Gevangen in je lichaam

• 

  Jane Doe

  21-11-2009 13:29

  Hallo beste mensen,

  Ik ben nu 25 en vraag me af wat of waarom ik zo ben..

  Ik kan tot mijn grote schaamte niet ‘tegen’ mensen. Het klinkt raar maar ik heb niets met ze, het gevoel dat veel mensen mij geven beangstigt en irriteerd me, het haalt me uit mijn concentratie op het werk met name. Alleen als ik in mijn straatje mag praten en de ander vind dat ook interessant klikt het voor een tijdje daarna verwaterd het contact. Ik heb dus grote moeite met sociaal zijn en met koetjes en kalfjes gesprekken. Ik lig niet goed in groepen, heb liever 1 op 1 contact en als ik het voor het kiezen had werkte ik liever niet en bleef ik de hele dag huis want dan heb ik rust. Het leven is werkelijk zo overbelastend voor. Je kent de term hooggevoeligheid wel, wel bij mij is dit in het extreme. Niet zomaar even hooggevoelig. Het belemmert mij in alls Ik kan niet functioneren dit is altijd zo al geweest, maar ik houd mijn mond dicht. Niemand weet van mijn kwelling ik heb nog nooit iemand gehoord met hetzelfde probleem. Ik denk ook heel veel en heel snel maar ik kan me niet uitten dat voelt alsof mijn lichaam binnenste buiten wordt gekeerd. Ik ben gevangen.. in mijn eigen lichaam!!! Help wat is dit?

  Groetjes Jane

  Rapporteren
• 

  Brammetje

  21-11-2009 19:16

  Je ziet het op de televisie wel vaker. Mensen, meestal mannen, die helemaal teruggetrokken leven. Je bent niet de enige. Een moeilijkheid is dat jij in dienstverband werkt.

  Heb je niet de mogelijkheid om voor jezelf te werken of bij een kleine zelfstandige met weinig werknemers ?

  Heb je er nog nooit met een deskundige over gesproken ? Het doet mij ook een beetje denken aan een vorm van autisme.

  Onderstaand een verslag van iemand die er ervaring mee heeft en zinnige dingen over zegt.

  http://www.carolinabont.nl/hoogsensitiviteit-als-kracht-inleiding-hooggevoelig-zijn.php

  Rapporteren
• 

  Jane Doe

  22-11-2009 17:06

  Hallo Brammetje,

  Ik herken inderdaad het woord autisme, ik kan me vaak heel goed specialiseren zeg maar uitkammen, het uitdiepen van dingen zelfs emoties enz.. maar ik kan er verder niets meer het blijft ‘binnen’ Mijn moeder en mijn zus en een ex hebben mij wel eens verteld het zou mij niets verbazen als.. Als dat zo is dan is autisme niet wat het lijkt en zijn veel mensen met autisme juist heel gevoelig welliswaar op een onbewust level maar kunnen ze dus niet de juiste connecties maken om het juist te plaatsen of te uitten te ‘communiceren’ want van binnen ben ik best tot veel in staat en grapjes snap ik ook. Maar ik ben en blijf een vreemde voor mijn collega's en heb tot op heden nog nooit een baan lang kunnen uitvoeren. Door onbegrip vaak ontslagen of deels weggepest of eigen keuze te gaan. Het is een drama, Het zal nooit veranderen het probleem is in die mate aanwezig. Ik kan wel leren maar spontaan zal ik nooit meer worden veels te overbelastend, ik weet niet meer wat ik moet doen ik zit elke dag overspannen thuis het weekend heb ik nodig om slapend door te brengen of op het internet, rust. Ik wil me laten diagnosticeren maar voor mijn gevoel ben ik aan mijn uiterlijk te zien anders dan andere autisten. Ik kan het kortdurend verbloemen. Ik lijk heel leuk en heb ook gekke ideeen. maar liever niet, saai is saai maar noodzaak. Ik zou willen dat iemand dit begreep en HSP is het maar bij mij is het meer ik heb ook gilles en add ik ga me laten onderzoeken, weet iemand hoe ik die therapeut moet inlichten?

  Groetjes Jane

  Rapporteren
• 

  Martine

  04-06-2020 22:06

  Hallo,

  Ik heb zo ongeveer hetzelfde wat jij beschrijft. Geen drukte kunnen verdragen, liefst ook 1 op 1 contact. Ik houd ook niet van het koetjes en kalfjes gedoe, alhoewel er is bij mij een uitzondering. Het is veilig en blijft op de oppervlakte. Te diep gaan beangstigd mij. Als ik iets voel opkomen van pijn, verdriet en de behoefte om het te uiten, lijkt het alsof ik binnenste buiten wordt gekeerd en alle miserie eruit gaat komen. Heel raar gevoel en beangstigend ook. Ik kan het niet uiten. Het is net alsof mijn lichaam een automatische rem erop zet.

  Dus blijf ik ermee zitten.

  Ik denk ook dat weinig psychiaters en psychologen er echt iets van kennen en mij of iemand anders kunnen helpen.

  Dus ik denk dat ik er alleen voorsta.

  Hoe leef je hiermee?

  Rapporteren