psychologie.startpagina.nl

materialisme valt te leren?

  • Anonymous avatar

    Meesje

    Ik ben een laatbloeier. In elke zin van het woord. Een dromer ook, iemand die haar hart en passies volgt, niet altijd even doordacht en logisch nadenkt en van heel kleine dingetjes kan genieten. Eigenlijk vrij kinderlijk dus. Deels ligt het aan mijzelf, deels ligt het aan wat ik van mijn ouders heb meegekregen, maar wat mij heel gelukkig maakt heeft zelden te maken met status, prestaties, spullen etc. Toegegeven, ik heb misschien makkelijk praten omdat het dankzij een gelukkige positie van mijn ouders mogelijk is geweest langer dan gebruikelijk te studeren, er niet op gehamerd is dat ik iets moest kiezen waarmee ik een goede baan kon krijgen etc. en ze hebben mij geholpen bij de koop van een appartementje. Eigenlijk ben ik misschien een beetje een verwend nest zonder het door te hebben. Maar nu ik net afgestudeerd ben (op mn 32e jaar) en ik de studentenfase echt vaarwel ga zeggen valt het me op dat het in de volwassen wereld heel vaak gaat om status, prestaties, geld, uiterlijk vertoon etc. Ik zal niet ontkennen dat die dingen mij echt TOTAAL niets doen, maar ik heb hier van mijzelf niet zo heel veel mee. Ik droom niet weg bij hele dure auto's, gadgets, banen waarmee ik kan opscheppen etc. maar het zijn kennelijk wel dingen die je tot een persoon maken die gewaardeerd wordt… Ik ben denk ik veel vlugger tevreden met iets of ben ik gewoon veel te gemakzuchtig? Niet strijdlustig genoeg om door te vechten tot de top? Gesprekken met (en over) andere mensen gaan vaak over hoeveel iemand wel niet verdient, wat ie allemaal wel niet bereikt heeft, wat ie allemaal wel gekocht heeft en wat die allemaal van de wereld gezien heeft. Ik weet niet of de mensen die het zo vaak over anderen hebben deze ‘succesvolle mensen’ waarderen of dat ze jaloers zijn of neerkijken op anderen die het ‘minder ver’ hebben geschopt. Misschien ligt het ergens tussenin. Maar ik heb nooit begrepen dat het dít is waardoor je eigenlijk meetelt in de maatschappij en waarop je beoordeeld of gewaardeerd wordt… Het is niet zo dat ik al die dingen die ik hierboven schets wil hebben (niet voor mijzelf en niet voor een ander) want daat hecht ik te weinig waarde aan. Maar waardering, dat wil ik juist wel graag hebben? Als kind of tiener en zelfs student leek het zo om andere dingen te gaan. Oogste je voor dingen die in mijn opinie waardevoller zijn waardering. (Behulpzaamheid, betrokkenheid, gezellig en sociaal zijn etc.) Nu ik bijna geen student meer ben moet ik mijn waardering dus uit andere dingen gaan halen, maar hoe doe ik dat als ik van nature geen materialist ben? Of word je dat gaandeweg, na een aantal jaar werken? Maar dan nog zullen er altijd mensen blijven die meer gewaardeerd zullen worden omdat ze al veel langer hun verstand hebben gebruikt ipv hun passies gevolgd en van kleine momentjes genoten…

  • Anonymous avatar

    Mike

    Dag Meesje,

    Wat een bijzonder stukje schrijf je. Leuk en prettig om te lezen.

    En gefeliciteerd met het afronden van je studie (waarin?).

    Ik zou als antwoord op je stukje willen zeggen: hou vast wat je hebt!! Hou die kinderlijke eenvoud en dat pure vast.

    Geld, presatie, macht, materialisme het zijn dingen waar ikzelf juist van af WIL. Ik hecht er ook steeds minder waarde aan. Waarom? Omdat het nu eenmaal weinig waarde HEEFT. Dat de maatschappij zo geworden is, is jammer. Steeds meer mensen raken depressief, en steeds meer mensen worden burnout.

    Waarom? Omdat ze de verkeerde doelen najagen. Werk is geen doel. Je auto is geen doel. Geld is geen doel. Hoe kan presteren ooit een doel zijn?

    Het zijn middelen. Geld is een betaalMIDDEL. Een auto is een vervoersMIDDEL. Eten: levensMIDDELEN. GenotsMIDDELEN etc.

    Het doel ligt altijd in de echte dingen die je zelf noemt: behulpzaamheid, betrokkenheid, menselijkheid, sociaal zijn. Het gaat altijd om het menselijke, en vanuit eigen ervaring zeg ik dat het ook gaat om het Goddelijke. In dat licht zijn de dingen die mensen najagen echt middelen.

    Waardering hebben we allemaal nodig. Ik geloof niet dat je echt zo gewaardeerd wordt als je heel erg je best doet, of dat je buren je echt waarderen als je je huis vol mooie spullen hebt staan. Ikzelf leef mijn leventje en door anderen los te laten, word ik steeds minder afhankelijk van hun waardering. En af en toe krijg je toch wel waardering, maar ook dat moet weer geen doel op zich zijn.

    En kijk niet teveel naar anderen zou ik willen zeggen. NIet alles is wat het lijkt. Een manager die het helemaal voor elkaar lijkt te hebben, en veel waardering krijgt, daar moet je niet tegenop zien. Die heeft ook meer verantwoording te dragen, en vaak dragen mensen maskers, zodat je niet ziet hoe ze werkelijk zijn.

    Succes met het vinden van een baan. En ik wil benadrukken: blijf jezelf, altijd! Ga niet jezelf veranderen om anderen. Daar krijg je spijt van.

    Mensen houden het meest van je als je gewoon jezelf bent. Ik hoop dat je een werkomgeving vindt die bij je past.

  • Anonymous avatar

    Meesje

    Hallo Mike,

    Dank je wel voor je reactie! Al meerdere keren heb ik op het punt gestaan om een antwoord te geven, maar telkens riep ik mijzelf weer terug omdat ik vind dat je eigenlijk gelijk hebt: ik moet behouden wat ik heb, niet proberen hier anders in te worden. Maar toch, op de een of andere manier, lijkt het alsof het niet juist is hoe ik ten opzichte van materiële zaken sta. Uiteraard ben ik heel blij dat ik van kleine dingen kan genieten, ik zou soms willen dat andere mensen dat wat meer deden in plaats van voornamelijk steeds iets nieuws te willen aanschaffen. Maar gaat het in het leven niet vooral om een balans?

    Ooit hebben zij (die het materialisme wel waarderen) dit toch ook ‘geleerd’? Maar hoe? Jij schrijft dat je het jammer vindt dat de maatschappij zo geworden is, ik vind dat vaak ook, maar de maatschappij is toch zo geworden (denk ik?) omdat we dat zelf het liefst willen? Het is toch niet aangeboren om steeds meer van alles steeds meer, steeds groter of steeds geavanceerdere dingen te moeten hebben? Of is de ene persoon hier gevoeliger voor dan de ander? Is het een niet per se beter dan het ander, maar gewoon anders?

  • Anonymous avatar

    Mike

    Hoi Meesje

    Ja de vraag die je aan jezelf moet stellen is denk ik: “waaróm wil je anders zijn????” Wil je erbij horen? Ben je bang dat je er juist NIET bijhoort?

    Ik denk ook wel dat je het juist ziet: de balans he?

    kijk, ik ben een mens, moet ergens wonen, moet werken, 's avonds een bord eten, een hobbie, nou ja. Je snapt het.

    Dus ik kan niet buiten materiele zaken. Maar het is anders als ik voortdurend de nieuwste kleding wil hebben, de snelste pc wil hebben, een mooiere auto wil

    hebben dan de buurman etc. Dan jaag ik iets na wat me niks oplevert, begrijp je? Je moet maar 's opletten hoe vaak mensen iets doen of zeggen met als doel: “Kijk mij eens….” Soms kiezen mensen een hele dure manier om aandacht te krijgen begrijp je? Of anders gezegd: Om zichzelf te bewijzen dat zij bestaan…. Vreemd he?

    Je kan 's nadenken over het woord “materialisme”. Voor mij is de betekenis daarvan: een streven/jagen naar bezit.

    Ik denk heel simpel: wat wil je meenemen als je sterft? Je kan niets meenemen, dus waarom zou je er in dit leven naar jagen? Je kunt er beter van genieten.

    Ik geloof wel dat het ergens in elk mens zit: graag dingen willen hebben. Naarmate ik ouder werd, ben ik dit gaan relativeren. Nu hecht ik veel meer waarde aan andere dingen die wel blijvende waarde hebben: vriendschappen, wijsheid, liefde, relaties dus. En voor mij persoonlijk staat God bovenaan dit lijstje. Of eigenlijk moet ik zeggen: Jezus. In Hem heb ik de sleutel van het leven gevonden (waardoor juist alle andere dingen minder belangrijk werden). Dat heeft me veel rust gegeven, wat belangrijker wordt als je wat ouder wordt.

    Dus ik vind dat het één niet beter is dan het ander. De onzichtbare dingen zijn voor mij belangrijker dan de zichtbare dingen. Mag ik het zo verwoorden?

    Echtheid en puurheid en eenvoud staan bij mij ook bovenaan, de eigenschappen die ik in jou ook zie, probeer ze te koesteren en vast te houden Meesje!

    Ik hoop dat je er iets mee kunt!

  • Anonymous avatar

    Meesje

    Hallo Mike,

    Ja, moeilijk om te zeggen waarom ik anders wil zijn, erbij wil horen en bang ben dat ik er niet bij hoor. Ik denk dat het komt doordat ik steeds het gevoel heb dat ik mij moet verdedigen, en de manier waarop ik gelukkig ben, met de dingen en de mensen die mij gelukkig maken. Ik denk dat ik makkelijker word begrepen wanneer ik zeg dat ik niet kan wachten tot het nieuwste mobieltje komt, dan dat ik zeg dat ik op een vroege zondagochtend geniet van de fluitende vogeltjes of 's winters van de eerste verse sneeuw die je hoort kraken onder je voeten. Ben denk ik erg zintuiglijk ingesteld wat dat betreft.

    En bovendien een enorme romanticus.

    Ik denk ook dat mensen vaak de verkeerde doelen nastreven of alleen iets willen hebben zodat ze kunnen zeggen: ‘kijk mij nou!’ maar mij blijft het weinig zeggen. De titel van het topic had misschien ook wel kunnen luiden ‘hoe valt andere mensen materialisme af te leren’ :) maar ik houd het liever bij mezelf in plaats van andere mensen te willen veranderen, want mensen willen veel te vlug dat iemand anders verandert, zonder eerst naar zichzelf te kijken. Maar het zou makkelijker leven zijn met elkaar wanneer de doelen en wensen van mensen dichter bij elkaar liggen.

    Ik vind het mooi wat je zegt: wat wil je meenemen als je sterft? “You don't take nothing with you, but your soul” zong John Lennon eens.

    Misschien bedoel jij hetzelfde met wat je in het christendom vindt.

    Voordat ik de klaagbaak open met dat ik vind dat ‘andere mensen’ veel te materialistisch zijn, wil ik bij mezelf zoeken naar hoe ik kan leren zo te zijn zoals zij, zodat ik ze wat beter begrijp. Of kan ik ze beter leren te zien met wat ik bedoel met genieten, zonder dat ik dat betweterig, betuttelend of verwijtend bedoel?