouw probleem maakt.
Het is een leerproces wat je hele leven speelt.
En voor mij is het ook heel herkenbaar dat als ik niet genoeg slaap of uitgerust ben dat ik ook veel prikkelbaarder en chagarijnig ben, maar ja, daar ben je ook mens voor.
Groet,
Jmf
Jacques Smeets

18-03-2008 19:33

Hallo Snoopy,
Het probleem is heel herkenbaar. Ik ben zelf coördinator dienstplanning binnen de politie. Twee jaar geleden aangenomen op sollicitatie. Ik zit dus aan de andere kant dan waar jij je bevindt. Voor mij was dit de laatste switch binnen die wereld, omdat het pensioen in zicht kwam (nu nog 3,5 jaar).
Ik maak zelf ook dienstrooster en heb samen met 2 collega's regelmatig te maken met kritiek.
Op mij zelf als planner en op mij als coördinator. Gelukkig heb ik door de jaren heen wel geleerd met kritiek om te gaan, desondanks blijkt het soms gecompliceerd te zijn, want hoe je het wendt of keert, het heeft altijd met mezelf te maken, waar en door wie er ook een fout wordt gemaakt.
Intussen begrijp ik wel dat het plannen op zich zeer gecompliceerd is geworden, individuele mensen willen het liefst mogelijk alle wensen vervuld zien en de organisatie (management) stelt soms onmenselijk hoge eisen aan de planners.
In een 24-uurs organisatie waarin zoveel onvoorspelbare dingen gebeuren moet dat leiden tot conflicten en complicaties.
Dat het probleem heel herkenbaar is blijkt wel uit het feit dat ook ik in het begin sterk de neiging had om het probleem van de ander mijn probleem te maken. Ook mijn collega planners hadden die neiging en op andere dienstplanningen bleek het precies hetzelfde te zijn. Planners zijn blijkbaar mensen die zo perfectie nastreven en als je dan te maken krijgt met problemen die de individuele medewerker raakt, ontstaat al snel een gevoel van schuld.
Ik had in het begin een sterke neiging om te gaan verklaren waardoor er iets mis was gegaan. In wezen probeerde ik mij te onttrekken aan m'n eigen verantwoordelijkheid. Het begrip schuld kreeg voor mij een veel diepere betekenis.
Dat zelfde probleem zie ik ook ontstaan tussen medewerkers onderling, waar het e.e.a. mis is gegaan, b.v. met ruilingen of afspraken. Altijd is er weer die neiging om de “schuld” ergens anders te leggen en er is bijna altijd sprake van een rot gevoel.
Gebrek aan zelfvertrouwen, eigenwaarde, zelfrespect en zelfliefde liggen vaak ten grondslag aan die emoties.
Niet gemakkelijk om je daar in te verdiepen, omdat je opnmiddellijk met jezelf wordt geconfronteerd. Er is dan geen ruimte meer om het probleem “af te wentelen” op iets of iemand anders, je zult er zelf mee aan de slag moeten gaan.
Mij heeft dit enorm geholpen om nu met een redelijk rustig gevoel de planning te blijven doen, terwijl ik om mij heen overal planners na verloop van tijd zie afhaken.
Ik wens je sterkte,. moed en vooral wijsheid toe.
Jacques
www.insavasana.nl
Martine

22-03-2008 11:32

Wat ik zelf geleerd heb is om een onderscheid te maken tussen kritiek op mijn persoon en kritiek op de dingen die ik doe. Kritiek op foutjes in je werk heeft namelijk niets te maken met kritiek op jou als persoon. Mensen hebben nu eenmaal hun mening snel klaar en er zullen in b.v. dienstroosters best zaken staan die ze even wat minder goed uit komt of zelfs foutjes. Gelukkig zijn mensen in staat tot het maken van fouten, maar dat wil niet zeggen dat ze als mens minder zijn of gefaald hebben.
Ik maak dagelijks fouten in mijn werk, daar word ik dan op aangesproken en dat is goed zodat je de volgende keer die fouten niet meer maakt. Leren heet dat!
Even zo goed zitten die mensen tijdens de pauze weer vriendelijk met me over het weekend te praten, want het zijn ook collega's.
Als dat laatste nu in jouw geval niet gebeurt, dan kan je ze daarop aanspreken: “luister eens Piet, ik begrijp dat je commentaar had op mijn werk, misschien is dat deels ook nog wel terecht, maar ik zou graag willen dat je daarnaast als collega nog op een normale manier met me om kunt gaan”.
De kritiek die jij gekregen hebt is niet kritiek op jou als persoon maar op bepaalde taken die je niet helemaal goed had gedaan. So be it, niemand is perfect!
Als het nu zo is dat je continue dit soort fouten blijft maken, dan kan je je afvragen of de taken wel bij je passen, maar dat is iets anders……..

Omgaan met kritiek

snoopy

azalaia

Jmf

Jacques Smeets

Martine