Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's
Roos
Hallo allemaal,
Ik wil jullie graag mijn verhaal neerleggen.
Ik ben getrouwd met een prachtige man die helaas een bipolaire stoornis heeft. Uit een vorige relatie heb ik een dochtertje van nu 5 jaar. Ikzelf werk bijna fulltime, omdat mijn man volledig is afgekeurd. Hij neemt voor een groot deel de zorg voor ons dochtertje voor zijn rekening wat hij geweldig doet.
Mijn man is een stuk ouder dan ik (ik ben 35) en houdt zijn ziekte door medicatie gelukkig goed onder controle. Ik houd verschrikkelijk veel van hem en hij van mij en heb altijd heel graag een kindje van hem gewild, hoewel mijn gevoel en ratio verschillende dingen zeiden. Hij twijfelde, zoals hij helaas over heel veel dingen vaak twijfelt. We hebben het geweldig met zijn drietjes en met elkaar, hoewel ik altijd een sterke kinderwens bij hem heb gehad. Zelf twijfelde ik dus ook, door mijn baan, mijn best soms zware leven en natuurlijk ons leeftijdsverschil.
Sinds een half jaar hebben we na heel veel praten besloten mijn spiraaltje te laten verwijderen. Dat beslissen heeft alleen al een aantal jaren gekocht.
En nu, nu word ik niet zwanger. Ik heb sterke hormonale schommelingen, merk ook wanneer ik bijv. vruchtbaar ben maar ben dan niet verschrikkelijk bezig met ‘kindjes maken’ en voel me prima in mijn vel. Sterker nog, dan denk ik dat het beter is zo, dat we beter met zijn drieen kunnen genieten en ik het leven alleen maar zwaarder maak.
Maar tegen de tijd dat ik ongesteld moet worden is daar die heel diepe teleurstelling en verdriet. Niet omdat ik op dat moment niet zwanger ben maar het verdriet om de moeite die het heeft gekost om tot dat besluit te komen en het gevoel ‘stil te staan’. Dan zie ik vrouwen om me heen die ineens een baby hebben en 9 maanden zwangerschap hebben doorlopen, terwijl wij alleen maar 9 maanden narigheid hebben om dit onderwerp (op het gebied van andere dingen hebben we het gelukkig heel fijn). Dat maakt me dan intens verdrietig.
Soms heb ik ontzettend moeite met de zware kijk op het leven van mijn man en zou ik graag lichtzinniger willen denken, zeker waar het op kinderen aankomt. En nu het kinderen krijgen niet lukt en ik daar zo verdrietig om ben, betrekt hij alles op zichzelf. Zegt dat er wat verandert is tussen ons. Terwijl ik dat niet zo voel, ik ben stapelgek op hem. Al vind ik het lastig dat ik niet met mijn verdriet hierover bij hem terecht kan.
En vooral de wisseling tussen ‘het is maar beter zo’ rationeel gedacht en ‘ik ben zo verdrietig’ in mijn gevoel vind ik moeilijk om mee om te gaan.
Mijn man zegt dat ik gewoon een kindje wil en eigenlijk is dat ook zo. Feit is alleen dat ik met niemand anders een kind zou willen dan met hem en dat dat rationeel gezien eigenlijk niet zo'n beste keus is. Hoezo verwarrend.
Waarschijnlijk maar beter dat het niet lukt dus. Ik hoop alleen op adviezen hoe ik het beste om kan gaan met mijn bijna fysieke verdriet.
Het voelt soms als rouwen. En daarna geef ik mezelf weer een trap onder mijn kont.
Alvast heel erg bedankt!
