Lost

Wandering

23-06-2011 19:56

Goedenavond allemaal,
ik heb misschien een raar verhaal maar het is serieus. Ik merk in mijn volwassen leven dat ik niet goed ben in het onderhouden van contacten en het leggen ervan gaat ook niet meer vanzelfsprekend. Op de middelbare school kreeg ik Propanolol van mijn huisarts omdat ik dan niet tril en bevries. Toch ben ik niet heel verlegen, het ligt aan mijn dag.
Mijn huisarts zei ook dat hier niets aan te doen is, dat het altijd zo zou blijven. Ik heb bij het HAVO examen de mondelingen verpest omdat ik toen geen pillen had en dus een soort van blackout had. De schriftelijke examens waren erg goed maar ik ben dus daarop gezakt.
Ik ben zelf wel in therapie geweest en daar werd borderline vastgesteld. Jaren later een andere therapie die dat weer tegensprak want ik heb immers al 11 jaar dezelfde partner en dezelfde baan. Zelf, na erover gelezen te hebben, denk ik niet dat ik borderline heb.
Een paar maanden terug kwam ik in een winkel en deed ineens heel apart en raar tegen iemand van het personeel. Ik wist dat ik raar deed en recalcitrant maar deed het toch. Ik schrok enorm want ik leek ineens op mijn moeder die dat ook altijd deed. Die stootte iedereen van zich af met haar hatelijkheden. Ik deed het ook.
Ook denk ik wel eens dat het me niet zoveel doet als mensen doodgaan, mijn ouders gingen dood en veel verdriet had ik er niet van. Alsof ik niet voel wat anderen voelen. Toen ik jonger was voelde ik dat nog wel. Ik heb wel een grote empathie voor dierenleed, dan kan ik niet slapen als ik zoiets lees. Liever lees ik dat ook niet.
Ik hoop dat dit even genoeg info is voor een aanknopingspunt. Ik ben anders dan anderen en ga steeds meer op mijn hatelijke moeder lijken en contactgestoord worden en bang zijn om ergens heen te gaan.
Wandering

23-06-2011 20:08

Een aanvulling schiet me even te binnen:
Vroeger als kind was ik juist overgevoelig. Als er een katje doodging dan rouwde ik daar wekenlang om. Elke nacht in bed huilen. Het is net dat hoe ouder ik word hoe ongevoeliger ik word.
Mijn partner zei laatst tegen me: je wordt zo hard, daar schrok ik van. Ik word als mijn moeder die haar kinderen uitschold en negeerde en meer dingen die ik niet op internet wil zetten.
Wij hebben geen kinderen omdat ik al bang was zo te worden, dat is het enige goede. Maar ik zou zo graag willen weten wat mij mankeert. Is het een erfelijk iets wat mijn moeder ook had? Zij had geen leuke jeugd, ik door haar onvermogen om liefde te uiten ook niet.
Wandering

23-06-2011 20:21

Ik lees dit over en besef ineens dat ik mezelf zo erg de moeite niet waard vind. En ik kan de knop niet vinden om het te veranderen.
Mike

24-06-2011 10:54

Beste Wandering,
Een eerlijk verhaal, maar wel wat beknopt.
Het lijkt me goed voor uzelf als u zelf gaat nadenken over wat er aan de hand zou kunnen zijn. En hoe u uw probleem kunt oplossen.
Want ik geloof wel dat dat mogelijk is namelijk.
Ik herken wel iets in uw verhaal.
- vroeger gevoelig
- nu steeds meer verhardend
- u lijkt steeds meer op uw moeder, wat u helemaal niet wilt
Uw moeder, vol van hatelijke opmerkingen, ook naar u toe. Wat hebben al deze opmerkingen met u gedaan?
Welke reactie hebben ze in u teweeggebracht? Dit zijn vragen waar u misschien niet direct een antwoord op hebt, maar ze zijn wel goed om in uw achterhoofd mee te nemen.
Dit is een bekend patroon: een ouder die negatief gedrag vertoont. Het kind pikt dit op maar is niet in staat om zichzelf te beschermen tegen de negatieve aanvallen van de ouder. Toch denk ik dat elke hatelijke opmerking als het ware vast blijft zitten. Zo komen langzaam maar zeker uw gevoelens vast te zitten.
Wat eruit moet, blijft erin. En uw emotionele leven verstopt als het ware.
Omdat uw moeder u liefde had MOETEN geven, maar dat zelf ook niet kon, bent u dus op een negatieve manier met uw moeder verbonden.
Dit zult u zelf moeten doorbreken.
U heeft nooit geleerd uw emoties eruit te gooien. Dat is wel belangrijk. Ik denk dat de verharding daar een gevolg van kan zijn.
U wilt niet zo zijn als uw moeder, maar af en toe - zoals in die winkel - komt de haat er toch even uit.
En die haat moet er ook uit, maar dan wel op een goede manier.
Heeft u enig idee hoe een mens vrij van haat kan worden?
Heeft u er wel eens aan gedacht om alles eens op te schrijven? Alles wat er gebeurd is in uw leven? Of tegen iemand te vertellen?
Heeft u zelf enig idee hoe u dit probleem kunt aanpakken en oplossen?
Heeft u zelf een idee hoe u uw gevoelige kant weer naar boven kunt halen?
Zomaar wat vragen, voor u, om over na te denken.
bert

02-07-2011 15:09

Hallo Wandering,
Dat moet pijn doen, de kritiek, de harde opstelling van je moeder, en het feit dat je je daardoor regelmatig ongelukkig hebt gevoeld, en zelfs gezakt bent voor je eindexamen.
Het is normaal dat kinderen de houding van hun ouders naar hun toe overnemen. D.w.z. zichzelf en anderen op dezelfde manier gaan behandelen.
Dat je dat niet wilt, (dat gevoel je zelf niet de moeite waard te vinden) en naar anderen: een enkele keer een negative houding, maak je heel duidelijk. En ook dat alles wat je tot nu toe daarvoor gedaan hebt, pillen en therapie je niet verder geholpen hebben.
Het lijkt mij toe dat je zozeer niet op je moeder wilt lijken dat je dat deel in jou op slot zet, maar daarmee jezelf zodanig onderdrukt dat je als verlegen overkomt, en ook andere gevoelens daarmee onder het tapijt verdwijnen.
Wanneer er voldoende afstand is, zoals bij dierenleed, mag je wel verdriet en pijn voelen, ik vermoed dat je door je te indentificeren met dat dier, je daarmee iets van je eigen pijn herkent.
Op zich een goed teken, dat je je in de winkel nu wel een stukje van een opgekropte woede gevoel , van tegen je eigen wil in gedrag van je moeder naar buiten kon brengen.
Zo wil je natuurlijk niet zijn, maar door dat te doen geeft je ruimte aan dat stukje in jezelf, en pas door daar ja tegen te zeggen, te accepteren dat het er is, kan het veranderen.
Misschien heb je wat aan de volgende artikelen: http://www.openoog.com/zelfkritiek.html en http://www.openoog.com/veranderen.html .
Als je wilt kun je altijd contact met me opnemen.
Sterkte en
Hartelijke groet,
Bert Hendriks.

Lost

Wandering

Wandering

Wandering

Mike

bert