Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's
Tina
Ik zit met een heel groot probleem, en ik zie het eigenlijk helemaal niet meer zitten.
Niet dat ik mezelf wat aan wil doen, dat zeker niet, maar ik heb steeds het gevoel dat ik degene ben, die het fout doet en ook word mij dat verweten.
Natuurlijk heb ik mijn woordje ook klaar, maar als je opgegroeid bent met nog een broer die niks kwaad doet in de ogen van mijn vader en soms ook mijn moeder, word je daar best onzeker van en ben ik daar wat mondiger door geworden, om mij te kunnen verdedigen.
Het is voor mij best moeilijk een verhaal neer te zetten, omdat ik niet zo snel mijn
problemen bij anderen neerleg.
ik vertrouw gewoon niet zoveel mensen, maar probeer het nu toch, omdat ik dit niet langer volhoud, en hoop dat er iemand is hier die dit ook kent of weet hoe ik dit voor mij wat dragelijker kan maken, of mij wat tips kan geven, hoe ik mijn leven wat positiever ga zien, wat nu voel ik mij steeds ongelukkiger worden, bang om in het storten.
Ik ben 23 jaar, heb werk, mijn ouders hebben allebei een baan. Maar ze drinken ook allebei, en altijd als ze net uit het werk komen. Als ik dan thuis kom, is hun stemming anders. Vooral bij mijn vader. Hij probeert mij vaak uit te lokken, en weet ook heel goed dat ik daar op reageer. Ik word dan boos, woedend en vooral als hij iets zegt, wat helemaal nergens op slaat, barst vaak de bom in huis. Maar ook als hij niet drinkt, zegt hij vaak woorden tegen mij die mij boos maken.
Mijn moeder staat bijna altijd achter mijn vader, ook al weet ze dat mijn vader iets heeft gezegd tegen mij wat niet door de beugel kan, maar niet dat ze zegt, dat mijn vader de schuldige is, als de bom weer eens barst in huis.
Maar ze zijn ook met alles zo besluitloos. Er komt weinig familie over de vloer, en eigenlijk gaan ze liever helemaal niet naar familie toe. Het zijn vaak de verjaardagen of een uitje dat ze daar naar toe gaan.
Ik probeer dan hun te motiveren dat wel te doen, maar als ik het dan bijna zover geregeld heb, besluiten ze toch niet te gaan, of weten ze niet hoe laat ze gaan.
Mijn ouders zijn niet altijd zo, ze zijn ook heel zorgzaam, of lavenloos van de drank, maar op het laatste moment gaat het dan niet door, en of ik
zeg er dan wat van, en gaat mijn vader mij weer van alles verwijten, dat ik me
niet met alles moet bemoeien.
Ik ben van nature best verlegen, maar altijd heel eerlijk en direct naar mensen toe. De meeste mensen zijn dat niet gewend, en daar ondervind ik ook veel last van.
Op het werk voel ik mij nu ook niet goed, en gevolg dat ik ook chagrijnig naar
collega's ben.
Nu zou ik graag zo het huis uitgaan, maar ik kan nog niet uit huis, te weinig geld, en waar ik woon, is het gewoon heel moeilijk een woning te krijgen, laat staan een kamer.
Als mijn broer met zijn vriendin bij ons komt, gaan ze altijd mij lopen pushen. Ze weten dat ik daar heel gevoelig voor ben.
Waarom moeten ze altijd mij hebben. Mijn vader ziet gewoon niet dat ik van binnen kapot gaat daaraan. Nu op mijn werk, gaat het ook niet lekker van deze toestand. En dit gaat eigenlijk al jaren zo. Omdat ik toch altijd alles fout doe, geef
ik hun vaak een leuk cadeau, in de hoop dat ze wat aardiger voor mij zijn, maar ook dit ben ik nu zat..Ik ben zo verdrietig,
en wat ik ook doe, ik word zo onzeker van deze hele situatie, en ik kan ook moeilijk contact maken met anderen, er zit heel verdriet in mij, en vroeger was ik veel vrolijker..
Als ik een feestje heb en ik kan niet met de bus naar huis, vertikken ze het mij op te halen, mijn broer vroeger, daar stonden ze altijd klaar voor.
En het ergste van alles is, als er ruzie is. Dan is mijn vader boos, ik ben boos, mijn moeder verdrietig. En er word ook
helemaal niks uitgepraat. De volgende dag, gaan we met zijn allen weer door, en als ik dan vraag aan mijn moeder, waarom pa helemaal niks zegt, kijkt ze me aan, en weet eigenlijk niks te zeggen.
Wat moet ik doen, kan niet uit huis, daar heb ik het geld niet voor, en wie heeft dit ook meegemaakt.
groetjes
Tina
