Tja, sorry, ik blijf vinden dat er adviezen worden gegeven en uitspraken worden gedaan die op basis van een verhaal gewoonweg niet gedaan kunnen worden. Tuurlijk is geweld zorgelijk, maar of je drastische maatregelen m o e t nemen, dat kan alleen jij bepalen op basis van alles wat je weet. Niemand hier op dit forum op basis van een kort verhaal; de ‘radicale oplossingen’ die hier vaak gepresenteerd worden als ‘de enige oplossing’ kan IN SOMMIGE GEVALLEN meer kwaad dan goed doen. Wel kunnen we gewoon reageren op je verhaal.
Christa: Allereerst: Je doet iets voor die jongen wat waarschijnlijk menigeen niet had gedaan, wat ik sowieso heel tof van je vind! Dat allereerst!
Geweld in een relatie moet je natuurlijk nooit of te nimmer toestaan. Maar wat ik uit je verhaal opmaak is dat de jongen inziet dat hij verschrikkelijk fout is geweest, dat je dochter het (gelukkig) ook niet zomaar heeft genomen en dat er nu maatregelen moeten worden genomen voor evt. hulp voor die jongen.
Je vertelt over de jongen dat hij uit een andere cultuur terecht komt. Die verschillen moet je niet onderschatten, maar daardoor is het moeilijk uit te maken of zijn jaloezie met geweld als gevolg in zijn cultuur als ‘gerechtvaardigd’ wordt beschouwd, of dat de jongen psychische problemen heeft of dat het een eenmalig incident is geweest.
In tegenstelling tot wat er hier gezegd wordt, is het daarom ook helemaal niet zo voor de hand liggend dat de jongen uit huis getrapt is omdat hij onhandelbaar zou zijn. Ik ken helaas jongens in eenzelfde situatie, omdat ze homoseksueel zijn en om die reden het huis uit zijn getrapt. Hij kan dus ‘onhandelbaar’ zijn voor zijn ouders omdat hij dingen doet die wel in deze cultuur, maar niet in de andere cultuur door de beugel kunnen.
Boven alles: Sta het geen tweede keer toe, losstaand van wat de reden is. Als hij nog een keer tot geweld overgaat, dan moet je dochter haar eigen grenzen bewaken en afstand van hem gaan nemen. Bij een tweede keer zal het probleem van hem wat groter zijn, maar daar mogen zowel jij als je dochter er niet onder lijden.
Het is inderdaad goed da thij op kamers gaat en voor zichzelf gaat zorgen, dus stimuleer dat ook, maar het stellen van een grens moet je vooral leggen op basis van zijn gedrag, en niet op bais van tijd, zoals Azalia zegt, vind ik. Een tijdslimiet van twee maanden hoef je niet aan te houden(dat legt alleen nog maar meer druk op de ketel), maar laat het verblijf in jouw huis erop gericht zijn dat het ‘tijdelijk’ is.
En HIJ moet werken aan zijn gedrag. Onafhankelijk van wat de oorzaak ervan is, kun je altijd naar ene eerstelijns psycholoog via de huisarts.
Sterkte.