De touwtjes in handen willen houden in de omgang met mijn kind

• 

  Mama van een dochter

  06-03-2011 14:17

  Hoi allemaal,

  Ik zit een beetje met mezelf in de knoop en ik hoop dat iemand de moeite wil nemen om mijn verhaal te lezen.

  Ik durf over mezelf te zeggen dat ik een lief, zacht karakter heb. Ik sta voor iedereen klaar, neem ieder mens serieus en mensen vinden het zo fijn aan mij dat ik in elke situatie zo rustig blijf en geduld heb. En daar hoef ik helemaal geen moeite voor te doen, ik heb gewoon een heel rustig karakter. Maar wat niemand weet, alleen mijn man en mijn dochter: op sommige momenten verander ik ineens een draak en kan ik koken van woede om niks! Ik heb een dochter van 2 jaar en sinds zij kan knutselen en tekenen enzo, merk ik dat ik op knutselgebied niet flexibel ben. Ik merk dat ik haar enorm probeer te sturen tijdens het knutselen. Als zij een schilderij van vingerverf maakt, wil ik het liefst de kleuren bepalen (ik doe het expres niet, maar in m'n hoofd stuur ik haar volgens mij wel) en geef ook aan waar nog een beetje verf moet, er mogen bijv. geen witte vlakjes meer zichtbaar zijn. Ik ben van mening dat je een kind gewoon lekker moet laten aanrommelen, ouders moeten zich daar niet mee bemoeien. Maar het lukt me gewoon niet. Als zij gaat zitten klooien met de stiften, terwijl ik vind dat de tekening nog niet klaar is, voel ik al dat m'n hart sneller gaat kloppen. Als dit dan nog even doorgaat, kook ik echt van woede en heb ik echt zin om alle stiften door de kamer te gooien, echt absurd natuurlijk. Als iets dus anders gaat dan ik in m'n hoofd heb, ontstaat er stress. En dat wil ik niet, maar het gebeurt! Heeft iemand enig idee hoe ik met dit probleem zou kunnen omgaan? Ik wil niet dat mijn kind het idee heeft dat ze zichzelf niet mag zijn en dat ze aan al mijn eisen moet voldoen. Als oplossing zou ik de knutselsituaties kunnen gaan vermijden, maar dat wil ik niet, ik vind gewoon dat ik me moet kunnen inhouden. Maar hoe zorg ik nou dat ik er geen stress van krijg? Echt hoor, als ik dit zo schrijf, snap ik echt niet waar ik me op zo'n moment zo druk om maak. Ook mijn man vindt het grote onzin en vindt dat ik rustig moet blijven. Ik voel me na zo'n situatie ook zo verschrikkelijk en voel me zo schuldig tegenover mijn kind, maar het gebeurt steeds weer dat ik de touwtjes in handen wil hebben. Ik weet dat ik dit altijd al heb, want tijdens m'n studie wilde ik ook altijd alles alleen doen en had ik te weinig vertrouwen in de ander. Maar toen kon ik het omzeilen door dingen gewoon individueel te doen, maar nu word ik er dus mee geconfronteerd en nu kan ik er niet meer onderuit. Ik ben benieuwd wat jullie adviseren.

  Rapporteren
• 

  Mike

  06-03-2011 16:09

  Dag Mama,

  de touwtjes in handen willen hebben

  als puber geen vertrouwen in anderen gehad

  uzelf gemaakt als iemand die de rust zelve is, alles onder controle heeft, maar het is blijkbaar niet wat het lijkt.

  U denkt de vrijheid te hebben, maar uw onschuldige dochter maakt het ware in u los. Wees haar daar dankbaar voor. Ze is een spiegel.

  U hebt werk aan uzelf te doen.

  U bent zoals we dat noemen een controle-freak. Als u het gevoel heeft alles onder controle te hebben, dan voelt u zich prettig en veilig.

  Maar dit is een zware last die u op u neemt. In werkelijkheid bent u eraan vastgebonden. Ook ben u denk ik perfectionistisch? Diep van binnen weet u dat heus wel, maar als iets eenmaal normaal wordt, dan lijkt het zo te horen. Uw dochter is werkelijk vrij. Zij heeft geen behoefte aan controle. Zij vertrouwt nog wél. Op u, de moeder en uw man.

  Is het zo dat u diep van binnen als uw dochtertje wilt zijn? Wérkelijk vrij van die controle? En wil leven in vertrouwen en overgave? Daar ligt m.i. vrijheid.

  Ik kan u aanraden: ga er eens over praten met iemand met kennis van zaken. Schroom niet om dit met een psycholoog te bespreken. U zult verrast zijn hoe u erdoor zult groeien, en uw relaties ook. Uw dochter zal het ook goed doen. Zij proeft heus wel dat mama haar ook onder controle wilt houden. Uw dochter zal dit dan van u gaan leren. U kunt beter zoeken naar een weg om van die krampachtige controle af te komen, dan kunt u uw dochter onvoorwaardelijke liefde tonen.

  Dan zal er een veel mooiere dochter uit groeien.

  Ik hoop dat u er iets mee kunt.

  Rapporteren
• 

  Mama van een dochter

  07-03-2011 22:30

  Mike, ik wil je heel erg bedanken voor je reactie. Deze week reageer ik nog even inhoudelijk op je punten hoor. Ik heb nog geen tijd gehad voor een uitgebreide reactie, maar wil je wel even laten weten dat ik het gelezen heb en dat ik het fijn vind dat je de moeite hebt genomen om te reageren op mijn verhaal.

  Rapporteren
• 

  Mama van een dochter

  08-03-2011 10:45

  Bedankt, Mike. Het woordje ‘controlefreak’ had ik nog niet aan mezelf gekoppeld, maar volgens mij is dat inderdaad hetgeen waar ik het zo moeilijk mee heb.

  Het vreemde is, dat ik geen idee heb waar dit vandaan komt. Mijn ouders waren altijd supertrots op alles wat ik deed (ook wat betreft knutselen), zij zijn dus niet de ‘schuldige’. Wel is het zo dat ik me op de middelbare school nooit echt thuis heb gevoeld bij de mensen in mijn klas (Mavo), ik voelde me beter op mijn plek bij de VWO'ers. Niet qua niveau (want ik had best nog moeite met de Mavo), maar qua gedrag en karakter voeld eik me bij de VWO'ers veel prettiger. Misschien dat ik me in die tijd toch minderwaardig heb gevoeld, omdat ik niet verder kwam dan de Mavo? Inmiddels toch HBO gedaan overigens…

  Dat is dus het enige wat ik kan bedenken.

  Maar goed, ik weet inmiddels dat ik me als een controlefreak gedraag, maar ik kan er niet mee omgaan op de momenten dat het gebeurt. Het is maar even een kort momentje en het is ook zo weer over. Ik herstel snel en vraag me dan af waarom ik me zo achterlijk heb gedragen, ik word er heel verdrietig van, want ik houd zooooooooveel van mijn meisje en ze verdient dit niet, ze mag niet lijden onder mijn onverwerkte gevoelens. Verstandelijk weet ik dus best hoe het zit, maar wat kan ik eraan doen. Ik zoek dus echt praktisch uitvoerbare tips om mijzelf te veranderen. Ik heb niks aan tips als ‘Probeer het los te laten’. Dat weet ik namlijk wel, maar ik weet niet hoe. Jij denkt dus echt dat ik professionele hulp moet zoeken? Ik zou het liever zelf proberen op te lossen, maar ja, dat zal komen omdat ik een controlefreak ben.

  Rapporteren
• 

  Mike

  08-03-2011 11:04

  Dag Mama,

  U zegt dat het maar een kort moment is dat de woede opkomt.

  Maar het zit er wel. Onderdrukt u het? Wat zou (let op: zou) er gebeuren als u uzelf zou (!) laten gaan op zo'n moment?

  Er zit ongetwijfeld een gedachte achter en die moet u zien te luchten. U zei al altijd een hele rustige en zachtaardige vrouw te zijn. Mag de boosheid er wel zijn eigenlijk? Mocht u vroeger thuis booszijn?

  Wat mij helpt als ik boos word: ik trek mijn bokshandschoenen aan en ga even los op een bokszak. Dat weet ik vaak ook waar de echte woede zit.

  Dit kunt u ook doen met een opgerolde krant op een kussen oid.

  U heeft het over onverwerkte gevoelens. Ook vraagt u naar tips.

  Weet u die gevoelens onder woorden te brengen? Kunt u ze uitspreken naar uw man? Of iemand anders?

  Vaak is praten al heel helpend en helend. Echt eerlijk worden over wat er in u omgaat. Niet makkelijk, maar wel nodig blijkbaar.

  Wat u ook kan doen is uw gedachten gaan opschrijven. Dan brengt u de gedachten tot rust en word u bewust van wat er in uzelf omgaat.

  Maar een professionele hulpverlener kan ook een optie zijn.

  Wat u schrijft over de middelbareschool-tijd. Het kan best zijn dat daar wortels liggen van uw minderwaardigheidgevoelens. Dat moet u voor uzelf onderzoeken.

  Rapporteren
• 

  Mama van een dochter

  10-03-2011 11:49

  Dat zou best eens kunnen, dat ik de boosheid onderdruk. Ik wil het tegenhouden, omdat ik me er naar bij voel als ik een woedeaanval krijg. En ik heb me er altijd slecht bij gevoeld. Ik denk dat m'n ouders me vroeger naar m'n kamer stuurden als ik boos was. Dat geeft dan inderdaad wel een beetje aan dat boosheid verkeerd is.

  Wat er zou gebeuren als ik m'n boosheid m'n gang zou laten gaan? Dan zouden er dingen stukgaan, denk ik. Ik zou ergens mee op tafel slaan of zou de deur keihard dichtgooein. Wat ik zeker weet, is dat ik m'n dochter niet zal gaan aanraken. Ik zou echt op zoek gaan naar iets wat ik kapot zou kunnen smijten. En dan is die tip van jou van de boksbal of een krant wel een goede, denk ik, Mike. Helaas weet ik nu al dat ik mezelf dan een enorme sukkel ga vinden, als ik er op die manier op los sla, maar da's denk ik ook een kwestie van wennen en accepteren dat er boosheid is en dat dat ook mag.

  Met mijn man kan ik hier gelukkig wel over praten en dat lucht inderdaad op. Verder weet niemand het, omdat ik me er voor schaam.

  Rapporteren
• 

  Mike

  11-03-2011 09:03

  Onderdrukken van emoties is nooit goed. Dat is heel slecht voor het lichaam, en ook voor je geest.

  Ik heb hier zelf een lange weg in gehad om te leren boos te worden. Ik wilde altijd iedereen “pleasen” en helpen.

  Dat voelde zo goed! Achteraf gezien was het voor mij een poging om hun “waardering te verdienen”. En als ik niet aardig zou zijn, zouden zij misschien wel niet meer aardig tegen mij zijn. Dit is een valkuil. Een mens moet zichzelf kunnen zijn, en écht kunnen zijn, begrijpt u?

  Nu heb ik “ze” losgelaten, en merk ik dat ik veel zelfstandiger word. Omdat ik hen heb losgelaten, hen niet meer nodig heb (qua waardering en goedkeuring)

  is er ook ineens meer ruimte voor de echte emoties. Ik zit er nu veel minder mee wat de ander daarvan denkt.

  MIsschien herkent u er wel iets in.

  Sterkte ermee.

  Rapporteren
• 

  azalaia

  20-05-2011 22:36

  Op het moment dat je voelt aankomen dat je jouw contrôle gaat verliezen als jouw dochtertje iets doet of maakt dat naar jouw idee niet ‘'goed genoeg ’' is, dan ga je gelijk naar de wc en tot 20 tellen. Daarna ga je naar de keuken om een glas water te drinken en het is over.

  Dan ga je terug naar waar je dochter mee bezig is en je geeft haar complimenten dat ze zo leuk aan het tekenen is of waar ze mee bezig is en je focust je niet mee zo op wat ze tekent.

  Jouw aangeleerd negatief gedrag moet worden omgezet in ander positief gedrag zowel naar je dochter toe als naar jezelf.

  Je zult zien dat je steeds minder vaak ‘'naar de wc’' moet gaan omdat het positieve de overhand gaat krijgen op het negatieve.

  Het kan even duren, maar hou vol om op het moment van jouw opkomend gevoel jij de plaats, waar het ontstaat, meteen verlaat.

  Dit is de enige manier om dat patroon te doorbreken.

  Succes.

  azalaia

  Rapporteren