Je hebt al een paar goede tips gekregen, zie ik. De meer laagdrempelige hulp (zoals jamime noemt) vind ik een goeie, en ook de soort zorg waar Anke het over heeft. Dit noemen ze ook wel “bemoeizorg”, in die zin dat deze hulpverleners op bezoek gaan bij mensen die niet uit eigen beweging hulp zoeken of hebben gezocht. Alleen meestal is dit soort zorg gericht op mensen met een psychiatrisch verleden, die bijv. vroeger ooit opgenomen geweest zijn en die nu geen hulp meer willen. En uit jouw verhaal begrijp ik dat je broertje nog niet eerder hulp heeft gehad, dus ik weet niet zeker of hij voor dit soort hulp in aanmerking zou komen.
Over het algemeen is het in Nederland zo dat je niemand kunt verplichten om hulp te zoeken. Tot iemand een gevaar is voor anderen of voor zichzelf, dan kan iemand gedwongen worden opgenomen. Maar als dat niet het geval is, kan het als familie heel zwaar zijn om te zien hoe iemand van wie je houdt en die hulp nodig heeft, alle hulp weigert. Ik heb dan ook groot respect voor jullie en voor alle mensen die hier dagelijks mee te maken hebben.
Even heel eerlijk? Ik zou in een dergelijke situatie de huisarts tippen, aangeven dat die een volgende keer wat meer door moet vragen. Dit kan uiteraard alleen als je erop vertrouwt dat de huisarts hier tactisch mee om kan gaan. Een arts mag geen informatie géven over patiënten, maar jij mag met hem of haar wel je zorgen delen over je broertje. Het is natuurlijk geen garantie, maar het kan een goede ingang zijn. De huisarts kan gewoon eens langs z'n neus weg wat meer vragen stellen, in de hoop dat je broertje hierop open reageert. Dat is een ‘trucje’ dat ik toe zou passen in zo'n situatie. Ook heb ik een vriendin wel eens zo ver gekregen om hulp te gaan zoeken, door aan te bieden om met haar mee te gaan, en zelfs voor haar de afspraken te regelen. Ze wilde eigenlijk niet, maar op mijn vraag of ze mee zou gaan als ik een afspraak voor haar zou maken, zei ze ‘ja’. Soms is het de manier waarop je het vraagt. Maar het kan heel moeilijk zijn hoor, als iemand écht niet wil, heb je als familielid of vriend in feite weinig in handen om zachtjes wat druk uit te oefenen. Iemand zei al heel terecht dat je er ook weer niet al te hard aan moet trekken, omdat dat averechts kan werken. Misschien kan de bedrijfsarts nog iets betekenen, als het probleem ook bekend is op zijn werk? Die zou hem eens op kunnen roepen op het spreekuur voor een gesprek, en kan eventueel ook doorverwijzen.
Hoe dan ook wil ik jullie als familie heel veel sterkte wensen, zo aan de kant te staan en weinig te kunnen doen voor iemand, lijkt me heel moeilijk!
Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's
