zorgen om zoon

Willie

07-02-2009 03:44

Onze zoon is 20. We hebben ook een dochter van 23.
Onze zoon heeft sedert de eerste klas middelbare school heel veel moeite met leren, concentreren, dingen afmaken, volhouden voltooien enz. In die middelbare schooltijd gediagnostiseerd ADHD-er, begeleiding psychiater + medicijnen. Eigenlijk hielp niks want uiteindelijk heeft hij z'n school voortijdig afgebroken na een periode van veel drugsgebruik en spijbelen. Hij heeft wel zelf de energie destijds opgebracht om te stoppen met het drugsgebruik en heeft toen een nieuwe weg ingeslagen met een MBO opleiding in de voertuigtechniek. Goede stageplek waar ze hem wel zagen zitten, maar ondertussen zit hij daar weer 3 jaar, heeft er eigenlijk geen zin meer in, rond z'n opleiding niet af (kan t niet opbrengen om examen te doen) en wil weer wat anders beginnen. Wat? Dat weet hij niet.
Assesment gedaan bij het ROC, gaf allerlei prachtige kansen en aanbevelingen, hij blij, wij ook, maar er gebeurt weer helemaal niets.
Dit alles leidt tot bijna dagelijkse aanvaringen.
Positief is dat hij hard werkt, dat zeker!
Negatief is dat hij t geld direct kwijt raakt, nu niet meer aan drugs maar wel aan games, drank, cafébezoek, gokken, meisjes enz.
Conflicten thuis tussen mijn man en mij zijn dat mijn man graag zag dat er toch wat meer actie van hem uit zou gaan. Dat hij kon aantonen dat hij in staat is in de toekomst voor zichzelf te zorgen.
Ik ben het daar mee eens maar zie ook dat we misschien op een andere manier moeten communiceren met hem (weet echt niet meer hoe) om iets bij hem los te maken.
En wat doet onze zoon? Hij komt na t werk thuis, eet mee, is vriendelijk in de conversatie en gaat vervolgens de rest van de 24 uur naar t huis van z'n vriendin (die 15 is en waar hij hartelijk wordt ontvangen en mag slapen met dit meisje, ik snap het niet meer hoor). Zodra we hem confronteren met z'n gedrag gaat hij weg “want er is een negatieve sfeer in huis”.
Lieve lezer, help ons eens, verplaats je eens in ons huis en geef ons wat tips en adviezen hoe we verder moeten.
azalaia

07-02-2009 18:02

Jullie zoon is 20, en wordt het dan geen tijd dat hij op eigen benen gaat staan.
Laat hij een kamer ergens gaan zoeken waar hij kan bewijzen dat hij wel zelfstandig zijn leven kan opbouwen, hij dingen zelf moet gaan regelen, zijn eten en drinken, de huur uit werk, enz. enz.
Dan is hij uit de ‘vervelende’ sfeer thuis en krijgt hij de kans om zijn leven in eigen hand te nemen.
azalaia
Collie

07-02-2009 20:27

“Positief is dat hij hard werkt, dat zeker!”
“En wat doet onze zoon? Hij komt na t werk thuis, eet mee, is vriendelijk in de conversatie en gaat vervolgens de rest van de 24 uur naar t huis van z'n vriendin”
Wat verwacht je nog meer, van een jongen die zo te lezen weinig verantwoordelijkheden heeft in zijn leven op dit moment, behalve zijn werk???
Uiteindelijk zijn jullie het, die dit leven voor hem mogelijk maken en er blijkbaar voor zorgen dat hij op deze manier met zn geld om kan gaan, zijn eigen wasje vermoedelijk schoon en gestreken uit de kast kan trekken, aan kan schuiven aan een gedekte tafel waar moeders gezorgd heeft voor een gezonde maaltijd… maar daar maak je geen volwassen mensen mee.
Zijn vriendinnetje mag, ook in mijn ogen, dan nog te jong zijn, hoe de ouders van dat meisje omgaan met hun dochter is aan hen, daarover hoef jij niet te oordelen.
Je zoon is meerderjarig, hij gedraagt zich, zoals ik het lees, helemaal zo gek nog niet…
Misschien wordt het inderdaad tijd, dat hij op eigen benen gaat staan, zijn eigen kostje bij elkaar moet scharrelen…
Martin

10-02-2009 15:15

Hoi Willy,
Ik probeer even de kern eruit te halen: Je maakt je zorgen of je zoon binnenkort wel op eigen benen kan staan; voor zichzelf kan zorgen. De redenen daarvan zijn voornamelijk dat hij niet constructief met zijn opleiding/werk bezig is en dat veel van zijn geld opgaat aan dingen die verslavend zijn.
Tja, wat het laatste betreft: Helaas zijn er genoeg voorbeelden waarbij deze verslavingsgedragingen er inderdaad ervoor kunnen zorgen dat iemand niet op eigen benen kan komen te staan.
Maar helaas: Jullie zoon is twintig jaar en zich waarschijnlijk bewust van wat de consequenties van verslavend gedrag kunnen zijn en wat het niet afronden van een opleiding voor consequenties kan hebben. Dus in gesprekken hoef je hem daar niet meer bewust van te maken. Dat weet hij waarschijnlijk wel. Volgens mij moet je accepteren dat hij zelf stappen moet ondernemen om dingen te veranderen. Stel dat je jongen uit schuldgevoel/om jullie een plezier te doen constructief aan zijn toekomst gaat werken en niet vanuit eigen motivatie, zal hij het niet lang volhouden. Bovendien moet je je ook afvragen in hoeverre de verantwoordelijkheid nog bij jullie ligt. De jongen is 20 jaar.
Een kleine geruststelling. Op zich is het niet zo vreemd dat jongens van rond de twintig wat meer drinken, experimenteren met drugs en de brui geven aan hun studie/werk(en dat doet hij nog niet eens). In de meeste gevallen komt dat uiteindelijk wel goed. Ik ken bijvoorbeeld genoeg studenten die tien jaar aan de universiteit gestudeerd hebben voordat ze afstudeerden en gewoon een goeie baan kregen. Daarbij is het op zich ook niet heel vreemd dat een jongen van 20 vaak bij zijn vriendin is en wat minder vaak thuis is dan vroeger. Maar goed, helaas zijn er ook andere gevallen bekend en dat is eng, dat snap ik.
Ik denk dat als je teveel probeert je kind te beinvloeden dat het eerder averechts zou werken. Ik zou een stapje achteruit doen, maar alles wel goed in de gaten blijven houden. Als de sfeer in huis niet meer te houden is en er geen afspraken met hem te maken zijn, moet je misschien overwegen om hem een eigen woonruimte te laten zoeken.
Maar vooralsnog: De verantwoordelijkheid is de zijne en die kan hij alleen zelf gaan voelen als jullie hem niet steeds van die verantwoordelijkheid bewust maken.
Take care,
Martin
Brammetje

10-02-2009 15:56

Dagelijkse confrontaties thuis ?
daar ben je mede verantwoordelijk voor.
Hij ontwijkt jullie ?
Zou jij dat ook niet doen als je weet dat je ouders je steeds op je nek zitten ?
Zo maak je dat zijn ouders zijn vijanden worden . Met voortdurende kritiek is niemand in staat tot positieve verandering.
Neem eens een pauze, neem de situatie (voor een tijdje) zoals hij is.
Laat hem zich welkom voelen bij zijn ouders. Dat willen wij toch allemaal ?
Bedenk samen met je man een manier om constructieve gesprekken te hebben met hem.
Laat hem weten dat je hem een goede toekomst wenst, dat je een beetje bezorgd bent. Vraag hem naar zijn mening hierover en laat hem dan praten en luister . Onderbreek hem niet met kritiek of met jullie visie.
Jullie kunnen samen een plan maken zodat hij vast kan wennen aan zelfstandig worden. Bv door hem kostgeld te laten betalen voor eten, verwarming etc. Door hem te laten zien welke bedragen jullie daarvoor betalen.
Hij is een jonge man, bespreek de zaken op zijn niveau . Laat hem weten dat hij bij jullie terecht kan, zich veilig kan voelen.
Je kan zijn toekomst niet bepalen, je kan hem wel helpen een zelfstandig , goed mens te worden.
Door liefde, niet door afwijzing.
Neem voorlopig een pauze , dat zal jullie allemaal goed doen.

zorgen om zoon

Willie

azalaia

Collie

Martin

Brammetje