Stiefdochter is niet dom

MC

25-01-2009 00:04

hoi, 8 jaar geleden is de dochter van mijn vriend naar NL gekomen en bij ons komen wonen. We hebben ook twee zoontjes samen van 6 om 3 jaar. En al 7 jaar heb ik problemen met zijn dochter, waardoor hij en ik ook altijd ruzie krijgen. Toen ze er pas was konden we het hartstikke goed met elkaar vinden, totdat ik haar wel eens huisarrest gaf voor bepaalde dingens die ze gedaan had die gewoon niet konden. Om maar even een voorbeeld te geven is dat ze van me begon te stelen. Daarnaast kon ze ook hartstikke goed liegen, maar ik had haar altijd door. Het punt is dat mijn vriend haar hoe dan ook blijft verdedigen en dat heeft ze door. Als ik bv tegen haar zeg dat ze haar kamer vandaag moet opruimen stuurt ze vervolgens een sms naar haar vader om te vragen als ze haar kamer morgen mag opruimen i.p.v. vandaag. Ze geeft dan ook duidelijk in haar sms aan haar vader aan dat ze het van mijn vandaag moest doen. Hij geeft haar dan toestemming dat ze het inderdaad morgen mag doen en niet perse vandaag. Dan belt hij mij op om te zeggen dat ze haar kamer niet perse vandaag moet opruimen. In principe spreekt ze mij tegen via haar vader. Ik heb 6 jaar lang alle shit gepikt, omdat ik geen ruzie wilde. Ik wilde geen ruzie omwille van onze 2 zoontjes. Maar ik werd constant uitgedaagd door haar en elke keer keer ze haar vader weer achter haar zodat hij en ik ruzie kregen en zij haar zin. Ik heb hem zo vaak uitgelegd dat opvoeden niet betekent dat je je kind haar/zijn zin moet geven. Voor hem is opvoeden houden van je kind. Liefde geven. Zij verzint van alles om haar zin te krijgen en dat hij erin trapt snap ik niet. Het is zo erg dat ik zelfs al mijn spullen in mijn kamer op slot doe elke dag. Ik leef opgesloten in mijn huis. Ons huis heeft 4 etages, een garage, 2 woonkamers, drie slaapkamers, 2 wc's, 1 badkamer, voortuin waar we onze auto's parkeren, een achtertuin en twee balkons en toch bestaat mijn huis voor mijn gevoel uit 1 kamer. Ik ben niet gelukkig, maar hij schijnt maar niet in te zien dat hij haar anders moet aanpakken en dat ze bewust zit te stoken om ondertussen haar zin te krijgen.
Ik ben voor 3 maanden naar mijn ouders gegaan, omdat ik er absoluut niet meer tegen kon. In die tussentijd spraken we elkaar nog hij vertelde dat hij die jongens mist en ik dacht op een gegeven moment dat hij nu pas inziet wat hij op het spel zet. Ik ben dus terug gegaan naar huis. En het duurde niet lang of het was weer mis. En toch heb ik elke keer weer dat ik het opnieuw wil proberen omwille van die kinderen. Het lijkt wel alsof ik zo graag wil dat hij 100% weet wat hij kwijt kan raken. Terwijl ik ook van tevoren weet dat hij me weer gaat laten vallen als het om zijn dochter gaat.
Waarom heb ik zo die drang om het elke keer weer te proberen, terwijl ik weet dat ik weer gekwetst ga worden en weer ongelukkig ga worden? Waarom kan ik niet definitief de knoop doorhakken? Hoe weet je dat je voor je kinderen alles en dan ook echt alles hebt gedaan om te voorkomen dat ze uit een gebroken gezin komen? Ik weet niet waar ik die grens moet leggen en ik denk dat ik mezelf steeds wegcijfer om zodoende die grens te verleggen.
Brammetje

25-01-2009 12:42

De drang om het steeds weer te proberen is omdat je met hem een relatie en kinderen hebt.
Dat daar een buitenstaander bij is gekomen die jullie gezin ontregelt is duidelijk.
Het meisje is slim en speelt jullie tegen elkaar uit omdat dat haar macht en veel aandacht geeft.
Je partner speelt een onverstandige rol hierin , die jij niet kunt veranderen.
Ik denk dat hier hulp van een deskundige nodig is .
Een familiepsycholoog die de processen in het gezin kan doorzien en jullie een nieuwe weg op kan helpen.
Informeer eens op school of de huisarts naar een ervaren psycholoog.
Sterkte
azalaia

25-01-2009 15:24

Ik ben het eens met Brammetje mits jouw man hieraan zijn volledige medewerking gaat geven en dat betwijfel ik ten zeerste.
Het lijkt erop dat hij het wel prima vindt hoe zijn dochter zich tegen over jou gedraagt, en hij weet nu ook dat jij totaal niks hebt te vertellen over haar en dat wil hij kennelijk graag zo houden.
Vader en dochter spelen onder 1 hoedje, 4 handen op 1 buik, en pa en dochter genieten hier behoorlijk van.
Het is ook een soort spel geworden van die twee en ook wie de langste adem heeft, maar 2 tegenover 1 (jou dus) zal altijd voor jou in het nadeel zijn en dat is het al 7 jaar, dus tot hoever trek JIJ je EIGEN grens….hoe ver ga je nog en hoe lang WIL je dit nog aanzie en ONDERGAAN……..
Je wordt in feite behoorlijk gekwetst, ook door je man, want alles valt of staat met zijn houding tegenover jou en tegenover zijn dochter.
Als het allemaal nu niet lukt met een gedragspsycholoog, dan lijkt het mij voor de hand liggen dat pa en dochter hun eigen woonruimte gaan zoeken zodat er rust en balans komt in jou gezin met je 2 andere kinderen, want dat verdien je zo langzamerhand wel na al die jaren van afzien.
azalaia
MC

25-01-2009 18:06

Hi Azalaia en Brammetje, thx voor jullie reactie. T doet me goed om te weten dat ik niet verkeerd zat. Mijn vriend heeft elke sitautie altijd dusdanig bekeken dat ik verkeerd bezig was. En ik moet zeggen dat ik daardoor op een gegeven moment aan mezelf begon te twijfelen en ik inderdaad dacht dat alles wel mijn schuld was en dat ik inderdaad een typische stiefmoeder was. Ik heb er behoorlijk onder geleden en ik voel me zo ondergewaardeerd. Ik ben er vrij depressief van geworden dat ik zelfs last had van behoorlijke haaruitval en ik at ook slecht. Ik ben nooit een van de dikste geweest, maar ik ben nu aan het vechten om wat kilo's aan te komen. Op een gegeven moment woog ik maar 47 kg en ik ben 1.68 en 32jr. Niet goed dus. Ik heb altijd hoop gehad dat hij gaat veranderen en hij heeft ook vaker toegegeven dat hij het gaat proberen, maar ik merk er best weinig van. Hij wil eerder dat ik verander m.a.w. de zaken accepteer zoals ze zijn, zodat hij dan niet hoeft te veranderen.
Ik vraag me wel af als ik dan realistisch ben om te denken dat hij gaat veranderen. Ik denk niet dat iemand op 38 jarige leeftijd zijn gedachten/gedrag nog kan veranderen tenzij hij de ernst van de zaak inziet en het dan ook echt zelf wilt. En ik wil niet dat hij op een gegeven moment mijn eigen kinderen “onbewust” tegen mij gaat opzetten en dat ik hetzelfde probleem krijg met mijn kinderen. Ons huis gaan we in de verkoop gooien en dan elders een nieuwe start maken. Ik betijfel wel als ik dat dan nog wil. Ik trek het inderdaad niet meer en zoals hij altijd zegt: “ik leef maar 1 keer en ik ga alles doen wat ik graag wil en genieten van het leven op mijn manier”. Ik heb in ieder geval mijn studie weer opgepakt. Ik ga 2 x in de week naar school om mijn HBO-Bedrijfseconomie diploma te halen. Ik heb sterk het idee dat we niet lang bij elkaar gaan blijven. Dat doet mij ontzettend veel pijn, omdat ik sterk genoeg ga moeten zijn om mijn kinderen op te vangen. Daar denkt hij helemaal niet over na en wat voor een impact het kan hebben op hun.
Ik heb ook met hem gesproken over een psycholoog en hij wilt wel gaan, maar met de bedoeling om mij te bewijzen dat ik verkeerd denk. Ik kan me niet voorstellen dat iemand zo laks om kan gaan met zijn gezin.
Nogmaals bedankt. Gr, MC
Brammetje

25-01-2009 19:51

Als ik dit lees kan je dat meisje nauwelijks verwijten wat ze doet want ze leert van haar vader de "verdeel en heersmentaliteit.
Dat het je veel verdriet doet is goed te begrijpen.
Hoe zie jij een nieuwe start ? Dat dat zomaar vanzelf gaat in een ander huis ?
Je vriend is niet van plan om ook maar iets te veranderen. Dat zegt hij je klip en klaar.
Jij bent inmiddels ziek van de relatie. Dat is het een alarmsignaal ! !
Hoe slecht is het wel niet voor je kinderen als hun moeder er zo beroerd aan toe is?
Dring erop aan dat hij mee gaat naar gezinstherapie. Verder niet discussieren over de verwachtingen , dat merkt hij wel .
Je lijkt mij inderdaad een verstandige en sterke vrouw.
Het verdriet kan een ander niet van je wegnemen, dat is er en daar moet je doorheen.
Vroeg of laat hebben wij allemaal met verlies te maken.
Kom op voor een goed leven voor jou en je kinderen , je bent het waard.
Sterkte.
MC

25-01-2009 20:56

Hi Brammetje,
Het punt is dat ik gewoon weet dat een nieuwe start en een ander huis niet veel gaat veranderen. Ik durf zelfs te voorspellen dat het hetzelfde blijft, maar toch blijf ik hopen. Af en toe vraag ik me af als ik dom of stom ben. Waarom ga ik de strijd in mijn eentje aan terwijl ik weet dat hij en ik dat samen moeten doen. Waarom doe ik mijn uiterste best om zijn ogen te openen als hij dat zelf niet wil? Waarom ben ik niet sterk genoeg om te zeggen genoeg is genoeg en daardoor mijn energie bespaar en beter kan gebruiken voor mijn kinderen. We hebben ontzettende lieve kinderen en als ik naar ze kijk dan vraag ik me af als ik dan werkelijk alles heb geprobeerd?
Ik denk dat mijn grootste angst is dat mijn kinderen mij later gaan verwijten dat ik toch niet hard genoeg mijn best heb gedaan.
Ik heb ook inderdaad in het verleden haar nooit verweten voor haar gedrag, omdat het normaal gedrag is voor een tiener. De een is wat lastiger dan de ander. Zij is nou eenmaal eentje die wat lastiger is geweest. Nu dat ze bijna 18 is, denk ik dat ze het bewust doet. Ik heb altijd tegen mijn vriend gezegd dat ze mij niet zal respecteren, omdat hij haar de gelegenheid/ruimte/goedkeuring geeft om dat niet te doen.
Het laatste wat ik inderdaad ga proberen is gezinstherapie. Ik hou ook een dagboek bij en die mogen mijn kinderen later dan lezen als het ze begint bezig te houden. Mijn gouden regel in mijn dagboek is dat ik hun vader niet als een slechte man afschilder. Die conclusie mogen ze zelf trekken als ze lezen wat ik allemaal heb meegemaakt en heb geprobeerd.
Ik ben blij met je steun en medeleven.
Gr, MC
Brammetje

26-01-2009 15:45

Waarom doe je het alleen ?
Omdat hij niet mee doet.
Waarom blijf je proberen ?
Omdat je niet bij het eerste zuchtje tegenwind omvalt.
Waarom ben je niet sterk genoeg om……etc
Omdat het een proces is waarin je langzaam onder ogen gaat zien wat er mis is in jullie relatie en omdat het moed vraagt en pijn doet om drastische stappen te nemen.
Heb je familie of vrienden die je kunnen steunen?
azalaia

26-01-2009 18:37

Vraag je niet meer af : ‘waarom…’ maar onderneem actie, is veel beter, want de maat is vol.
Uiteindelijk zul je er sterker uitkomen voor jou en je 2 kinderen en ze zullen je niets verwijten later, maar grijp dan wel in.
azalaia

Stiefdochter is niet dom

MC

Brammetje

azalaia

MC

Brammetje

MC

Brammetje

azalaia