Uitslag neuropsychologisch onderzoek en nu.....??

Tessy

27-02-2010 02:00

In verband met jarenlange problemen zijn mijn man (65 jaar) en ik (60 jaar) op zoek gegaan naar een relatietherapeut.Ik had nl gezegd dat ik wilde scheiden als hij niet mee naar een therapeut ging.
Na enkele gesprekken bij een psycholoog stelde deze voor bij mijn man een NPO te laten doen.
Dat onderzoek is gedaan en wij hebben een eindgesprek gehad.
Uit het onderzoek blijkt dat wij geen relatietherapie kunnen krijgen i.v.m. de beperkingen van mijn man en individuele therapie voor hem is ook geen optie.
Mijn man heeft een aangeboren hersenafwijking, ADHD en een aan autisme verwante stoornis.
Wij zijn dus terug bij af.
De problemen zijn dezelfde en uit het onderzoek blijkt dat, door zijn alcoholgebruik, kleine deeltjes van de hersenen van mijn man steeds verder af zullen sterven en zijn
gedrag steeds erger zal worden.
Ik heb tegen mijn man gezegd dat ik wil scheiden, maar daar heeft hij zeer heftig op gereageerd.
Zijn er mensen op dit forum die ook leven/getrouwd zijn met iemand die meerdere geestelijke beperkingen heeft en hoe ga je ermee om?
TESSY
@Max

28-02-2010 16:17

Hallo Tessy,
Ik heb zowel persoonlijke als professionele ervaringen met dit thema.
Heb je het er al met je huisarts over gehad. Die diagnose en de gevolgen daarvan?
Iets dat ik mijzelf kwalijk neem is dat ik (wij=mijn stamgezin) het disfunctionele gedrag veel te veel geaccepteerd en toegelaten hebben, in plaats van grenzen te stellen. Uiteraard om de vrede te bewaren. Op het eind van dat verhaal blijft er akelig weinig persoonlijke leefruimte over. Maar dat is mijn ervaring.
Professioneel weet ik dat het erg intensief kan zijn om met zo iemand samen te wonen. Misschien kan er hulp ingeschakeld worden. Of een vorm van behandeling voor je echtgenoot. Heb het er met je huisarts over wat mogelijk is. Belangrijk is dat je zelf genoeg leefruimte overhoudt. Heb je al eens gekeken op andere forums? Autisme of ADHD? Daar zijn vast lotgenoten te vinden. Wellicht kunnen die je verder helpen.
Terzijde (en vergeef mijn vrijheid), het feit dat dit er nu is wil niet zeggen dat je moet afwijken van je oorspronkelijke plan van scheiding. Zonder behandeling of verandering wordt het niet leuker dan het is.
Maar ik wil jullie niet uit elkaar hebben, begrijp mij niet verkeerd.
Veel sterkte en wijsheid
Max
Tessy

01-03-2010 02:41

Beste Max,
Dank voor je reactie.
Jij bent tot nu toe de enige persoon die een idee heeft in welke situatie ik zit.
Op een ander forum heb ik nog niet gekeken, omdat de beperkingen van mijn man zo complex zijn. Ik zal dat echter zeker doen.
De psycholoog die het NPO heeft gedaan, gaf aan dat je geen fatsoenlijk gesprek met mijn man kan voeren, hij associeert continu….gesprekken stagneren/verzanden daardoor en hoe geduldig je ook bent…..op een bepaald moment raak je geirriteerd.
Ook heb ik nog niet met mijn huisarts hierover gesproken. Gezien onze geschiedenis verwacht ik niet veel hulp van die kant. Die zou ik anders jaren geleden al gehad moeten hebben. Ik heb steeds aan de bel getrokken. Telkens weer aangegeven dat mijn man vreemd gedrag vertoont, vreemde wensen heeft, heel dwangmatig is, heel erg druk, teveel drinkt,manipuleert.
Dat ik geen afspraken met hem kan maken, hij het verschil tussen prive en openbaar niet weet. en ga zo maar door…..Ik ben degene geweest die in therapie ging, want mijn man had nergens last van…
Mij wordt door de familie van mijn man verweten, dat ik ben gaan wroeten en hem een etiket opgeplakt heb. Hij is altijd anders geweest en iedereen heeft hem zo geaccepteerd……zeggen ze…
Ook ik heb om de lieve vrede het disfunctionele gedrag van mijn man te lang geaccepteerd…de pitbull liet alleen los als ik mij overgaf.
Na een zelfmoord poging en intensieve therapie, ben ik steeds meer leefruimte gaan eisen, maar dat vergt zo ontzettend veel energie. Ik weet niet hoelang ik dit nog vol hou.
Ik voel mij echt met mijn rug tegen de muur staan. Met mijn hoofd weet ik dat scheiden voor mij de enige oplossing is, maar ik heb ook het gevoel dat ik hem in de steek laat.
Tessy
@Max

01-03-2010 17:55

Hallo Tessy,
Laat je hem in de steek?
Of redt jij jezelf?
Max
Tessy

02-03-2010 00:00

Laat ik hem in de steek….of….red ik mijzelf…
Goede vraag…ben er nog niet uit. Het put mij wel uit.
Heb een kl….dag gehad.
TESSY
@Max

02-03-2010 05:23

Hallo Tessy,
Wat heb je nodig om een besluit te nemen?
Waarom heeft dat “in de steek”- laten gevoel, zo'n grote waarde?
Max
Tessy

02-03-2010 07:46

Goh Max…je vragen zetten mij aan het denken of ik nou wil of niet.
Als ik eerlijk ben, heb ik het besluit al genomen, maar ik durf het niet uit te voeren uit angst voor het gemanipuleer, het geziek en de zeer rancuneuze uithalen die zeker komen.
Denk dat dat het voornamelijk is.
Weten dat het gevolg van het doorhakken van de knoop zal zijn, dat ik een periode van manipulatie, geziek, getreiter, botte opmerkingen en eindeloos willen praten over
een onderwerp dat al helemaal uitgekauwd is..zal moeten doorstaan.
Ik heb het gevoel dat ik hem in de steek laat, omdat ik hem niet heb kunnen helpen
Met al mijn liefde, geduld en mijzelf wegcijferen, is het niet gelukt.
Ik ben het zat om in mijn eentje de kar te trekken,
Ik ben het zat om overal alleen voor te staan
Ik ben het zat voor een kind te moeten zorgen die mij notabene het leven erg zuur maakt
Ben de ongelijkwaardige relatie tussen ons spuugzat.
Ben zijn smart remarks zat .
Sorry….wat een klaagzang.
TESSY
,
@Max

02-03-2010 13:24

Hallo Tessy,
Dacht al dat je besluit al genomen had, maar erg opzag tegen het uitvoeren van dat plan.
Ok. Het besluit is er.
Over dat in de steek laten. Niemand kan alle, of ieder probleem oplossen. Uit je verhaal merk ik op dat je niet bij de eerste de beste tegenslag vertrokken bent. Soms liggen stukjes van de oplossing in de handen van anderen. Voor mijn gevoel heb je gedaan wat je kon. Helaas was dat niet voldoende. Dat kan. Misschien heb jij wel veel te veel gedaan. Ik denk dat zelfverwijt hierover niet op zijn plaats is. Uiteraard blijft het dan nog moeilijk genoeg.
Een scheiding is hoe dan ook een ernstig en ingrijpend gebeuren en is altijd ingewikkeld en lastig. Ik denk dat je terecht opziet tegen enkele zaken als jij je besluit inzet. Ik denk dat het wijs is je daarop voor te bereiden als dat kan. Bijvoorbeeld; Zorg dat je een alternatieve verblijfplaats hebt waar je naartoe kunt. Zo hoef jij jezelf niet bloot te stellen aan het gedrag van hem dat je verwacht. Zorg dat je de belangrijkste (persoonlijke) dingen en documenten al weggehaald hebt. (Dan kan daar ook niets mee gebeuren). Zorg dat je de originelen of in elk geval kopieën hebt van de overige belangrijkste papieren. Zoek een eigen advocaat.
In ieder geval, bereid je voor op wat komen gaat.
Misschien dat als je zaken op voorhand al regelt het voor je ook gemakkelijker wordt om het door te zetten.
Over andere mensen…
Probeer je daar niet al te veel van aan te trekken. Je zult merken dat mensen van alles vinden over je actie en erg snel zijn met hun oordeel. Besteed er geen energie aan om je aan hen te verantwoorden. Geef beperkt inhoud aan contacten die je stap niet ondersteunen. (Stel je niet te kwetsbaar op.)
Veel succes en wijsheid
Max
Tessy

02-03-2010 14:05

Hallo Max,
Wat is het fijn eindelijk met iemand te ‘praten’ die mij oprecht goed advies geeft.
Dank je wel!
Huisvesting zou niet echt een probleem hoeven zijn. Ik kan voor een korte poos bij mijn broer terecht.
Het andere advies zal ik zeker ter harte nemen.
Ik hou je op de hoogte.
Dank ook aan de andere lezers die zich hebben onthouden van het geven van goed bedoelde adviezen.
TESSY
Saskia

02-03-2010 18:39

De vraag die bij mij op komt is : Kan je man er iets aan doen dat hij is zoals hij is ?
Want dreigen met echtscheiding aan iemand die een aandoening/afwijking heeft lijkt mij niet op zijn plaats.
Impliceert niet dat je getrouwd moet blijven,maar mogelijk kan hij weinig doen.

Uitslag neuropsychologisch onderzoek en nu.....??

Tessy

@Max

Tessy

@Max

Tessy

@Max

Tessy

@Max

Tessy

Saskia