mijn medewerkers noemen me heel vaak: moederfiguur……Ik snap eigenlijk niet goed wat ze ermee bedoelen.Ik ben een zelfstandige en onafhankelijke vrouw die heeft geknokt om te komen waar ik sta Ik ben dus nou niet bepaald een traditionele vrouw…Ik doorleef ook niet de geijkte paden maar ervaar het als vreemd dat mijn medewerkers me zo zien.
Beste moeder,
Kan het zijn, dat uw collega's datgene zien bij u, wat u in uw eigen moeder zo verafschuwt?
U bent zelf beschermd geweest door uw eigen moeder. Hiervan heeft u zich los moeten maken. Verstikkende liefde wellicht?
Het zal me niet verbazen als u uw collega's nu wilt beschermen, heel veel verantwoording op u wilt nemen, of er voor iedereen wilt zijn…
Hoi Mike,
Je beschrijving klopt idd.Ik ben heel erg beschermd opgevoed en heb geknokt om een zeer zelfstandige en onafhankelijke vrouw te worden.Ik nam idd steeds heel veel verantwoording op me en bescherm mensen.Sta ook steeds voor iedereen klaar.De laatste 2 jaar echter ben ik hier verandering in aan het aanbrengen,langzaam,door mensen op hun eigen verantwoordelijkheden te wijzen etc….Ik zet mezelf ook meer centraal en leer meer naar mijn eigen behoefte te luisten.Je hebt inmmers maar 1 energie
Dag Deborah,
Waarom zou u zeer zelfstandig willen zijn (nadruk op zeer)? Compensatie van iets misschien?
Teveel verantwoordelijkheid => compensatie van iets (tekort ergens anders)?
En? Bent u nu onafhankelijk van uw moeder? Want dat lijkt u te willen? Is dat wat u echt wilt (is dat uw echte behoefte)?
Of bent u nog steeds gebonden aan uw moeder, want u afzetten ergens tegen, maakt u niet vrij, het benadrukt slechts uw gebondenheid.
Bent u perfectionistisch ook?
Zomaar wat vragen. Om over na te denken.
Vergeet niet dat de waarheid u zal vrijmaken….
En wat u loslaat, zal u loslaten.
Ik wens u Sterkte en Zegen toe.
Het zeer zelfstandig en onafhankelijk willen zijn komt naar mijn idee voort uit dat mijn ouders in de beginjaren een slecht huwelijk hadden en als kind dus veel verdriet en ruzie om me heen zag.Daarnaast werd ik steeds als kind verkeerd ingeschat, werd steeds als dom verklaard.Dat “dom”verklaren gebeurde overigens niet door mijn ouders maar wel door de scholen. Mijn moeder was in de beginjaren teleurgesteld dat ik niet zo was als haar want ze voedde me op om klaar te maken om als huisvrouw door het leven te gaan. Mijn broers werden door mijn moeder wel als “goed” gezien….Het kan best zo zijn dat dit niet zo was maar gevoelsmatig voelde ik me steeds de mindere. Perfectionistisch ben ik naar mijn idee niet. Ik ben zeker nog verbonden met mijn moeder en op wat oudere leeftijd gaat het zelfs beter en is ze trots dat ik mijn eigen weg heb gevonden. Ik heb het met haar wel over mijn gevoelens gehad en ook hoe ik mijn boers zag en zo. Zij snapt niet hoe ik daar toen aan kwam want zo zag zij mijn broers niet. Het TE waar jij het over hebt en het afzetten herken ik wel…….Innerlijk zit er steeds een angst om afgewezen en gekwetst te worden. Zelfstandig zijn en onafhankelijk is goed maar doorschieten niet….met als gevolg dat hulpvragen en het aangaan van relatiebanden worden bemoeilijkt……de angst om gekwetst te worden en mensen niet van je houden en respecteren zoals je bent met fouten en al. Tja ben nu ver in de 40 en nu is het “knokken” om hier mee aan de slag te gaan.
Dag Deborah,
Ja, er is altijd een verschil tussen hoe ouders het zien, en hoe u het als kind heeft ERVAREN. Want die ervaring, die heeft je gemaakt.
Ik herken de dingen die u schrijft, over hoe uw moeder u als kind heeft gezien, en de schadelijke signalen dat u niet goed genoeg was zoals u was.
En zoals altijd: waar een kind het gevoel heeft niet goed genoeg te zijn, gaat het compenseren, liefde verdienen en zichzelf bewijzen.
Totaal zinloos is dit, want wat men wil, wordt zo niet verkregen. Wat elk mens wil, is aanvaard worden, geliefd worden en je veilig voelen om te zijn wie je echt bent zonder enige poging om je te moeten bewijzen (wat niets anders is dan een schreeuw naar buiten: “Oehoe hier ben ik ook nog!”)
Heeft u enig idee hoe u die angst voor afwijzing kan laten verdwijnen zodat er RUST komt (aangezien angst onrust en gejaagdheid geeft)?
Tja het is een zoektocht naar de juiste weg.Ik merk wel dat spiritualiteit me helpt om dichter bij mezelf te komen….Geen gezweef of zo maar gewoon bepaalde wijsheden die me aan het denken zetten en de oplossingen dus idd ook bij mezelf te zoeken.Ik schroom er zeker niet naar om naar een psycholoog te gaan maar heb zelf niet het idee dat dat de oplossing is. Ik besef dat ik vooral heel veel eigenliefde ook moet krijgen en mezelf anders gaan zien. En inderdaad me niet meer steeds willen bewijzen etc…..Maar nogmaals weten is nog niet het voelen en idd dus ook ervaren…Ik praat er wel steeds meer over, over wat ik voel etc. Soms lukt het me ook door anderen te helpen ik mezelf help in deze situatie…..Dus tja, het is een zoektocht idd Maar je laat me wel nadenken en dat is goed!
Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's