psychologie.startpagina.nl

huisgenootje samenwonen

  • Anonymous avatar

    Mariska en Jessica

    Hallo,

    Wij, mariska en jessica, zijn twee meiden die samen wonen in een huis met nog drie meiden. We zijn in de leeftijd van 20 tot 23 jaar, studenten. Vier van de vijf wonen al drie jaar samen. Jessica woont nu sinds een jaar bij ons. Een ander meisje, Marianne, daar hebben we het kort gezegd nu een beetje mee gehad.

    In het begin was het een vrolijke leuke meid. Ze heeft sinds twee jaar wel moeilijke dingen meegemaakt zoals ziekte in haar familie, zelf heeft ze naar onze mening een negatief zelfbeeld, waar zulke gebeurtenissen natuurlijk ook aan hebben meegedragen. Complimentjes veegt ze altijd van tafel met een ‘ja, maar’ of ze reageert zo naief dat ze niet verwacht had dat iemand dat van haar zou kunnen denken of zeggen of vinden. In het begin probeerden we met posieve reacties haar te helpen, tips te geven, zorgen dat ze zo nodig elders hulp zou zoeken. Na twee valt dit ons tegen, eerlijk gezegt irriteren we ons aan alles wat ze doet, hoe ze is, ze is gewoon een en al negativiteit, waar we eigenlijk genoeg van hebben.

    We ontlopen haar in ons eigen huis, hebben het er veel over, waar we zelf ook van balen, want het kost veel energie en er heerst veel negativiteit hier in huis.

    We durven haar dit niet te vertellen omdat we bang zijn dat ze nog negatiever over haar zelf gaat denken. Ze vertrouwt ons en we willen haar geen pijn doen maar we weten gewoon niet hoe we haar dit nog duidelijk moeten maken. Ook dat ze positief over haarzelf moet worden. Ze zegt dat ze vind dat ze dit is, maar in onze ogen, ook van andere mensen die bij ons komen, komt ze gewoon nep, en sociaal lomp over.

    Weet iemand wat we zouden kunnen doen?????

  • Anonymous avatar

    Saskia

    Er zitten verschillende aspecten aan :

    - negatieve aandacht is ook aandacht. Die krijgt ze zo volop van jullie .

    - Verlangen van haar dat ze positief gaat denken is een illussie. Dat kan alleen

    zijzelf beslissen en ze zou wel gek zijn, want dan moet ze het zonder jullie

    aandacht doen.

    .

    Je wilt haar niet erover aanspreken want dat zou haar pijn kunnen doen.

    Klinkt mij beetje laf .

    Jullie zijn mede verantwoordelijk doordat jullie je laten manipuleren.

    Spreek haar erop aan dat zij een negatieve invloed heeft op de sfeer en dat jullie van haar willen daar verandering in aan te brengen

    Ik zou niet teveel in details treden door uit te leggen hoe en wat . Dan bega je dezelfde fout.

    Jullie kunnen beter een plan maken wat te doen als ze zo doorgaat.

    En bedenk dat zij verantwoordelijk is voor haar eigen gedrag, dus wat haar reactie ook zal zijn…….dat is haar keuze.

    Laat je niet verleiden steeds in te gaan op haar gedoe.Zeg dat je er geen zin in hebt en draai je om.

    Hou er ook rekening mee dat ze nog erger wordt als ze ziet dat ze terrein aan het verliezen is. Niet op ingaan.

    Veel sterkte. Het is lastig maar nog lastiger als je dit laat voortbestaan.

  • Anonymous avatar

    Mariska en Jessica

    Hoi Saskia,

    Bedankt voor je reactie. Onze reactie op haar is eigenlijk vooral neutraal. Als zij ergens over praat, positief of negatief, dan is het meer ja en amen. En er weer zo snel mogelijk van af komen. We negeren haar veel. Ontlopen haar veel.

    Het is niet dat we haar geen pijn willen doen omdat we laf zijn, maar we hebben al eens een ruzie gehad. dat ging over de was. de vraag was of ze haar was op wilde ruimen. uiteindelijk schreeuwen, huilen, dat ze niets waard was, Dat het altijd haar fout was. Dit kwam uit het niets vandaar dat we misschien meer bang zijn voor haar reactie.

    Het idee om haar over de sfeer aan te spreken is idd een goed idee, in plaats van al onze irritaties en frustaties en detail te noemen.

    We gaan het eens proberen en kijken hoe het zal verlopen.

  • Anonymous avatar

    wana

    herkenbaar, wij hadden ook n negatieveling in huis..

    eerst ging ik er tegenin, opbeuren later ging ik-uit irritatie- beamen dat die broek bij haar kont idd niet kon, dat ze idd niks waard was enzovoorts..ze werd helemaal gek hysterisch.

    Toen zei ik rustig dat ze tóch niks van me aanneemt en wat ik dan moet,

    Als ik positief was,geloofde ze het toch niet, dan kon ik haar toch beter gigantisch afkraken? misschien dat ze dan zou inzien wat n onzin dat is.

    dat ik gek werd van haar instelling en dat het niets uitmaakte wat wij zeiden, ze bleef toch negatief. Dat dat de sfeer vergalde en dat haar instelling/mentaliteit negativiteit aantrekt, wat voor effect ze had op anderen door zelf zo negatief te zijn,niet door haar als persoon.

    Het had mooie tv geweest,een fikse discussie met boosheid en tranen.

    ik was wel alleen met haar niet dat we als ‘team’haar afvielen maar ik had haar op mn kamer met n wijntje en vertelde eerlijk wat voor effect ze had op mijn woonsituatie.

    Ik sprak af dat ik niets meer zei als ze mijn mening vroeg want ik wil dat iemand waarde aan mijn mening hecht als diegene erom vraagt en bij haar maakte het niks uit.

    Na een bekoelde periode ging het vanzelf beter en werd het niet meer zo afstandelijk.

    misschien is er een gewoon 1 op 1 gesprek mogelijk,ik hoop t voor jullie.

  • Anonymous avatar

    hankypanky

    …en aan de andere kant; jullie zijn jonge meiden en geen opvanghuis voor soc.moeilijke gevallen, de groep hoeft niet (langdurig) te lijden vanwege 1 persoon.

    bovenstaande tips van goeroe saskia proberen en anders zorgen dat ze hulp zoekt of een andere woning gaat zoeken.

  • Anonymous avatar

    Saskia

    :)

  • Anonymous avatar

    Claire

    Wat herken ik mij in bovenstaande zeg, voel me er opgelucht door te realiseren dat ik niet de enige ben die zo'n huisgenootje heeft. Negatief, al bij de psych lopend, eet-stoornis, high sensitive en gewoon niet relaxed.

    Heb echt zo-veel moeite voor haar gedaan, opgebeurt, geholpen, betrokken bij vrienden, niks van dat allen zag ze als een gunst, ze vertrouwde mij op een gegeven moment niet meer (terwijl ik niks verkeerd deed). Toen had ik ook moeten inzien dat als het vertrouwen er niet meer is een relatie (vriendschap) niet meer te redden is. We leefden gewoon zo nauw met elkaar dat echt ontwijken niet mogelijk is, maar toch probeer ik er echt iets van te maken. Diverse communicatie richting haar pakte bijna elke keer negatief verkeerd uit, ze was gelijk op haar tenen getrapt (zelfs bij gewone communicatie over de dagelijkse gang van zaken) en schoot in de verdediging. Zelfs 1x toen ik 's nachts zo zachtjes mogelijk thuis kwam met 2 vrienden is ze helemaal tegen hun uitgevallen (ik had het schaamrood op mijn kaken). Ze heeft zelfs een keer met lichamelijk geweld gedreigd (ik kan je wel slaan), waarna ik letterlijk het slot op mijn deur deed (had zwaar de overtuiging: zij heeft zichzelf totaal niet onder controle en kan zo met een mes bij mij op de kamer staan). Op een gegeven moment gewoon letterlijk slapeloze nachten gehad, maar dat is gelukkig over. Onlangs een zware woordenwisseling gehad en letterlijk gezegd dat ik blij was over een maand niet meer met haar te samenwonen (ik ga verhuizen). Vervolgens zoek ik toch echt steun bij mensen die mijn situatie begrijpen en mij willen steunen op dat ik goed gehandeld heb, voorzover dat voor mij mogelijk was. Ik geloof dat ik zeker mijn uiterste best heb gedaan en dat beamen ook mijn vrienden en familie maar ik voel me gewoon machteloos. Nog nooit eerder heb ik iemand meegemaakt waarvan ik bepaalde gedragingen totaal niet kon plaatsen en waarvan ik ook geen manier kon vinden om daarmee om te gaan.

    Eventueel kunnen jullie mij mailen met reacties: clairevandobben@hotmail.com (dit is niet mijn echte naam).