psychologie.startpagina.nl

mijn man durft mijn kinderen niet aan te raken

  • Anonymous avatar

    Ellen

    Ik heb het volgende probleem: ik ben getrouwd met een lieve man en samen hebben we 2 fijne dochters van 17 en 13 jaar. We vormen een gelukkig, harmonieus gezin. Alleen heeft mijn man moeite om onze dochters aan te halen. Hij geeft ze wel een klein kusje ‘s morgens bij het weggaan en ’s avonds voor het naar bed gaan maar hij zal ze nooit aanhalen, een aai over hun bol geven, ze tegen zich aandrukken, of zomaar een lief aaitje o.i.d. Hij houdt wel heel veel van ze maar weet zich totaal geen houding te geven. Ik ben zelf heel aanhankelijk en aanrakingen tussen ons samen gaan dan ook voornamelijk van mij uit. Hij raakt mij ook nooit zomaar aan. Toch hebben we een goed huwelijk. Ik kan hem zelf aanraken of zomaar zoenen o.i.d. maar mijn dochters doen dat natuurlijk niet. Toch zijn ook zij heel gek op hun vader. Maar iedere keer als ik zie dat hij ze een kusje geeft en verder helemaal niks (ook niet als ze een paar dagen uit logeren gaan o.i.d.) doet mij dat echt heel veel pijn. Ik heb dit al heel vaak met hem besproken en geopperd dat hij maar in therapie moet gaan want zelf lukt het hem niet om te veranderen. Zou er een therapie zijn die voor dit soort problemen geschikt is of denken jullie dat er ook een andere oplossing is? Het houdt mij echt heel erg bezig, ik merk ook aan mijn jongste dochter die wel van knuffelen houdt dat ze het ook wel weinig vindt en dan een beetje ongemakkelijk om hem heen draalt. Ik knuffel haar dan nog maar eens extra terwijl de tranen in mijn ogen springen. Ik zou zo graag, vooral voor de kinderen, willen dat hij wat aanhankelijker wordt! Zo'n kusje is gewoon heel plichtmatig. Hebben jullie ideeën hoe ik hem zou kunnen helpen?

    Alvast bedankt voor je reactie!

  • Anonymous avatar

    Collie

    Je zou hem in mijn ogen het beste helpen, door hem te accepteren zoals hij is, een liefdevolle man en vader die echter niet zo'n knuffelaar is.

    In feite is er helemaal geen probleem, zoals je zelf al zegt, ook jouw volwassen relatie met hem is helemaal prima, alleen is je man niet zo'n knuffelaar.

    Het probleem, speelt zich dus in feite enkel af in je eigen hoofd; jíj vindt dat je man niet aan bepaalde eisen voldoet, maar het zijn wel eisen die je zélf stelt.

    Vermoedelijk heeft je man andere manieren om zijn liefde en waardering te uiten, andere dan door te zoenen of te knuffelen… maar je bent nu zó gefixeerd op dat geknuffel, dat je misschien niet eens meer ziet hoe de waardering van je man en vader van je kinders er uit ziet…

    Natuurlijk is het wel goed om hier met je man over te praten, maar zeker niet in de vorm van verwijten of op een manier waaruit blijkt dat jij vindt dat het niet ‘goed genoeg’ is… daarmee veroordeel je iets, wat niet veroordeeld hoeft te worden en maak je de afstand die je man misschien soms neemt, ook naar zijn dochters, alleen maar groter.

  • Anonymous avatar

    Brammetje

    Count your blessings.

  • Anonymous avatar

    Milenka

    Vaak kan dit probleem bij je man al in het verleden liggen,als hij nooit geknuffeld en zich niet veilig of nooit beschermd heeft gevoeld bv door zijn ouders,kan hij dat ook niet geven in je relatie,omdat hij het nooit geleerd heeft,dit noemen ze emotionele verwaarlozing,vaak gaat dit gepaard met bescheidenheid,verlegen en vaak ook onzekerheid,hier zijn goede therapieen voor,eigenlijk is het dat wat ze hem aangeleerd hebben,af te leren.En zelf kleur er aan te geven,zodat het voor hem als een grote verrijking kan worden ervaren,hij moet het natuurlijk wel zelf willen. Veel succes. Gr.Milenka

  • Anonymous avatar

    Collie

    Waarom noem je het niet knuffelen een probleem?

    Natuurlijk, het kán een probleem zijn, als de vader het zelf als een probleem ervaart, maar dat lees in nergens in het bericht.

    En het kán door emotionele verwaarlozing ontstaan maar het is veel vaker simpelweg een kwestie van aanleg…

    Mijn kleindochter, maar ook mn zoon, waren vanaf de dag van hun geboorte al geen knuffelaars, het zijn meer ‘gooi en smijt kinderen’… je weet wel, die veel meer plezier beleven aan wilde spelletjes, dan aan een potje knuffelen, beiden vinden dat op een of andere manier stikbenauwend en wringen zich dan los… als je gaat zwieren en zwaaien, boven je hoofd houden, dan is het schateren en genieten… en dat heeft níks met emotionele verwaarlozing te maken.

  • Anonymous avatar

    Martin

    Hallo Ellen,

    Ik denk dat therapie geen goede optie is, omdat je man om deze reden waarschijnlijk niet aan een stoornis lijdt.

    Het kan weleens vervelend zijn dat hij wat minder aanhankelijk is dan de rest, maar mensen hebben verschillende manieren om hun liefde te uiten. Dan kunnen ze aangeleerd hebben in gezinnen waarin er weinig fysiek contact is geweest. Dat wil niet zeggen dat dat gezonder/ongezonder is.

    In mijn familie is er ook niet veel sprake van heel veel fysiek contact behalve drie zoenen. Ik heb daar nooit problemen mee gehad, want we weten wel van elkaar dat we onzettend veel van elkaar houden.

    Ik denk dat dit een kwestie van accepteren is en zoals Brammetje zegt: Count your blessings. Ondanks alles heb je een goed huwelijk en twee kinderen die het goed gaat.

    Richt je daarop.

  • Anonymous avatar

    wana

    Ik kom ook uit een niet-knuffel gezin.

    Toen ik hier zelf bewust van werd ben ik het meer gaan doen en met mijn partner is het geen probleem.

    Ik knuffel mijn ouders bewust,ook al krijg ik weinig tot niets terug “alsof je een plank omarmd” heeft mijn partner wel eens gezegd,die het zelfs pijnlijk vond om dat te zien.

    Ik weet dat ze het wel waarderen maar niet kunnen uiten,ik omarm ze en zit als volwassene soms zelfs even op schoot,wel met een ‘moet dat nou?!’ Maar het kan nog en ik doe het.

    Ik zou het met mn dochters erover hebben en door die openheid (niet iedereen is klef,zouden ze bij mij thuis omschrijven) het leren te accepteren.

    Dat onuitgesprokene kan je - zeker als puber- erg op het verkeerde been zetten,wéten en horen dat het om niet kunnen gaat ipv niet willen is van levensbelang.Ook voor je meiden hun eigenliefde en waarde.

    Langzaamaan merk ik aan mn vader dat hij het wel degelijk fijn vind en dat hij met het klimmen van de jaren ook iets emotioneler wordt,al kan hij dat maar moeilijk uiten.

    Mijn moeder weet dat ik het belangrijk vindt en doet bewust bij aankomst en afscheid erg haar best maar het blijft een statische houdgreep.

    Toch waardeer ik het en zie het echt als niet kunnen.

    Zelf ben ik iets verder maar ben met vrienden en bekenden toch ook zo houterig,gewoon omdat het niet vanzelf gaat en me toch opgelaten voel.

    Heet meest ongemakkelijk is met mijn eigen broer en zus, dat is dubbel ongemak en voelbaar,al doe ik mn best en compenseer dit met lieve brieven,kaarten en mail/msn..