Woedeaanvallen van mijn moeder

Sophie1993

28-06-2010 23:09

Hallo iedereen,
Na wat geGoogle kwam ik op dit forum terecht, en dit leek me de juiste plaats om mijn vraag te stellen/probleem voor te leggen.
Ik heb hier al een aantal topics over woedeaanvallen voorbij zien komen, maar voor mijn (onze; die van mij en mijn zusje) specifieke situatie kan ik wel wat extra advies gebruiken.
Zoals meer mensen op dit forum word ik in mijn directe omgeving geconfronteerd met iemand die geregeld woede- en agressieaanvallen krijgt, in mijn geval is dit echter mijn moeder. Ze gooit of slaat met voorwerpen - nooit op of naar mij of mijn kleine zusje (13 jaar) gericht gelukkig, maar wel naar mijn vader toe toen hij nog thuis woonde, en zojuist naar de hond (hij heeft een nieuw kledingstuk van haar aangevreten). Daarnaast schreeuwt ze erg veel, en komt ze met onlogische argumenten om te laten merken dat zij vindt dat wat er is gebeurd mijn/onze schuld is.
Mijn moeder is zelfstandig ondernemer en heeft de laatste tijd erg veel last van stress, waardoor deze buien vaker voorkomen. Hoewel zij ons nooit fysiek aanvalt, komt het er eigenlijk altijd op neer dat wat er voorgevallen is onze schuld is, of die van onze vader. Ik weet dat mijn moeder haar stress af probeert te reageren, maar ik vind niet dat zij dit op mij, mijn vader of mijn zusje zou moeten doen.
Omdat mijn moeder mijn moeder is, kan ik niet zomaar weglopen (ik zou mijn zusje ook niet alleen achter kunnen laten), en ik heb geen enkele vorm van autoriteit over haar. Daarbij zou ik het eng vinden om haar met haar buien te confronteren, omdat ik dan weer een nieuwe onweersbui riskeer.
Ik heb pasgeleden het VWO afgerond en ga als het goed is volgend jaar het huis uit, maar ik zou mijn zusje niet voor zo'n lange tijd met mijn moeder alleen durven laten (hoewel het risico op de woedeaanvallen dan wel aanzienlijk kleiner wordt - mijn moeder en zusje hebben het altijd stukken beter met elkaar kunnen vinden dan mijn moeder en ik).
Wie heeft er tips of adviezen voor mij en mijn zusje om hiermee om te gaan?
M. Cursus

29-06-2010 01:16

Zulke woede en agressie vormen een psychologisch probleem dat zich zonder hulp niet laat oplossen. Uw moeder zal op een gegeven moment tot het inzicht moeten komen dat het zoeken naar deskundige hulp noodzakelijk is. Wat u kunt doen is, op het moment dat de rust weer teruggekeerd is, voorzichtig naar voren brengen dat dit niet langer kan en u bereid bent om samen met haar en een deskundige naar een oplossing te zoeken.
Deze deskundige kan een arts zijn. Bijvoorbeeld uw huisarts of een psycholoog.
wanna

29-06-2010 12:13

Inderdaad op een rustig ontspannen moment aankaarten,maar niet meteen met deskundige hulp te noemen.
Misschien kan je dr eens uiteten nemen,een terrasje pikken of mee naar de sauna dat je echt een moeder-dochter moment hebt en dat je het dan kan aankaarten. Het gaat erom dat je dan buiten het moment en omgeving bent. Evt. tegenover haar zit zodat je elkaar aankijkt. Jij moet je ook op je gemak voelen om het te durven zeggen.
Eerlijk zeggen dat je het griezelig vindt en je ongerust maakt (miss is ze overspannen).
Tegen haar vertellen dat je twijfelt of dit gewoon boos is of dat dit meer is en vragen wat haar op zo'n moment bezield.
Vraag eens of je het op mag nemen met n camera/mobiel en dan later es terug kijken (ook weer op een rustig moment).
Duidelijk aan haar je twijfel uiten en ook blijven noemen dat jij misschien er te heftig op reageert en haar oordeel wilt weten als ze zichzelf zo tekeer ziet gaan. Waarschijnlijk schrikt ze zich dood en komt er zelf een moment van inkeer.
sterkte.
@Max

29-06-2010 14:05

Hallo Sophie
Wat een akelig groot probleem voor iemand zo jong als jij.
Ik wil het niet erger maken dan het is maar afgaande op jouw verhaal denk ik toch dat de situatie op dit moment ernstig is. Hoelang is het bij jullie al zo. Het is ongezond om te leven met zoveel onveiligheidsgevoel zoals ik dat proef in je bericht.
Het feit dat jouw moeder het druk heeft en veel stress heeft is natuurlijk een verklaring, maar kan in mijn ogen toch niet gezien worden als een excuus voor dat gedrag.
Hoe dit te tackelen? Lastig.
Ik heb geen recht van spreken en zeker niet voldoende zicht op jullie situatie, maar waar is je vader in dit verhaal. Jij bent vanuit je positie voor een deel machteloos, dat snap ik. Waarom komt jullie vader niet voor jullie en zichzelf op? Hij is toch de eerst aangewezen persoon om zijn kinderen te “beschermen”. Hij kan wel eisen stellen en grenzen trekken. Toch…
Ik heb het gevoel dat je moeder direct aanspreken op dit moment te confronterend is voor haar. Bovendien lijkt zij zich wel van haar gedrag bewust, maar legt ze de redenen daarvoor buiten zichzelf. Dat is een lastig gegeven als het doel uiteindelijk is dat zij wat in haar gedrag veranderd.
Ik denk best dat ze te helpen zou zijn. Er ligt vast meer onder, maar je noemt zelf al de factoren belasting en stress. Het ligt voor de hand dat als ze minder stress zou ervaren (minder gespannen was) ze al milder zou zijn in gedrag. Dat wil niet zeggen dat ze geen verdere hulp zou moeten zoeken. Maar dat begint met een eerste stap van haar, richting huisarts.
Hoe haar daar te krijgen?
Hebben jullie dezelfde huisarts? Anders zou je er met hem eens over kunnen praten.
Misschien kun je in gesprek gaan met je vader om hem te versterken. Misschien is het ook slim om dat niet alleen te doen, maar samen met een andere volwassene (bij voorkeur iemand die al binnen het systeem geaccepteerd is). Is er iemand in je buurt, familie of goede vriend/in, waar jij je hart kunt luchten en die je misschien kan steunen. Probeer dan je pa de ernst van de situatie te laten inzien en maak hem ervan bewust dat hij er iets mee moet. Als er redenen zijn waarom hij dat niet kan zijn deze misschien op te lossen. Misschien moet hij daar ook hulp bij hebben.
Ik heb wel met je (jullie) te doen. Ik kan mij goed voorstellen hoe lastig het voor jou nu moet zijn om te bepalen wat de goede aanpak is. Weet je, soms zijn er geen goede oplossingen, alleen maar minder slechte.
Sophie, mocht het nu echt dramatisch worden, dan kun je altijd nog contact opnemen met de kinderbescherming of jeugdzorg. Maar dit zijn hele heftige dingen, waar je niet lichtzinnig mee moet omgaan. Op de een of andere manier wordt het leven daarna niet minder ingewikkeld. Mocht je dit ooit serieus overwegen, dan stel ik voor dat je het er dan wel eerst met je huisarts over hebt.
Veel sterkte en wijsheid
Max
azalaia

30-06-2010 00:04

Ik zou zelfs mijn hond daar nog niet brengen…arm dier….
Jouw moeder durft wel zeg….wat een lef en brutaliteit naar jullie toe om zo tekeer te gaan.
Je zou dit niet langer meer moeten pikken van haar, juist omdat ze je moeder is en je toch met haar te doen hebt.
Jij zou zelf eens met de huisarts kunnen gaan praten, jij hebt tenslotte nu óók een probleem en ongetwijfelt zal dit ook de huisarts van je moeder zijn.
Je kan hem/haar de hele situatie eens nauwkeurig uitleggen en vragen hoe jouw moeder het beste geholpen kan worden en dat er echt iets moet gaan gebeuren.
Je zou toch bang voor je moeder gaan worden.
Je weet nooit hoe het balletje dan gaat rollen naar de goeie kant zowel voor je moeder, jij en je zusje en de hond.
Ik krijg de indruk dat jullie vader hier helemaal buiten staat.
azalaia
MrsB

04-07-2010 18:20

Sophie, goed dat je om hulp vraagt.
Dit is een serieus probleem dat je niet alleen kan oplossen.
Ik denk dat de Kindertelefoon een mogelijkheid is om hierover te praten/chatten en advies te krijgen.
Daar zijn ze voor.
http://www.kindertelefoon.nl/overdekindertelefoon
http://www.google.nl/search?hl=nl&source=hp&q=kindertelefoon&aq=6&aqi=g10&aql=&oq=kinde&gs_rfai=&gs_upl=9453%2C5641%2C4%2C0%2C266%2C469%2C0%2C2%2C0%2C1%2C1
Succes en als wij je verder kunnen helpen zet je maar een berichtje hier.
Vendetta

28-04-2012 16:39

Hoi,
Dit bericht las ik op 28-04-2012,
Maar ik herken hier het Borderline Personallity Syndrome (BPS)
Na mensen, die hun woede niet kunnen uiten, neigen zij naar het beschadigen van hun eigen lichaam.
Zelfbeschadiging danwel automutilatie genoemd.
In de meeste gevallen valt dit goed onder controle te hebben en te houden door het medicament Orap 1 t/m 4 mg.
Mij heeft het goed geholpen.
Hartelijke groet,
Dick

Woedeaanvallen van mijn moeder

Sophie1993

M. Cursus

wanna

@Max

azalaia

MrsB

Vendetta