Zelf ben ik, voor onder andere mn onbestuurbaar lijkende gedachten, ook enige tijd in therapie geweest en de ervaring is bij mij ook zoals je die beschrijft…
Er zit echter 1 addertje onder het gras:
Op het moment dat het goed lijkt te gaan, je gedachten wat beter te sturen zijn dankzij de handvatten uit de therapie, laat je die al gauw beetje bij beetje varen, om jezelf na enige tijd weer helemaal terug te vinden in dat oude gedrag…
Kunst is, om die handvatten te blijven hanteren, ook als het goed gaat, als je níet in de piekerij zit…
En wat die serotonine heropname remmers betreft, inmiddels is uit onderzoek al lang gebleken, dat bv placebo's, precies even goed werken als de originele pilletjes… enkel bij héle zware depressies, kunnen deze nog wat zoden aan de dijk zetten.
De laatste uitzending van Zembla, de Piekerpil, geeft hier, eindelijk, wat goede voorlichting over: http://omroep.vara.nl/Uitzending-gemist.1877.0.html?&tx_alternetnebo_pi1=7951069&cHash=f2b3bad5f5
En wat betreft je laatste opmerking: “hoe lang moet dit nog doorgaan op deze manier”, is eigenlijk maar 1 antwoord mogelijk: als jij wil dat hier vandaag nog verandering in komt, en dat wil je duidelijk, wat let je dan om al je handvatten van therapie weer uit de kast te halen, en van voor af aan weer te gaan beginnen met hetgeen geholpen heef:
Afstand nemen, afleiding zoeken, controleren in hoeverre je gedachten realistisch zijn en deze indien nodig vervangen door realistischer gedachten…
Hou in de gaten wanneer je zit te doemdenken, of al die andere gedachtenfoutjes die je zoal kunt maken, en daarmee stoppen door, idd, weer afleiding te zoeken, afstand te nemen (OOK fysiek)…
Het lijkt of je op die manier alle spontaniteit uit je denken dient te halen, maar na enige tijd is het geforceerde er al weer af en dan is het zaak, dit vol te houden, elke minuut van de dag (en nacht) tot het een tweede natuur is geworden.
Niet gemakkelijk, maar het werkt wel…