Zij zat bij de huisarts van haar moeder: ze wilde haar moeder helpen, die haar jarenlang lichamelijk en geestelijk mishandeld had en vroeg om hulp.

Hij zei niets te kunnen doen, ze vormde (nog) geen gevaar voor de samenleving……….

Ze ging naar huis en belde elke instantie, die ze kon vinden, om hulp te vragen, maar zonder resultaat,

ik zag haar blik in haar ogen. Ze zei: Ik heb alles geprobeerd, ik kan er ook niets meer aandoen. Laat dan maar.

Later kwamen die woorden: als mijn moeder dood is, dan krijg ik rust.

Ze zweeg en bleef zwijgen, maar deze woorden zijn beladen met een hele diepe betekenis.

Langzaam komen ingrijpende gebeurtenissen boven water van geestelijke en lichamelijke mishandeling.

Het is een puzzel, die al ontbreken er stukjes, langzaam in elkaar gaat passen.