De winter met haar donkere avonden. De kachel brandt, een beestje op schoot. In m'n hobbykamer knutsel ik een bootje in elkaar.
Hand in hand met je geliefde zing je mee in de kerkbanken: “Ere zij God, in den hoge, in de mensen Zijn welbehagen”
Dat houdt mij warm in de winter.
Daarna volgt het wonder van de lente. De eerste knopjes, de sneeuwklokjes die uit de koude aarde omhoogschieten.
Een onzichtbare hand laat het groeien zoals het groeien moet. Geen mens die het snapt, maar Hij heeft in de mensen zijn welbehagen.
En dan, als deze voorzichtige fase voorbij is, barst het nieuwe leven los! Het is weer LENTE!!
En die herfst? Ik raapte gisteren verwonderd een blad op dat zoveel kleuren bruin, geel en oranje had….
Wonderlijk hoe de schepper dat toch doet….