Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's
wendy
Ik wil graag te weten komen of kinderen onder de 3 jaar zich dingen kunnen herinneren zonder dat hun ouders het tegen ze zeggen.
dus of het in het algemeen voorkomt dat kinderen onder de drie jaar eigen herinneringen hebben?
Ik kan alleen over mijzelf praten: toen ik 2 jaar was kan ik mij herinneren dat ik door de gang in het huis van mijn grootouders heen en weer rende.
Ik herinner mij zelfs dat ik met anderhalf jaar in een ledikantje lag, ik weet nog precies waar en aan welke kant dat bedje zonder spijlen in de woonkamer stond, dus niet in de slaapkamer.
Mijn grootmoeder moest even een boodschap doen en liet mij een kwartiertje alleen achter, en toen ze terugkwam zei ik vanuit het lelikantje:
''oh moeder, wat ben ik blij dat je er weer bent…''
Mijn grootmoeder noemde ik moeder.
Ze had een klein plastic poppetje voor me meegebracht van 10 cent gekocht in de Zeilstraat Amsterdam bij Half, zo heette die winkel, een winkel van sinkel met alles te koop.
Ik ben nu 61 en herinner mij dit heel scherp als de dag van gisteren.
Als baby van 8maanden heb ik nog net een tikje meegekregen van de polio die heerste in 1950. Daardoor ben ik erg laat gaan lopen. Als kind van nog geen drie herinner ik mij dat ik tussen mijn ouders in leerde lopen. Op zacht zand en op kiezels en schelpen. Dit om mijn voet-en beenspieren te oefenen. Dit klinkt een beetje barbaars maar we hebben het over 58 jaar geleden. Het heeft trouwens prima geholpen. Ook weet ik nog dat mijn amandelen als bijna driejarige werden geknipt. Ik droomde in mijn “roesje” dat ik een rode step kreeg. Die droom kan ik nog steeds in mijn gedachten oproepen
Met anderhalf al de zin ‘'oh moeder, wat ben ik blij dat je er weer bent…’' zeggen lijkt me erg knap Azalaia. Ook het besef van een kwartier heeft een kind van anderhalf niet. Misschien zijn het niet alleen echte herinneringen maar ook herinneringen “van horen zeggen”? Een combinatie.
Toen ik 3 was heeft mijn oudere zusje leukemie gekregen en is daaraan overleden. Ik heb mijn gehele geheugen gewist van deze tijd en de tijd daarna. Mijn eerste herinnering is pas van mijn 6e toen mijn jongere zusje geboren werd.
Nou, dat ik die zin uitsprak is echt waar, maar laat ik dan 2 jaar zijn geweest, ik lag nog in een ledikantje dat aan alle kanten van hout was dus zonder spijlen.
Ik was vroeg met praten en laat met lopen ( bijna 2 jaar ) en ik weet ook nog dat ik elke maand voordat ik naar de fröbelschool ging, zo heette dat vroeger, naar zuigelingenzorg met mijn oma moest gaan elke maand om mij te laten wegen, want ik leed aan een chronische darmkwaal en ik kwam maar niet aan.
Na mijn derde jaar ging dat beter en hield zuigelingenzorg ook op.
Dit is wat ik mij kan herinneren.
azalaia
Hallo Wendy,
volgens mij is het wetenschappelijk vastgesteld dat je herinneringen kunt hebben vanaf minimaal 3 jaar.
Wat Azalaia zegt is eigenlijk dus niet mogelijk. Stel dat je in het geval van die herinnering 3 jaar zou zijn geweest en niet 2, dan nog. Je kunt een aantal herinneringen wel herinneren als helder, maar dan zijn ze toch altijd vervormd.
En wat zou van deze herinnering dan iets maken dat niet te vergeten is voor jou Azalaia? Wat maakt deze gebeurtenis anders dan anderen, waardoor deze in het bijzonder is blijven hangen en de rest van de indrukken uit dezelfde periode niet? Er is hier geen sprake van een bijzondere impact die daarvoor zou zorgen. Er is niet voldoende emotionele lading of zelfs reden voor enig traumatiserend effect op jou als klein meisje geweest.
Dat het vervormd is kun je je misschien wel voorstellen. Wellicht heb jij, Azalaia, die indrukken die jij nu omschrijft in die ene specifieke zin, ervaren doormiddel van een gevoel dat je op latere leeftijd wel hebt kunnen verwoorden. Hetzelfde geld voor andere dingen die jij uit die periode herinnerd zou hebben.
Liefs Daisy
Het is inderdaad vreemd dat ik mij die ene zin die ik tegen mijn oma zei toen ze weer terugkwam in de woonkamer nog zo goed kan herinneren en andere dingen weer niet.
Je zou toch eerder denken dat als je een traumatische ervaring meemaakt als heel klein kind, dat je zoiets dan blijft herinneren, maar misschien ervoer is op dat moment wel iets traumatisch n.l. het alleen gelaten worden, want ik kan mij dan ook niet meer herinneren dat mijn oma dit vaker deed, ze was juist erg overbezogd, want ik was absoluut een zorgenkindje die heel vaak ziek was voor mijn derde jaar.
Er was ook nog niet zoveel in die tijd zo vlak na het einde van de oorlog, alles was in opbouw en goede medicijnen zoals nu waren er gewoonweg niet.
Het was dus jaren lang kwakkelen met mij…
Wat ik mij ook nog herinner, nu ik die tijd aan het terughalen ben in mijn herinnering, dat ik pantoffeltjes had van een soort grijs/bruin geitenhaar met een bepaald sluiting op de wreef in de vorm van een klapmechanisme: je haalde een metalen klip naar links door een metalen ring en klapte dat naar rechts weer om en dan zat het dicht.
Ik weet nog wel dat ik dit heel makkelijk vond, want ik had ook een ander stel pantoffeltjes met een ritssluiting in het midden die ik open en dicht moest trekken maar die rits ging altijd zo stroef…
De eerste kleuterschooldag en die periode weet ik ook nog heel goed, maar toen was ik 4 jaar.
azalaia ")
Of dit een vorm van een trauma is, is alleen te zeggen als je daar later (en nu) emotioneel nog last van hebt. Anders is het natuurlijk geen trauma.
Tja, hoe het echt is geweest is moeilijk/onmogelijk terug te halen. Dat is nu net het probleem met deze dingen haha;) Helaas. Wel een leuk onderwerp om het over te hebben.
Liefs Daisy
Ja Daisy, het geheugen is een mysterie, dènken te weten…, en het ècht nog te weten….daar zit een schemergebied tussen, schimmig dus…
Maar wat die pantoffeltjes betreft met die clip sluiting, dat klopt wel hoor…
En een leuk onderwerp, want het laat je weer eens in je herinnering duiken.
Een leuke bekende herinneringsoefening is het volgende:
Zet 20 mensen in een kring.
Tegen de eerste wordt een verhaaltje ingefluisterd die dit exact moet overbrengen naar persoon 2 etc etc.
Iedereen zal zeggen dat hij/zij dit heel goed kan onthouden en het precies zo zal doorgeven op de manier waarop het is verteld.
Heel grappig is het dan te horen hoe het verhaal van persoon 20 klinkt…
azalaia
Hai Wendy,
Ik kan me de peuterspeelzaal nog herinneren waar ik naar toe ging toen ik 2/3 was. Ben nu 26 jaar…
Een lokaal wat donker was met hoge ramen. Donkerbruin en beige achtige geblokte harde vloerbedekking dat zo lekker schuurt, donkere muren met een zandbak in het midden, donkerbruine kasten, en weinig licht. Ik kan me de inrichting van het kleine gebouwtje ook nog herinneren.
Ik heb in die tijd ook mijn eerste en laatste herinneringen opgedaan aan mijn grootvader. De vader van mijn moeder, die in mijn ogen een reusachtige man was. (Terwijl hij maar 1,65 was, heb ik later gehoord.) Maar wat wil je als je zelf 2 a 3 jaar oud bent.
Ik denk zelf dat iedereen wel sporadisch dingen van zijn/haar jeugd herinnerd. Mijn vader bijvoorbeeld die nu 63 is, weet nog hoe de rand van de kinderwagen smaakte waar hij vroeger in heeft gezeten, net zoals het kriebelen van een wollen mutsje die was vastgebonden onder zijn kin.
