Depressief?

Cindy

17-02-2010 15:57

Ik vraag me af wat er met mij aan de hand is. Ik heb op jullie website gekeken en er zijn een aantal dingen die ik bij mezelf kan plaatsen. Ik heb ontzettende last van angst, ben lusteloos, elke nacht slaap ik slecht waardoor ik overdag niet vooruit te branden ben. Om de zoveel minuten moet ik naar buiten kijken of er “iets anders” aan de straat is, het slaat werkelijk waar nergens op. Ik ben nooit zo geweest. Vorig jaar juni heb ik mijn baan verloren vanwege de recessie, vrij kort daarna werd mijn moeder ernstig ziek, zo ziek dat ze met spoed werd opgenomen op de IC en in kunstmatige slaap werd gebracht en aan de beademing. Uiteindelijk bleek dat ze een lekkende hartklep had en een zware operatie nodig had. Deze vond plaats in september. Ik heb 2 zussen, 1 buiten de stad en 1 hier in Amersfoort. De laatste is getrouwd. Mijn zus en haar man wilde direct mijn andere zus buitenspel zetten, wilde de rekening van mijn moeder leegtrekken en vonden dat de artsen maar alle apparatuur stil moesten zetten. Uiteraard is dit alles niet gebeurd. Ze hebben tevens in die periode flink achter mijn rug om zitten praten, ik was niet te vertrouwen enz. Vanaf het moment dat het slecht ging met mijn moeder ben ik degene geweest die alles regelde, de huisarts, de huisartenpost, het ziekenhuis noem maar op. Haar helpen met huishouden, boodschappen doen, de was doen. Beide zussen hebben nooit 1 vinger voor haar uitgestoken in die periode, omdat ze vonden dat mijn moeder zich niet moest aanstellen, ze had een verwaarloosde verkoudheid, en dus was het haar eigen schuld. Mijn zussen heb ik sinds september niet meer gezien of gesproken. Het lijkt wel of ze me doodzwijgen, zelfs met m'n verjaardag niets gehoord, niets met oud&nieuw. Destijds heb ik mij vanwege het bovenstaande teruggetrokken uit de arbeidsmarkt. En in augustus ben ik weer actief op zoek gegaan naar een baan. Deze heb ik tot op heden nog steeds niet kunnen vinden. Ik heb onsamenhangende gedachtes, van de hak op de tak, ik heb totaal geen innerlijke rust meer, en zelfs nu, nu ik dit mailtje aan het maken ben, springen de tranen in mijn ogen. Ik voel me alleen, ik sta overal alleen voor. Ik heb niet genoeg geld om m'n rekeningen te betalen, ben bang dat ik alles kwijtraak. Ik weet niet meer wat ik kan/moet doen om uit deze staat te komen. Ik zou zo graag m'n innerlijke rust weer terug willen hebben. Maar op dit moment heb ik zo ontzettend veel zorgen, dat ik het echt niet meer weet. En dit alleen wat het afgelopen jaar is gebeurd.. Normaal gesproken sta ik super positief in het leven, maar ik ben nu echt een gebroken vrouw.
Max

17-02-2010 18:33

Hallo Cindy,
Aangezien je in je titel toch een vraagteken hebt staan, voel ik mij vrij om toch even te reageren.
Als ik jouw verhaal lees dan kan ik mij goed voorstellen dat je op dit moment overbelast bent. Je hebt ook heel wat voor je kiezen gekregen, dus dat is geen schande. En je staat er ook nog alleen voor. Tenminste ik lees niets over een eventuele partner. (Hoe zit het trouwens met overig sociaal netwerk? Kun je daar niet een beetje steun vinden?)
Een overbelasting kan leiden naar een depressie. Dus mijn eerste voorstel aan jou is dat je hulp zoekt. Je staat er niet alleen voor. Veel mensen hebben een depressie. Het is ook een ingewikkelde tijd. Ga naar je huisarts en maak het daar bespreekbaar.
Ik heb nog een tip;
Ik lees dat je op praktisch (financieel) vlak ook enkele problemen ervaart op het moment. Mocht je betalingsachterstand krijgen, benader de partij aktief. Bel ze op, leg je probleem uit. Vaak valt er dan wel iets te regelen (betalingsregeling). Deze dingen in ieder geval niet negeren (post niet openen ofzo).
Vergeef mij mijn vrijheid.
Sterkte en wijsheid
Max
Cindy

17-02-2010 19:26

Hoi Max,
Ik ben al blij dat ik een reactie krijg! Ik heb inderdaad achterstanden, en ik heb mensen benaderd. Maar ik heb het gevoel dat elke dag dat ik zo leef als nu, er één te veel is, niemand zou zo moeten leven.
Steun van familie.. daar hoef ik niet op te rekenen. Een partner heb ik niet, dan was het waarschijnlijk nooit zover gekomen met me. Overig sociaal netwerk.. tja wat kan ik zeggen.. als ik zelf een week even niets van me laat horen, dan voelen zij zich ook niet geroepen om contact met mij op te nemen.
Als ik een kwartje kreeg voor elke keer dat iemand tegen mij zei, ik bel je vanmiddag, dan was ik nu een rijk vrouw geweest.
De enige interesse die ik krijg van anderen is als ze willen weten hoe het nu met mijn moeder gaat. Waar ik overigens afgelopen zondag weer mee op de SEH zat. Gelukkig niets ernstigs met haar, maar toch.. je bent zo weer een dag kwijt. Net op het moment dat ik denk: nu pak ik alles aan, en ga ik aan de slag, en mezelf kan dwingen om ergens de energie vandaan te halen, gebeurd er weer wat met mijn moeder en kan ik weer opdraven. Begrijp me niet verkeerd hoor, ik houd van mijn moeder en zal te allen tijde voor haar klaar staan, maar ik ga nu zelf heel erg ten onder, en ik kan het haar niet eens vertellen.
Iedereen zegt dat ik naar de huisarts moet, en ik wil heel graag, echt waar, maar ik kan me er niet toe zetten om het te doen. Alles voor een ander, das geen probleem voor mij, dan sta ik vooraan, en ik regel alles wel. Maar nu, nu dat ik echt voor mezelf op moet komen, en mezelf hieruit moet trekken, dat lukt me niet.
Hoe kan ik een bepaald gedrag waar ik al dertig mee leef, binnen een week omgooien? Zodat ik het heft weer in handen kan nemen, en weer daadkrachtig voor mezelf kan zijn?
Ik hoop dat je hier ook wijsheid in hebt, Max.
Saskia

17-02-2010 20:14

Woon je in Amsterdam ? Dan ga ik met je mee naar de dokter.
Max

17-02-2010 20:19

Hoi Cindy,
Ik lees je bericht en realiseer mij dat jij al een heel leven achter je hebt. Dat je gemaakt heeft tot wat je nu bent. Dat is niet verkeerd. Je zorgt voor je moeder. Dat is een nobele eigenschap.
Echter…
Daarnaast heb je ook nog je eigen leven. Uit je verhaal voel ik dat dat ook niet altijd gemakkelijk is of moet zijn geweest. In het leven gaat het vaak over te veel, of te weinig. In je goede zorgen heb jij je een beetje leeggegeven. (Regel is dat je niet meer weg kunt geven dan dat wat je hebt, met aftrek van dat wat jij nodig hebt.)
Niemand verwacht van jou dat je in een week verandert. Het gaat erom dat je een begin maakt. En het begin is de stap naar je huisarts. Je krijgt dit alleen niet opgelost en dat hoeft ook niet. Maar deze eerste stap zul je zelf moeten zetten. (Het is misschien ook een stukje erkenning van het probleem.)
Denk er eens over.
Ik ben hier.
Max
Cindy

17-02-2010 20:42

Max, Saskia,
Ik weet dat ik de stap moet zetten, ik loop er al minimaal een maand tegenaan te hikken.
Dit is ook iets, dat kan ik ook niet alleen, vandaar dat ik hier terecht ben gekomen, dit is lekker veilig, niet weg te hoeven, gewoon van achter mijn bureau een beetje m'n gevoelens enzo aan vreemden vertellen. Heel apart, dat zoiets toch kan helpen.
Zoals ik al in m'n 1e posting zei, dit is alleen al wat er het afgelopen jaar is gebeurd, als ik dieper op de voorgaande jaren moet ingaan…. heb je een maandje?
Tis ook zo verdomd tegenstrijdig voor me. Ik weet dat ik het niet alleen kan doen, ik heb echt hulp nodig. Vorig jaar was ik een totaal ander mens, nu een zielig hoopje, die elke dag, de hele dag internet aan het afstruinen is voor een baan. Proberen de moed er in te houden, maar ook dat wordt lastig als je op één dag 3 afwijzingen krijg. Ik vind dit vreselijk, voor mijn gevoel zit ik hier een beetje zielig te doen, het slachtoffertje te spelen, zo ben ik niet, zo zit ik niet in elkaar. Ik kan er ook niet tegen als anderen wel zo zijn, bijv. één van mijn zussen, die heeft daar totaal geen moeite mee, als zij in de problemen zit, dan belt ze m'n moeder, gaat een potje zitten huilen aan de telefoon en vervolgens haar hand ophouden. Altijd iemand anders maar de hete hangijzers uit het voor laten halen voor haar. Zo ben ik niet. Ik heb nog nooit m'n hand opgehouden, nog nooit mijn diepste innerlijke gevoelens met iemand kunnen delen. Niet omdat ik het niet wilde, maar meer omdat de anderen er niet voor openstaan/stonden. Ik toon altijd interesse in anderen, maar krijg nooit iets terug. Het is toch te zot voor woorden dat ik mijn toevlucht moet zoeken in een website als deze? Omdat ik het in mijn directe omgeving niet krijg. Het is altijd zo geweest: m'n oudste zus wordt op handen gedragen, de middelste is zielig, en Cindy, ach, die red het allemaal wel. Nou, ik zit behooooooooooorlijk aan m'n tax. De pest is dan ook nog eens dat ik het verdom om er aan toe te geven, terwijl dat juist is wat ik moet doen, maar in m'n hoofd spookt alweer: zielig vrouwtje ben je, ga maar lekker zielig doen. Ik ben een raar mens. Tegenstrijdig. Waarschijnlijk heb ik daarom ook totaal geen innerlijke rust.
Helaas, Saskia, ik woon niet in Amsterdam, anders had je zeker met me mee gemogen
Max

17-02-2010 20:57

Hoi Cindy,
Ik heb je bericht gelezen. En wil daar eerlijk op reageren. Ik weet niet of dit daarvoor het meest geschikte platform is dus daar wil ik graag eerst je toestemming voor vragen.
Wil je dat ik eerlijk ben?
Ik wacht hier.
Max
Cindy

17-02-2010 21:43

Max,
Ik heb veel meer aan eerlijkheid dan oneerlijkheid.
Max

17-02-2010 22:02

Hoi Cindy,
Cindy. Je bent wie je bent. Ik zei al dat het gaat over te veel en te weinig. Ik denk dat je te weinig zorgt voor je eigen belamg. Ik heb het gevoel dat je een thema hebt met “je aanpassen”, voldoen aan wat gevraagd wordt. Je eigen gewicht dragen. Sterk zijn. Geen aandacht trekken.
Ik zie het in je houding. Ik denk dat je krijgt naar wat je naar de buitenwereld uitsrtaalt. De boodschap “ik red mij wel”, en “ik doe dat wel en kan dat aan”. Je zult dat ergens geleerd hebben. En hoewel onafhankelijkheid iets goeds is, het heeft ook zijn grenzen.
Ik denk dat jij je gedraagt als iemand met wie geen rekening hoeft gehouden te worden. Jij redt je wel. In je eerste bericht vind je het al bijzonder dat iemand op je reageert. (Waarom niet?). In je voorlaatste bericht begin je het goede, namelijk aandacht voor je te vragen te ontkrachtigen door te stellen dat je zielig bent ( en niet moet zeuren?).
Ik denk dat dat oude “onafhankelijkheidspatroon” een beetje botst met je verstand die zegt dat je hulp moet zoeken.
Stap uit dat patroon. Wat goed voelt hoeft niet altijd goed te zijn.
Max (vang je later)
Cindy

18-02-2010 08:39

Max,
Je slaat de spijker precies op z'n kop!
Klein stukje historie: Ik ben de jongste en ben het hardst aangepakt. De oudste kreeg wat vrijheid, de middelste alle vrijheid en ik mocht niets (waarschijnlijk omdat m'n zus het verbruid had). Vanaf dat ik mij kan herinneren heb ik altijd voor mijn familie en vrienden klaar gestaan. Zo jong als ik was, heb ik al m'n spaargeld ( 75 gulden destijds) aan mijn moeder gegeven zodat ze boodschappen kon doen. M'n zussen heb ik meerdere malen financieel gesteund, ik heb ze geholpen toen ze ziek waren, de één werd op haar werk lastiggevallen, ik spijbel van school. De ander moet naar het ziekenhuis, ik neem vrij (terwijl eigenlijk haar man mee had moeten gaan, maar die vond dat ze zich niet moest aanstellen). Idem dito met m'n moeder en ook met m'n vader. Ik ga buiten de stad wonen (misschien wel expres om wat afstand te scheppen) m'n moeder wordt ziek, ik word gebeld en neem vrij, en dat terwijl mijn zus hemelsbreed 2,3 km bij m'n moeder vandaan woont, maar niet komt opdagen.
Wanneer ik in mijn leven om hulp heb gevraagd aan mijn familie of zelfs vrienden, dan kreeg ik altijd nul op request. Ze konden of wilden gewoonweg niet. En als ze dan wel wilden helpen, dan kreeg ik te horen: Ik kan je wel helpen, maar dan moet ik een dag vrijnemen, dus die moet jij dan maar aan mij betalen.
Je snapt denk ik wel, dat je geen hulp meer vraagt, en inderdaad de houding krijgt van, ik red me wel.
Ik weet dat ik dit niet alleen kan, maar kun je begrijpen dat hulp vragen ontzettend moeilijk voor me is? En dat ik precies wat ik wil doorbreken. Dat zei ik al in een eerdere posting, hoe kan ik gedrag van 30 jaar omgooien?

Depressief?

Cindy

Max

Cindy

Saskia

Max

Cindy

Max

Cindy

Max

Cindy