Vanmiddag komen mijn zus en haar zoontje bij me logeren. Leuk, zou je zeggen. Gezellig. Ja, dat zei ik ook toen ik het afsprak. Maar nu het moment nadert, ben ik de uren al aan't aftellen over hoe lang ik weer alleen ben. Zo gaat het nou altijd. Ik spreek iets af en kijk er ook echt naar uit, totdat het zover is. Ik ben ziekelijk graag alleen en kom er maar niet achter waarom. Als ik mijn persoonlijkheid hier zou beschrijven, zou iedereen hier me heel sociaal noemen. Uit tests blijkt steeds weer dat een sociaal beroep het beste bij me past. Maar hoe sociaal kan ik nou zijn als ik altijd alleen wil zijn.
Ik vraag me af of er mensen zijn die zich hierin herkennen en of zij er bij zichzelf al uit zijn hoe het komt en vooral ook, hoe ermee om te gaan. For now, thnx 4 reading!