Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's
Fleur*
Moeder heeft zoon van 9 welke was geschorst van school. Ging naar Speciaal Onderwijs, gelieerd aan een kind-psychiatrische instelling. Als ouderzijnde moet je ja en amen zeggen en mag je werkelijk nergens tegenin gaan. Anders ga je tegen de strategieen van de behandelaar in en dat wordt je niet in dank afgenomen. Maar… Alles zit in snelkookpannetje. Feit: zeer complexe zoon, zeer intelligent, dysharmonie met EQ. Zal maanden duren om te toch te ontdekken wat er daadwerkelijk speelt.
Moeder vermoed iets in de geest van Asperger of PDD Nos, zij en huisarts zien ook licht ADHD. Verwijzing kinderarts, verwijzing klinisch onderzoek en medicatie. Resultaten medicatie zijn uitstekend, uitslag onderzoek vertelt dat er meer is. Pyschologe reageert woest. Daarbij weigert moeder op 1 punt haar medewerking nogmaals te verlenen. Let op, dit was aan iets waar zij volledig mentaal aan onderdoor ging. Feit, van de twee weken eerder genoemde zeer complexe zoon is ineens niets meer over bij het eindgesprek! Ja, wat negatief gedrag en er wordt herhaaldelijk op aangedrongen (op behoorlijk chantabele en intimiderende wijze) om BJZ in te schakelen. Na veel maal nee, toch ja van weten te maken. Spijt. Maarja, spijt is verspilde tijd. Schooladvies: hup, terug naar waar je vandaan komt. Maar wordt daar niet meer toegelaten en terecht vind ook moeder. Wordt zeer sterk beargumenteerd. Het klopt allemaal.
Bij wijze iedereen buiten het SO en psychiatrische kindinstelling ziet iedereen dat er meer aan de hand is. Al jaren overigens. Door psychologe worden feiten genegeerd, zo simpel is dat. Buiten een opdracht tot het verwijzen voor een Second Opinion naar een door ons gekozen opiniegever zelf aan Ritalin weten te komen. Hoe erg moeder dat ook vond van haarzelf. Aan zoon gegeven en binnen twee, drie dagen sloeg de verandering toe. Begint zelf over het feit dat hij zich prettiger en beter voelt. Hij is beleefder en heeft geen hyper-neigingen meer die gepaard gingen met fysiek geweld. Wat een wondermiddel, zegt een vermoeide maar ook opgeluchte moeder. Maar nu is het op.
Hoe maakt zij nu het beste duidelijk wat ze gedaan heeft en bij wie? Want dit is voor haar het bewijs als het ware, dat er dus wel degelijk iets met haar zoon aan de hand is. Hoe nu verder?? Wie o wie heeft advies?
