Beste Anwita,
Ik wil even reageren, en (misschien) nuanceren wat je schrijft in je bericht:
"Het groepsleven is alles overheersend, maar volledig afhankelijk van de therapeuten. Deze laatsten hebben een ‘therapeutische’ onberekenbaarheid.
Het contact is gebaseerd op slaafsheid. De angst voor de zeer pijnlijke (en vaak onterechte) vernederingen is wat de clienten aan de therapeuten bindt."
–> In de eerste instantie kan een therapeut in het belang van de behandeling voor een zekere onberekenbaarheid kiezen(i.d.z.v. kiezen bewust dingen even niet terug te geven of juist wel(en wat extremer)). Veel mensen die sychische problemen ondervinden hebben bepaalde denkbeelden die hun psychische problemen in stand houden. En de mens is per definitie ‘conservatief’ in het loslaten of veranderen van die denkbeelden, waardoor in een therapie harde, en soms pijnlijke (als vernedering aanvoelende) confrontatie soms nodig is. Dit zou dan gerechtvaardigd kunnen worden om een proces bij de client op gang te brengen.
“Voorbeelden van dit soort vernederingen zijn het opperen dat je gehecht bent aan het seksueel misbruik van deze of gene”
–> Het klinkt hard, maar bij veel mensen die vroeger seksueel misbruikt zijn, is de erkenning(waar iedereen naar op zoek is, teneinde te ‘overleven) vaak zeer ’seksueel getint'. Omdat zij in hun jeugd hun ‘erkenning’ kregen d.m.v. seksualiteit, slaat dat nu door in volwassen relaties. Echter, als je therapeut dit in deze bewoordingen zegt, en op deze manier, dan vind ik dat vreemd. En onduidelijk voor een client!
“het egoisme van je depressie”
–> Ook dit gaat vaak op in werkelijkheid. In een depressie is er vaak weinig aandacht voor de gevoelens van de mensen uit de naaste omgeving. Wel bestaat er bij veel mensen die depressief zijn een schuldgevoel naar de omgeving, maar dat schuldgevoel is iets wat een depressief iemand op zichzelf betrekt. Dus ‘ja’, een depressie is vaak ‘egoistisch’, maar natuurlijk niet in de zin van een veroordeling. Als een therapeut dat excessief doet, zal hij het schuldgevoel, wat menig depressief iemand over zichzelf heeft en vaak een depressie in stand houdt, versterken. Dus ook hier is het moeilijk om te oordelen over de juistheid van wat een therapeut doet.
“trauma's wijten aan eigen gedrag (eigen schuld…)”
Ook dit kan opgaan. Een voorbeeld is een vrouw die getraumatiseerd is door huiselijk geweld van haar man. Nu blijkt dat zij in haar vroege jeugd stelselmatig door haar ouders is gekleineerd(misschien ook wel mishandeld of meer). De vrouw heeft daardoor in de volwassenheid een laag zelfbeeld. Nu blijkt uit de sociale psychologie dat mensen graag die mensen opzoeken die hun ‘zelfbeeld’ bevestigen. Dus iemand met een positief zelfbeeld, zal niet snel iemand opzoeken die daar graag afbreuk aan doet….lijkt me gezond. Maar het omgekeerde blijkt dus ook waar: Mensen met een laag zelfbeeld zoeken vaak ook diegenen(onbewust) op die hun lage zelfbeeld erkennen. Je zult ongetwijfeld weleens iemand horen zeggen: “Wat is dat gek, die vrouw wordt in bijna in elke relatie die ze heeft geslagen”.
Een therapeut kan zo'n vrouw dit proberen te laten inzien. Het is namelijk belangrijk dat zij in therapie haar verleden kan plaatsen en op zichzelf kan betrekken zodat ZIJ die situatie ook kan verbeteren. Maar dan moet je eerst weten wat je zelf kunt doen! Dus als een psycholoog tegen je zegt: “Het ligt ook aan jou”, houdt dat niet per definitie de sociale ‘veroordeling’ in van: “Eigen schuld, dikke bult, je hebt erom gevraagd”. Dat is niet zo.
Dus ook hier kan ik niet echt oordelen over wat je zegt.
'lichamelijke afwijkingen als denkbeeldig bestempelen."
–> Dit is heel gevaarlijk, maar wederom: Het kan dat lichamelijke pijnen die je echt voelt, niet een duidelijke lichamelijke oorzaak hebben, maar dat ze ‘zogezegd’ psychosomatisch zijn. Als je je eens bedenkt dat iemand van wie de voet geamputeerd is, nog steeds heel waarachtig pijn aan die voet kan voelen, terwijl hij er niet meer is(fantoompijn).
Veel mensen met depressies of andere psychische aandoeningen hebben vaak lichamelijke klachten. Niet verwonderlijk, omdat ook een psychische aandoening iets lichamelijk is. Maar nogmaals: Hoe gevaarlijk kan het zijn als iemand tegen je zegt dat lichamelijke pijn tussen de oren zit, terwijl er toch wel degelijk een aanwijsbare lichamelijke oorzaak is.
“Uit de therapie stappen is haast onmogelijk. Er volgen perioden van ‘stalking’ waarin je verweten wordt de groep te laten zakken, terug te vallen in je oude patronen, dreigementen over zekere terugval in de toekomst als je niet terugkeert.”
–> Dit klinkt zorgwekkend, vooral de stalking.
Al met al is het gemakkelijk voor me om inderdaad met je mee te voelen en verontwaardigd zijn over alles wat je hier opschrijft. Het is aan de andere kant ook moeilijk om te zeggen wanneer een client zijn eigen problemen/trauma's ontkent en in hoeverre een therapeut die probeert te verhelderen of ze erbij verzint. Waar zit die grens?
Helaas kent de geschiedenis van therapieen schrijnende voorbeelden van mensen die erdoor meer beschadigd zijn geraakt dan genezen, en gelukkig kent de recente geschiedenis steeds meer voorbeelden van successen die er met therapieen worden geboekt.
Ik - psycholoog - kan niet oordelen over diegenen waarvoor je probeert te waarschuwen op dit forum. Helaas is het in Nederland sinds enkele jaren zo dat het beroep van psycholoog niet meer wettelijk is beschermd. Het zou dus kunnen dat elke charlatan met een beetje vermeende mensenkennis zichzelf psycholoog kan noemen en mensen onder dat pseudoniem behandelen en er veel geld voor vangen.(dit heb ik al eerder in een topic gezegd en ik zal zometeen dit in een nieuw topic nog een keer zeggen omdat dit belangrijk is).
Gelukkig is er de mogelijkheid om te checken of je therapeut de juiste kwalificaties heeft om psychotherapie te kunnen geven. Als jouw therapeut een erkende therapeut is, dan zal hij of zij geregistreerd staan bij het Nederlands Insituut voor Psychologen(NIP; http://www.psynip.nl/). Check dit!
Succes en met vriendelijke groet,
Martin
Met vriendelijke