Amstel station, halte Eurolines, de bus naar Berlijn en vanuit daaruit naar Warschau. Het was erg vochtig en koud in de tent. Ik had geen oog dichtgedaan en zag er tegenop om nog voor onbepaalde tijd dit leven voort te zetten. Ik dacht na, en was al eerder geinspireerd door een reactie van wana. De week ervoor had ik aardig wat kunnen verdienen met gokken op de computer, en besloot dat ik daarmee eens mijzelf moest gaan hervinden. Ik wilde eerst een fiets aanschaven en met tent en luchtbed de weg op te gaan om te zien waar ik uit zou komen. Een klein probleem was echter dat ik geen fiets had en eigenlijk fietsen ook niet een leuke bezigheid vind, en een onzekere bestemming in deze state of life niet helemaal zag zitten. Maar ik moest iets doen, weg, onderweg zijn, mijzelf opnieuw aanleren wat het is om er alleen voor te staan en vanuit daaruit te kunnen handelen en misschien op een langer termijn, een avontuur als deze te gaan beschouwen als een way of life, als ik tenmiste rond kan komen van online gokken.
Na 22 uur in de bus gezeten te hebben, kwam ik aan als een warrige tourist op een plek die ver buiten de stad lag. Aan een taxicauffeur liet ik zien waar ik voor de aankomende nacht een accomodatie geboekt had, maar de beste man die geen woord Engels sprak, kon het adres wat ik op een stenciltje had uitgeprint niet vinden in een goedkope versie van zijn TomTom. Ik besloot er zelf maar op uit te gaan en struinde wat rond de bussen in het kleine typische Oost Europeese treinstationtje. Ik vond daar een klein hotel, wat helaas schandalig over mijn budget heen zou gaan en besloot op goede hoop toch maar een taxi te nemen naar het Centrum, waar ik gelukkig vrij snel onderdak vond in een klein hostel tegen een schappelijke prijs. Het was er super schoon en er was een WIFI verbinding mogelijk in de lobby. Na de stad een beetje verkent te hebben (ontzettend mooie stad!) en wat gegeten te hebben bij de Subway, ging ik terug naar het hostel.
De volgende dag had ik eindelijk dat hostel gevonden dat ik vooraf had gereseveerd, en hoog stond aangeschreven in de Lonely Planet. De eerste twee dagen daar heb ik zo'n beetje al mijn geld vergokt dat ik nog online had staan. Een redelijke deceptie en totaal onnodig. Het word dus extreem lastig om hiermee geld te gaan verdienen om er op die manier van te kunnen gaan leven in een land waar de kosten voor onderdak en levensbehoefte erg laag zijn. De rest van de tijd heb ik doorgebracht met een Duitse jongen die een curcus Pools volgde, en die ook op mijn kamer sliep. Zodoende heb ik veel van de stad kunnen zien en ben ik vaak traditioneel uit eten geweest. Van uitgaan is er helaas weinig gekomen, en van vrouwen scoren ook erg weinig, maar dat was ook geen vereiste. De vrouwen waren er wel erg mooi en de mainstreet leek meer weg te hebben van een catwalk dan een winkelstraat. Ik had ook nog niet verwacht dat ik al in staat zou zijn o uberhaupt een vrouw aan te spreken, en dat is dus ook niet gebeurt omdat ik daar in dit stadium zeker nog veel te onzeker voor ben en er natuurlijk een grote taalbarriere was. Maar de flirtpartijen die er waren, voelde zo ongelovelijk goed:)
De week ging zodoende snel voorbij en ik had in mijn hoofd al weer plannen gemaakt om er bij thuiskomst echt iets van te gaan maken. Na 22 uur in de bus gezeten te hebben, kwam ik aan bij mijn moeder. Ik had al 48 uur niet geslapen, omdat ik wakker was gebleven de nacht voordat ik vertrok in de hoop te kunnen slapen in de bus, fail. De thuiskomst was een drama. Ze was ontzettend boos/teleurgesteld omdat ze een brief had ontvangen van mijn oude huisbaas waar ik 3 weken geleden dus vertrokken ben. De afspraak was meteen van de baan dat ik bij mijn moeder kon verblijven, en het was onmogelijk om deze week daar te blijven omdat het niet meer mocht. En daar sta je dan, uitgeput, vol ongeloof, boze doembeelden van wat ga ik nu dan doen, waar moet ik nu in godsnaam heen? Ik had er op gerekend omdat ik over anderhalve week pas weer geld ontvang. Ik moest dus weg en waarnaartoe moest ik zelf maar uitzoeken. Ze had wel wat centjes naar mijn rekening overgemaakt, maar jeetje hoe vind ik zo snel mogelijk een slaapplek?
Het was net 12 uur in de middag en ik besloot maar een beetje rond te gaan zwerven. Om te zien hoe dat nou is. Ik nam de bus naar het strand en ben daar in het zonnetje in slaap gevallen. Een paar uur later, voelde ik mij koud en de wind sneerde langs mij heen, zodat een nacht doorbrengen aan de kust ook geen optie meer was. De paar uurtjes broodnodige slaap hadden mij goed gedaan, ik voelde ook mijn gezicht branden. Ik besloot om vanaf het strand de trein te pakken naar Amsterdam. Daar wat rond gehangen, en om de tijd te doden maar naar de bios gegaan. De volgende dag zou mijn moeder (ja ik ben 31) op vakantie gaan, met de uitdrukkelijke mededeling dat ik niet welkom was in huis, zelfs als zij er niet zou zijn. Lekker dan, weg planning, weg de kleine zekerheid waar ik geborgen onderdak kan vinden. Alleen uitgekosts, behandeld als een Junk of pedofiel, aan het lot overgelaten. De hele dag heb ik moeite gehad om niet in trannen uit te barsten.
Ondanks dat ik niet welkom ben, heb ik geen andere keuze dan stiekem te logeren in het huis van mijn moeder. Ik weet dat het mij uitdrukkelijk verboden is, en ik begin ook meer en meer in te zien dat ik dat geheel aan mijzelf te danken heb. Maar jeetje ik kan echt nergens anders heen. Ik had dus het plan opgevat om die nacht rond te gaan zwerven en de volgende dag in de avond mijn intrek te nemen in mijn moedershuis. Het was 03:00 de stad is extreem vies omdat de reiningsdienst al een week of 2 staakt in Amsterdam. Het CS station was alleen toegangelijk voor nachtreizigers en de chill plekjes waren allemaal afgesloten, het vondelpark te koud. Dus ik zwierf maar wat rond, opgewarmt door een friekandel uit de muur. Na de stad voor de zesde keer die dag doorkruist te hebben, vroeg ik aan een junk lijkende jongen of hij wat dope bij zich had. Dat had hij niet, maar als ik voor hem de nachtbus kon betalen mocht ik die nacht bij hem slapen.
Onderweg naar zijn huis, vertelde hij dat hij pas 4 dagen in Amsterdam woonde. Een psychiatisch verleden had en ook het huis was uitgeschopt. Hij is verslaafd aan wiet en aan cocaine. Hij vertelde dat hij al een paar keer was opgelicht en dat al zijn waardevolle spullen gestolen waren door een groepje jongenjes die hij de vorige dag had leren kennen in de stad en nadat ze bij hem thuis hadden gechilled, zij zijn laptop,telefoon en geld gestolen hadden. De beste kerel is pas 22 jaar oud. Ik kon slapen in zijn kamer die vreselijk stonk. Hij sliep op een matras in hele vieze dekens. Zo lig ik er dus ook bij, maar het is een tamelijk schok om te zien hoe iemand zo kan leven. In die zin was het een eye opener voor mij, dat ik echt niet langer door kan gaan zo! Slechts een aantal uur later, hing hij met zijn neus alweer in de cocaine en rookte hij zijn laatste wiet in een joint waar hij een sigaret voor vroeg om hem te kunnen bouwen. Tamelijk onrustig ijsbeerde hij door de studentenflat waar hij een betrekking heeft gevonden. Ik had hem beloofd dat we nog wel wat dope zouden scoren (ik gebruik sporadisch en vind cocaine en wiet saai) in de vorm van wat pillen, xtc.
We zwierven een aantal uur in de stad, zonder succes en zijn daarna naar het Vondelpark gegaan. We kwamen twee Surinaamse jongens tegen, die wel wat hadden liggen bij hun thuis. We gingen met hen mee, en hebben die dag gevoetbald, backgammon gespeeld, maar geen dope kunnen scoren. Niet dat ik dat heel erg vond, van xtc word ik na gebruik standaard 1 week tamelijk depressief. Daarna ben ik naar mijn moedershuis gegaan om daar als een mol verstoppertje te spelen in de hoop geen waakhond tegen te komen. En te duimen dat er geen politie voor de deur komt staan met een uithuiszoekingsbevel. Ik heb namelijk amper nog een stuiver om van te leven deze week en zou bij uitzetting gedoemd zijn om de dagen voordat mijn uitkering binnen is, te moeten overleven op straat.
Ik heb mij eigenlijk altijd voorgenomen, als dat moment zou aanbreken dat ik onmiddelijk het initiatief zou nemen om mijn leven per direct te eindigen. Ik heb daar de afgelopen tijd ook veel aan gedacht. Ik voel nog steeds dat ik het leven iets schuldig ben, en weet mij op een sociale manier toch wel goed te handhaven, maar ik kan het beeld dat ik de wind voel, naar beneden kijk en de snelheid waarmee ik zou vallen als ik springen zou, niet loslaten. Dat dat ergens toch als een bevrijding voelt en iets dat ik zelf in de hand kan houden en een middel blijft waarmee ik iets achter de hand kan houden.
Op dit moment van schrijven ben ik dus ondergedoken, voor hoelang dat duren gaat. Ik heb het internet alweer opgezocht om te kijken wat mijn volgende stappen kunnen zijn. Nog steeds heb ik het gevoel dat ondanks deze ellende ik wel op de goede weg ben. Ik voel me ergens wel herboren en heb zin om leuke dingen te doen en mee te maken. Een volgende trip zodra mijn uitkering binnen is, sluit ik bijvoorbaat niet uit. Goedkoop, goedkoop, goedkoop en dan zou ik weer in de oost Blok landen terecht kunnen of in de Balkan. Bulgarije en een badplaats in Albanie spreken mij ontzettend aan. Maar het is van groot belang dat ik mij hier in dit dorp waar ik vandaan kom kan vestigen, therapie weer kan gaan oppakken, woonruimte kan vinden enzo. Ik kan aankomende week al een kamer gaan bekijken, dat super dichtbij een aantal oude vrienden van mij ligt, en vanuit daar uit stappen kan gaan zetten om als een man van 31 jaar te gaan leven, die niet meer wil vluchten maar gelukkig is met wat hij heeft en andere terug kan geven waar hij zolang (mis)gebruik van heeft gemaakt. Kies het leven!
Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's
